Vanaf 2005 schrijf ik korte stukjes in dit digitale dagboek. Dat kunnen er drie per week zijn, maar soms ook, schrijf ik maanden niet. Waarover ik schrijf, dat kan vanalles zijn. Heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Op de foto hierboven sta ik, in de zomer van 1987 in de tuin van één van de grote herenhuizen in het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen. Daar stond een grote "spiegelbol", waarmee ik mezelf op de gevoelige plaat zette. Een selfie dus van ruim 35 jaar oud en ook van ver voordat dat het woord "selfie" werd uitgevonden. Erg scherp is de foto helaas niet, maar ja, wat kan verwachten van zo`n oude foto, die al heel wat heeft meegemaakt vanaf een opname op een 35 mm fotorolletje tot een computerbestandje in het digitale tijdperk. Toch vind ik hem nog steeds de moeite waard om hem eens in het zonnetje te zetten.

woensdag 21 augustus 2019

Windowsheets



Ik zit hier een beetje werk te zoeken, vanwege het feit, dat Karel op dit moment onder het mes gaat. Hopelijk gaat alles goed en om een beetje afleiding te zoeken, zit ik wat in mijn 03-file [digidagboek] te rommelen. Ineens kom ik een pdfje met een heleboel windowsheets tegen. Dat is een leuke herinnering om zonder aan "nu" te denken wat over te gaan schrijven.

Het was ten tijde van onze treinreizen in de UK een gewoonte van British Rail om op één van de ramen van elke coupé, een papier te plakken met daarop de tussenstations en eindbestemming van de trein. Een hele goede service, die helaas volgens mij allang weer is afgeschaft. Aangezien er bij zo`n lange intercity nogal wat velletjes aanwezig waren en ze maar 1x gebruikt werden, bedacht ik me toen, dat het wel leuk zou zijn om er, van elke rit eentje, als vakantie-souvenir mee naar huis te nemen. Ze werden bij het bereiken van het eindstation, toch weggegooid. Maar om ze nou ongevraagd van de ramen af te halen, ging mij toch een beetje te ver. Dus bleef er maar één ding over, en wel, om netjes aan de conducteur te gaan vragen of we er eentje mochten meenemen. In de meeste gevallen was het geen probleem en kregen we het blad meteen mee, maar soms zat er wel eens een nukkige "ticket inspector" tussen en konden we naar ons souvenir fluiten. Ja, helaas zulke mensen heb je ook. Jammergenoeg zijn de tussenstations op één van onze mooiste treinreizen "Settle-Carlisle", door de rode inkt, die nu eenmaal sneller verbleekt, niet meer te lezen. Gelukkig vervagen die in mijn herinnering allerminst, want zoals ik al zei, deze trip is een toppertje, die ik zonder die vermelding van deze tussenstations, ook wel zal blijven herinneren.

Thuisgekomen met al die rolletjes heeft Karel ze uiteindelijk allemaal op twee kastdeuren geplakt, waarvan ik bijgevoegde foto heb gemaakt. Ze hebben er nog jaren gezeten, maar, zowel de kast als de windowsheets, hebben de verhuizing in 2017 helaas niet overleefd. Gelukkig hebben we de foto`s nog.


Een paar dagen later:
Met Karel gaat het goed. De operatie is prima verlopen en we gaan dus met z`n alleen duimen dat de tumor helemaal is weggehaald.


Geschreven: 21 augustus 2019
Dagtekening: `90 van de vorige eeuw