Geschreven: 13 juni 2012
Dagtekening: 13 juni 2012
In tijden ben ik niet meer zo uit mijn "confort zone" gehaald als vandaag. Hoe dat zo kwam?
Dochter Suzanne en ik zijn al tijden op
zoek naar lekker oversized t-shirten in de maat XXL. Dat schijnt
helaas niet zo`n erg gangbaar produkt te zijn, want waar we ook
zochten, die t-shirten vonden we niet. Om het probleem nog een
beetje groter te maken, waren we de laatste tijd ook wel een beetje
uitgekeken op de kleuren zwart, wit en donkerblauw. Helaas hebben wij
vrouwen nog steeds grote moeite om lekker zittende en betaalbare
kleding te vinden en vooral als je een "maatje-meer" maat
hebt ben je gedoemd tshirten te kopen in deze "mannenkleuren".
want iets vrolijkers is er zoals ik al schreef, niet te vinden.
Via een vriendin van Suus kwam de
Primark "in the picture". Ik had er nog nooit van gehoord,
maar Suus blijkbaar wel en ze vertelde me ook dat er een vestiging
is in Zaandam. Toen Suzanne wat verder gegoogled had, kreeg ik een
tweet van haar of we misschien maar beter naar Hoofddorp konden gaan,
want Zaandam leek zo lastig met parkeren. Daar zat wat in hoewel,
Hoofddorp was beslist ook niet mijn favoriet, want ik had daar enige
ervaringen mee toe ik 10 jaar geleden bij de plaatstelijke mycom mijn
eerste laptop kocht. De smalle en drukke hoofdstraat met nauwelijks
parkeerplek. kon ik me nog goed herinneren. Maar goed in 10 jaar kan
er veel veranderen en omdat ik wel in ben voor een nieuwe ervaring
vertrokken wij vanmorgen om een uurtje of elf richting Hoofddorp.
Suzanne had al gelezen dat er een nieuw
winkelcentrum was tw. Markthof en dat daarin de Primark zich zou
bevinden. Met haar tablet op schoot en de GPS aan was het snel
gevonden. Ik wist niet wat ik zag, een supergroot en nieuw
winkelcentrum, pal tegenover mijn oude Mycom, dat in welke wereldstad
dan ook niet zo misstaan. Parkeren was totaal geen probleem, want wij
reden een bijna lege parkeergarage binnen die bij het winkelcentrum
hoorde. Blijkbaar is een mens een gewoontedier, want iedereen
probeert zijn auto nog steeds kwijt te raken in die smalle
winkelstraat, pal naast de winkel waar hij of zij moet wezen. Dom
want betalen moest je overal en toen ik slechts 1.15 moest afrekenen,
na een klein uurtje parkeren, ging ik lachend de parkeergarage uit.
Wel merkte Suzanne op dat op het parkeerkaartje zelfs je kenteken
stond vermeld. Eng hoor, "Big Brother is watching You!, maar met
een andere auto kwam je ongetwijfeld die parkeergarage niet uit.
Het winkelcentrum zelf vond ik
eigenlijk een beetje een dom gebouw. Ik miste er een centrale hal,
want het had de vorm van een groot blok, met winkels, die aan de
buitenkant hun ingang hadden. Niet erg bij mooi weer maar het bij
regen lijkt het me minder aangenaam. De winkel die wij moesten hebben
was precies aan de andere kant van het blok dus moesten we er voor
een groot gedeelte omheen lopen.
Maar nu die Primark, [zonder "t"
!, lastig, wil hem er steeds achter tikken]. Suzanne noemde hem de
Action voor kleding, wat ik een byzonder goede typering vond, hoewel
ik meer het idee kreeg bij C & A binnen te lopen. Toen we
binnenkwamen liepen we klein Turkije binnen; hoofddoeken alom. Okee,
dat ben ik wel gewend, want welke goedkope kledingzaak je ook
binnenloopt is het raak, ook bij ons. Waar ik me echt een
provinciaaltje begon te voelen was, toen we, --hoera gevonden--, onze
t-shirten gingen afrekenen. Ik liep naar een kassa toe, waar ik
niemand zag staan. Nou dat was dus helemaal fout, je loopt niet
zomaar naar de kassa`s. Je moest via een pad tussen een stel stangen,
een rij vormen en dan aan het eind daarvan wachten. Ben je aan de
beurt, dus de eerste in die rij, dan wordt het nummer van de kassa
afgeroepen en zigzag je daarheen. Dat stond allemaal keurig op borden
die aan het plafond hingen, maar ik had daar natuurlijk allemaal niet
op gelet. Toen ik in de rij stond, schoot de Efteling in mijn gedachte. Dat
systeem hadden ze daar jaren geleden al, maar het enige wat ik hier miste
waren de bordjes met de wachttijden. Toen ik als eerste in de rij
stond te wachten, vond ik het wel erg vreemd dat de bordjes waarop ik
dacht dat de nummers van de kassa`s stonden, de verkeerde kant op
wezen. Ik zei dat tegen Suus, die meteen antwoordde met: "Nee,
dombo dat is het bordje voor het eindbedrag, de nummers hangen aan
het plafond boven de kassa`s". Jeetje weer een fout, was ik effe
bezig. Tante Truus is in de grote stad! De derde blunder die ik
maakte was toen we eindelijk aan de beurt waren, en ik tegelijk met
Suus naar de kassa ging. Had ik op de volgende oproep gewacht waren
we veel sneller geholpen. Later zag ik dat veel klanten een grote
doorschijnende tas in hun handen hadden. Zo konden ze alle artikelen
in één keer afrekenen. Had ons ook wachten gescheeld, maar goed,
dat hadden we alletwee niet gezien.
Toch na deze ervaring realiseerde ik
me, dat het toch wel erg met me gesteld was. Provinciaaltje in de
grote stad. In geen jaren een V&D van binnen gezien en blunderend
t-shirten kopen. De tijd is me een beetje vooruit gevlogen, of ik
begin trekjes te vertonen, waaraan ik me zo erger bij leeftijdgenoten.
Het is goed dat ik weer eens met mijn neus op de feiten ben gedrukt,
want dat is wel het laatste wat ik wil.
