Geschreven: 4 november 2012
Dagtekening: 90er jaren en 3 november 2012
Hoe we in het verleden aan de Sony playstation zijn gekomen weet ik niet precies meer, maar na een beetje brainstormen met Suzanne bleek dat het ik hem in de 90er jaren zelf gekocht heb omdat ik het allemaal wel leuk vond voor de kinderen. Het was iets bijzonders in die tijd. De klassieker "Sonic the hedgehog" was één van de eerste spelletjes en later kwam daar o.a. Mickey Mouse en een racespelletje bij. Ik bemoeide me er nauwelijks mee want behalve dat ik wist hoe het apparaat moest worden aangesloten, waren de knopjes van de joystick voor mij abacadabra.
Dat veranderde totaal, toen iemand met
het Bubble Bobble spel thuiskwam. Het was een spelletje waarmee je
een combinatie van drie balletjes van dezelfde kleur uit het
speelveld kon schieten. Ook bevond er zicht een groen draakje in het
spel dat drie keer een koprol maakte als je het speelveld leeg kon
maken. Lukte dat echter niet, dan vergoot hij dikke tranen. Het
spelletje was superverslavend en ik kon er dan ook niet genoeg van
krijgen. Nadat de lol er voor de kinderen allang vanaf was, zat ik nog
tot diep in de nacht met het schijfje in de playstation en de
joystick in mijn handen "ballen te schieten". Ik vond het geweldig.
Hoeveel keer ik alle versies van het spel heb uitgespeeld, weet ik
echt niet meer, maar het moeten er heel veel geweest zijn.
Uiteindelijk is het me toch waarschijnlijk gaan vervelen, want de
playstation, die intussen ook behoorlijk door de techniek was
achterhaald, is op een of andere manier uit ons huis verdwenen.
Gisterenavond zat ik te met mijn tablet
in Google Play een beetje doelloos de bladen omhoog te vegen, zonder
dat de tekst echt tot me doordrong. Toen ineens zag ik het. Bubble
Bobble! Hee dat kwam me bekend voor. Toen ik het geinstalleerd en
geopend had, begon ik te spelen en van lieverlee kwamen al die
nachtelijke sessies weer bovendrijven. Het spel was niet van het
toenmalige Japanse Taito, maar de Arcade- en puzzelversie waren bijna
hetzelfde en zelfs de spellen die ik in het verleden drie of vier keer
moest spelen om naar het volgende level te komen, waren nauwelijks
veranderd. Dat had ik gauw gezien. Alleen het groene draakje was
verdwenen. Het was nu een bruin diertje wat nog het meest leek op een
eekhoorn, maar in het koprollen maken en tranen vergieten deed hij
niet onder voor zijn voorganger.
Liggend in bed met de tablet in mijn
handen vlogen de ballen weer over mijn scherm. Het speelveld was wel
iets kleiner, maar de omstandigheden waren nu heel was comfortabeler.
Hoewel het nog steeds dezelfde nachtelijke uren waren, lag ik nu
lekker warm onder de dekens. Wat tien jaar technische vooruitgang al
niet teweeg kan brengen. Helaas is een ding niet veranderd. Het is
nog net zo verslavend als toen.
