Vanmorgen reed ik één van mijn favoriete wegen maar weer eens. De Westeinderweg of aan de andere kant, de Spanbroekerweg genaamd, lijkt wel een onzichtbare aantrekkingskracht op mij uit te oefenen, want met enige regelmaat ben ik er toch wel te vinden. Het is de eerste weg, die mij vertrouwd maakte met de Westfriese wegen en dat speelde zich al af, ver voordat ikzelf per auto, op de weg verscheen.
In de jaren `80,
lang voor het behalen van mijn rijbewijs, maakte ik ons dorp en ver
daarbuiten onveilig met het lesgeven in origami, Hoe ik die vouwgroep
in Hoogwoud op mijn bordje kreeg, weet ik niet meer, maar wel
herinner ik me nog goed, dat het een heel gedoe was, voor iemand die
geen auto had en in Bovenkarspel woonde om, beladen met lesmateriaal
die plek te bereiken. Ik moest eerst met de fiets naar het station,
dan met de trein naar Hoorn om tenslotte met een hele krappe overstap
en bus 149, via de bovengenoemde weg, in Hoogwoud terecht te komen.
Bij de kerk stapte ik uit en liep naar Cafe "Het huis van
Egmond", ging naar binnen, wurmde me door een groep oudjes heen,
die koersbal aan het spelen waren, waarna ik in een in een
achterzaaltje belandde om, de op mijn wachtende leerlingen origami
les te geven. Het waren leuke dagen en de de busreis door de dorpen,
was voor mij helemaal nieuw.
Hoeveel huizen het dorp precies telt weet ik niet, maar een flink gedeelte van de grondoppervlakte van het dorp wordt ingenomen door Cafe "De Vriendschap"', wat een dorpscafe is, zoals een dorpscafe, volgens mijn ondeskundige inzicht, hoort te zijn. Jaren geleden hebben wij er nog eens een bloemententoonstelling gezien, toen we onze collega`s van de stoomtram Hoorn-Medemblik, een hart onder de riem kwamen steken, die daar met een kraam hun hobby stonden te promoten.
Waar ik ook altijd even naar keek, was het gebouw, dat ik [rijdende vanuit Wognum] vlak na de kerk van Spanbroek wist te staan. Het leek, ondanks het mozaiek op de gevel, op een nietszeggend groot schoolgebouw en als de naam niet op de gevel had gestaan, had niemand kunnen vermoeden dat dit het onderkomen was van de schitterende collectie moderne kunst van bankier Scheringa. Ik vond het best bijzonder, dat zo`n hoogstaande kunstcollectie te zien was in een relatief klein Noordhollands dorp. Jammergenoeg was dat museum geen lang leven beschoren en de ondergang hiervan kent iedereen wel zo`n beetje, want, dat is tot uit ten treure in de media geweest. Ikzelf heb de collectie ook nooit gezien, want ik ben nooit verder gekomen dan de hal, wat toe te schrijven is aan diezelfde stoomtram, waarvoor dochter Ingrid en ik folders aan het verspreiden waren.
Maar voor alles reed ik deze weg het liefst in het prille voorjaar, als ik lammetjes wilde zien. Gegarandeerd dat ik dan, in de luwte van gebouwen, dus nog een beetje beschermd tegen de kou, wel wat van die huppelende beestjes tegenkwam.
Toch stond de tijd niet stil. Niet alleen het museum is er niet meer, ook het cafe in Hoogwoud onderging hetzelfde lot. Toen ik er ruim een jaar geleden langsreed zag ik tot mijn stomme verbazing, dat alleen de specifieke voorgevel met naam en biermerk en de zijmuren nog overeind stonden en dat erachter een heleboel appartementen waren gebouwd. Omdat ik via Google niet goed kon ontdekken hoe het nu met het cafe is, ben ik er vanmiddag [6-7-2022] nog maar even langs gereden. Ik zag dat er aan het "cafe-gebouw" nog druk werd gewerkt en dat het voorlopig nog niet klaar is. Verder was eigenlijk wel goed te zien, dat de oorspronkelijke vorm van het "cafe-gebouw" blijft bestaan, maar hoe het zich in de komende tijd gaat ontwikkelen, weet ik niet. Maar linksom of rechtsom, het ziet er toch naar uit, dat ik het, wat het Cafe "het huis van Egmond" betreft, in de toekomst met de herinnering zal moeten doen.
Gelukkig is er ook goed nieuws. Wadway met cafe de Vriendschap en het theaterkerkje zijn er nog steeds en ook met de lammetjes zit het wel goed, En voor mijzelf? Ach, zolang het kan, zal ik ook zeker nog op deze weg te vinden zijn, want heus, niets is rustgevender dan met een goed muziekje op, door de mooie omgeving te rijden, waar voor mij zoveel herinneringen liggen.
Ps:
Een dag later kreeg ik een reactie van Mendy, zoals te zien is op
bovenstaande screenprint. Werd ik nog nog een beetje op het verkeerde
been gezet, door een oude facebook pagina, vond zij meteen de juiste
site. Wat ik al vermoedde, klopte helaas. Het "Huis van Egmond"
is definitief verleden tijd en in het het gerestaureerde
"cafe-gebouw" komen twee starterswoningen. Het enige
positieve van het verhaal is, dat er [bijna] niets zal veranderen aan
de buitenkant van het gebouw, zodat het aanzicht van de straat zijn
oude vertrouwde beeld zal behouden.
