Vanaf 2005 schrijf ik korte stukjes in dit digitale dagboek. Dat kunnen er drie per week zijn, maar soms ook, schrijf ik maanden niet. Waarover ik schrijf, dat kan vanalles zijn. Heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Op de foto hierboven sta ik, in de zomer van 1987 in de tuin van één van de grote herenhuizen in het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen. Daar stond een grote "spiegelbol", waarmee ik mezelf op de gevoelige plaat zette. Een selfie dus van ruim 35 jaar oud en ook van ver voordat dat het woord "selfie" werd uitgevonden. Erg scherp is de foto helaas niet, maar ja, wat kan verwachten van zo`n oude foto, die al heel wat heeft meegemaakt vanaf een opname op een 35 mm fotorolletje tot een computerbestandje in het digitale tijdperk. Toch vind ik hem nog steeds de moeite waard om hem eens in het zonnetje te zetten.

vrijdag 11 oktober 2019

Een omslagdoek met een tweede leven


Op deze foto hangt een handdoek aan het wasrek. Niets bijzonders zou je denken, en zeker geen onderwerp om een blogje aan te wijden. Nou ja, dat is misschien wel waar, maar toch wil ik er even op wijzen dat deze handdoek al ruim 40 jaar nuttig is, in zijn tweede leven.                                                                                                                                                           
Wanneer hij in ons huishouden kwam weet ik precies, hoe hij er kwam niet. Of ik hem gekregen heb of dat ik hem zelf gekocht heb? Geen idee meer.De eerste die er gebruik van maakte was Robbie. Het was augustus 1967. If you are going to San Francisco schalde uit de radio`s en 7daagse oorlog in Israel was net afgelopen. Het was warm en ik was net bevallen van een zoon. Om die pasgeboren baby, het gevoel van bescherming te geven, was daar die enorme grote omslagdoek met hertjes en kaboutertjes. Zo lief! Maar helaas, ondanks de stapels foto`s, die ik maakte van hem, kan ik er geeneen vinden, waarin hij heerlijk is opgeborgen in die bewuste omslagdoek.

Ook drie jaar later, tussen de foto`s van Ingrid had ik geen succes. Ook zij maakte dankbaar van die omslagdoek, maar ook bij haar kon ik geen bewijs leveren, dat zij heerlijk in die omslagdoek heeft gelegen. Bij Suzanne, weer drie jaar later, had ik meer geluk. Een goede foto van een piepkleine Suus in de bewuste omslagdoek. Helaas is de foto zwart-wit, maar dat maakt het niet minder duidelijk, dat hij het echt is.

Daarna werd het stil. Na een maand of drie/vier gebruikte ik natuurlijk geen omslagdoeken meer en toen er geen kindjes meer kwamen verdween het ding in de kast. Wanneer ik op het idee kwam om de capuchon er af te knippen, er een keurig zoompje langs te zetten en hem verder als handdoek door het leven te laten gaan, weet ik niet meer, maar dat het een handige beslissing was, was zeker. Nog steeds doet hij dienst, en dat 52 jaar na dato.

Kijk.....ik gooi niet snel iets weg, en zeker niet iets met zo`n emotionele lading, en om hem na zijn oorspronkelijk doel, nog zo lang als handdoek te kunnen gebruiken, vond ik best de moeite waard om wat aandacht aan te schenken.





Geschreven: 10 oktober 2019
Dagtekening: augustus 1967-tot nu


-
Labels:
Abonneren op: Reacties (Atom)