Wow dat was een leuk ritje gisteren. Heerlijk even alleen weg, dus geen stress met Karel naast me. Het klinkt niet aardig, maar als hij naast me zit, sla ik de spontane invallen om zomaar ergens heen te rijden over en als ik ineens iets zie waar ik een foto van zou willen maken, zet ik de auto zelden stil. Waarom? Geen idee? Bang misschien, dat hij zich er aan zou ergeren of commentaar zou kunnen leveren op mijn doen en laten. Dat commentaar is er zeker, hoewel het de laatste tijd wel stukke minder wordt. Hij schijnt zich toch af en toe te realiseren, dat hij tegenwoordig wat minder zal moeten mopperen als ik iets doe, wat hem niet aanstaat. Maar genoeg daarover.
Ik reed eerst naar Sjakie Knakie voor mandarijnen en sinaasappels. Dat is tegenwoordig bijna vast prik en waarom ook niet. Het levert een ritje op en het het fruit is er lekkerder dan uit de supermarkt. Toen ook een paar bakjes heerlijke aardbeiden waren ingeladen wist ik het even niet meer. Wat nu? AH in Purmerend misschien? Toen ik het erf van Sjakie afreed, reed ik zonder plan, linksaf en even later nog een keerje linksaf, en ging via de Zwaagdijk, dus binnendoor, richting A7. Zodoende had ik nog even bedenktijd, voordat ik bij de grote weg zou zijn aanbeland. Na de rotonde richting Wognum ging ik de N307, en later, de A7 op richting Amsterdam, nog steeds niet wetend wat ik zou gaan doen. Eenmaal op de A7 zette ik de knop om. Dan denk ik niet meer na over een plan en ga gewoon spontaan rijden. Direkt na de afslag Purmerend realiseerde ik me, dat als ik daar naar AH had willen gaan, het nu te laat was. Dus blijkbaar stond op mijn gedachtenlijstje, "gewoon doen wat in me opkomt" Appie in Purmerend niet vermeld.
Wat dan? Ineens bedacht ik me "Misschien maar door naar de Maxis?" Dat was wel leuk, want, volgens mij, was ik daar, sinds de corona-uitbraak niet meer geweest. Ik reed naar de A1 en ging er bij de afslag Muiden af. Toen werd het "tricky", want, hoewel ik het al een paar keer gedaan had, is de boel in de laatste jaren daar zo veranderd, dat het nog steeds stevig opletten was. Het ging allemaal goed tot het hek van de Maxis. Met een "Huh, wat is hier gebeurd?" was ik even in de war, en voordat ik het in de gaten had, reed ik rechtdoor, de ingang voorbij, iets dat vroeger helemaal niet kon. Ik bevond me op een hele nieuwe weg die achterlangs de Maxis liep en was best wel benieuwd waar ik uit zou komen. Met het plan, dat na mijn Appie-bezoek uit te gaan vissen, keerde ik de auto en reed het Maxis terrein op. Het eerste wat me opviel was een tijdelijke rotonde, bestaande uit van de grote betonblokken waar je bijna niet overheen kan kijken met daarnaast een ingang van een drive-in naar de Burger King. Hee, verhip, die was er nooit. Maar ja, nood breekt wet en door alle coronaregels gedwongen, had men een heuse [tijdelijke?] drive-in gecreëerd. Verder was het overal vreemd rustig. Niet zo verwonderlijk natuurlijk, want 80% van de winkels waren natuurlijk dicht [of open, maar net hoe je het bekijkt]. In de hal waren alle planten verdwenen en in hun plaats stonden er dranghekken om het ingaande en uitgaande klanten netjes van elkaar te scheiden. Bij Appie stonden "corona attributen", tw. borden met regels, spuitbussen en papieren handdoekjes, netjes voor de deur, en ook wel heel grappig, bij Gall & Gall stond een heus stoplicht in de winkel. Het was groen, dus ik denk dat je dan, zonder problemen, naar binnen mocht.
Na de boodschappen en wat fotootjes, reed ik het terrein weer af en sloeg linksaf om uit zoeken waar die nieuwe weg me heen zou brengen. Ik had wel zo`n vermoeden waar ik terecht zou en dat klopte helemaal. Eigenlijk was het heel simpel, want de weg eindigde op de afslag IJburg vlak na, de overal bovenuitstekende witte brug, die vanaf de A1 zo goed te zien is. Een goede weet voor een volgende bezoek aan de Maxis, want dat scheelt zeker 15 kilometer omrijden.
Ik sloeg rechtsaf, de IJburg in, me verwonderend over de enorme uitbreiding die er in het afgelopen jaar had plaatsgevonden. Op een gegeven moment zag ik een weg rechts, waar ik de auto even stil kon zetten, vlak bij het water. Na wat foto`s las ik op het bord dat men daar een stadsstrand aan het realiseren was. Wat een plek, dat was dan ook Amsterdam, zo weids aan het water. Ik kon de huisjes op de dijk van Durgerdam helemaal zien! Verder doorrijdend sloeg ik bij het eerste stoplicht rechtsaf. Ik belandde op de [wist Dieter me later te vertellen] Bert Haanstrakade, met een ruime wandelpromonade helemaal langs het IJ. Helemaal verbluft, hoe mooi het allemaal was [en waar het mooie weer nog een schepje bovenop deed], kwam ik na een grote bocht, uiteindelijk weer uit, op de "oude" weg.
Eenmaal weer op de A10, was het bij Landsmeer weer raak. Het kleine polderweggetje van Landsmeer naar Purmerend bedacht ik me ineens. Ik ging de snelweg af en meteen vlogen de herinneringen me om de oren. Er was inderdaad daar niets veranderd, maar wat waren we daar vaak geweest en wat hadden we daar veel meegemaakt. Ik kreeg er, ondanks dat alles al weer een tijdje geleden is, wel een beetje de bibbers van. In Purmerland zag ik ineens een mooie muurschildering, maar voordat ik me dat realiseerde, was ik er natuurlijk allang weer voorbij. Omkeren of niet? Twijfelend was ik intussen in Purmerend aangekomen en toen wist ik het zeker. Ik draaide de auto weer om en reed terug naar Purmerland. Een schattig plekje was het. Niet alleen de muurschildering, maar ook het kleine huisje "Winkeltje Weltevree" wat naast de boerderij stond, was een plaatje. Het lag vol met boeken, maar wat er precies mee was, daar heb ik niet op gelet.
Toen werd het tijd toch maar eens op huis aan te gaan, en na, in Enkhuizen nog even de nieuwe McFlurry te hebben uitgeprobeerd, [witte chocolade met frambozen en aarbeiensaus] heb ik eindelijk de boodschappen, die geduldig de hele reis hadden meegemaakt, uitgeladen. En Appie Purmerend? Oh, die loopt niet weg. Leuker is om dat nu het weer wat langer licht is, `s avonds eens doen. Kan ik het gaspedaal wat dieper intrappen en weer eens 130 rijden. Hopelijk trekt de auto het nog, want na dik een jaar 100 sukkelen, zal het ding niet weten, wat hem overkomt.
