Ieder jaar overkomt het me weer.
Tijdens het optuigen van de kerstboom en het openen van de
voorraaddozen met kerstversiering, komen er veel herinneringen los.
Vooral bij het zien van die ene doos, met daarin de oude breekbare
ballen, die ik jaar na jaar open, bekijk en na die een aanval van
heimwee weer onverrichter zaken afsluit. Jammer, ja, maar ik vind het
meeste van deze versiering te broos om er mijn boom mee te vullen.
Waarom ik het dan toch bewaar. Geen idee, zoiets gooi je niet weg!
Toch wordt één ding wel gebruikt. Het kleine, kartonnen huisje,
moet zo`n 60 jaar oud zijn, en dat hang ik gewoontegetrouw ieder jaar
weer in de boom. Dat durf ik wel, want het kan bijna niet kapot. Hoe
anders is het nu. Alle hedendaagse kerstversiering is niet kapot te
krijgen, dus bestaat de spanning van wat een jaar opslag had
overleefd ook meer.
Maar waar vandaag tijdens het uitpakken
mijn aandacht speciaal op viel, was het doosje kaarsjes en de
bijbehorende kandelaars. Allebei echt uit de oude doos. De kaarsjes
heb ik zelf gekocht tijdens één van de eerste huwelijksjaren, maar
die spiraalvormige kandelaars zijn al veel ouder en brengen me terug
naar mijn vroege jeugd.
Kerstboomkaarsjes, wie herinnert zich
dat nog. Ik in ieder geval wel, en ook dat die brandende kaarsjes in
de boom, vragen was om moeilijkheden. Eens ging het ook bij ons bijna
fout, waarna mijn ouders besloten, dat het afgelopen was. Er zullen
toen waarschijnlijk al elektrische lampjes geweest zijn, want ik kan
me niet herinneren dat ooit we een kerstboom hebben gehad zonder
lichtjes. Toch was de rol van de kerstboomkaarsjes niet uitgespeeld.
Hun tweede functie, als tafelverlichting tijdens het kerstdiner,
staande in de spiraalvormige kandelaartjes, bleef bestaan. Ook na
mijn huwelijk, hebben we dat in ons eigen gezin nog lang volgehouden,
ondanks het niet misteverstane gevaar om je mouwen in brand te
steken.
De rol van dit doosje kaarsjes en de
kandelaartjes is echter nu ook al jaren uitgespeeld en ze worden net
als de onbreekbare ballen steeds weer uit- en heringepakt. Toch, denk
ik dat ik de kaarsjes uiteraard staande in de kleine kandelaartjes
dit jaar maar eens ga opbranden. Niet tijdens het kerstdiner, maar
zo, helemaal modern, tijdens de avonduren, in gezelschap van mijn
herinneringen aan de sfeervolle kersttijd van de jaren vijftig. En
de kandelaartjes? Die gaan in de doos, want wat ik al zei, "Zoiets
gooi je niet weg"Geschreven: 11 december 2016
Op 1 dag na precies twee jaar geleden schreef ik er ook al over. De kerstboomkaarsjes en kandelaartjes uit mijn jeugd. Jaar in, jaar uit kwam ik ze tegen. Wanneer de kerstboom werd opgetuigd kwamen ze even uit de doos en en evenzo vaak verdwenen ze na kerst er weer in. In 2014, toen ik dat stukje schreef, had ik zelfs het plan om de kaarsjes maar eens op te branden. Helaas, toen kerst voorbij was, bleek dat ik ze helemaal vergeten was. Nu twee jaar later ben ik iets doortastender en heb ze eindelijk aangestoken. Het sfeertje is perfect. De kerstloper borduurde ik zelf, het bord was van mamma, de kandelaartjes ook en de kaarsjes kocht ik eind jaren 60. Ik vergeet even de tijd en droom terug naar je jaren 50 met een echte kerstboom, waarin de kaarsjes echt branden. Deze spiraalkandelaartjes, herinner ik me, stonden altijd op de eettafel naast mijn bord en bij het opscheppen moest ik altijd oppassen dat ik mijn mouw niet in de fik stak. Heerlijk zo`n herinneringmomentje. Maar helaas haalt mijn droom zelfs de brandduur van de kaarsjes niet. Mannetje beslist dat de tv aan moet. Het "Onehundredandeighty" schalt alweer door de kamer. Hallo 2016 dus weer. Ach het is goed zo, het doosje is nog niet leeg en kan nog een keertje terug naar mijn herinneringen. En geloof me, dat ga ik ook zeker doen.
