Toch nog gevonden!

30 augustus jl. raakte ik bij het schoonmaken van het toetsenbord, mijn numerieke 4-toetsje kwijt. Ondanks een gedegen zoektocht onder bank, stoelen en andere meubelen bleef hij spoorloos.

Vanmiddag was ik tijdens het naaien van de beren mijn grote stopnaald kwijt. De bank ging weer van de muur en tot mijn stomme verbazing lag daar niet mijn naald, maar wel mijn toetsje. Hoe kan dat nou? . Toen niet en nu wel? Heeft dat ding de zowaar ruim drie maanden onder de bank gelogeerd? Het blijft vreemd, want de vorige keer had ik daar toch ook goed gezocht.

Mijn blijdschap, dat ik eindelijk smoezelige afdek-leukoplastje van het toestenbord kon halen, werd getemperd door het feit dat ik die naald niet kon vinden. Heel vervelend als je beren voor kinderen in elkaar zet. Wat als je hem per ongeluk te ver doordrukt, ik moet er niet aan denken! Toch begon ik na die intensieve zoektocht aan mijzelf te twijfelen. Ik gebruik altijd twee naalden synchroon, omdat ik dan wat simpeler de poten en oren er goed aan kon zetten. Had ik er echt al twee gebruikt, of maar één. Ik wist het niet meer.

Ik appte Suzanne en ja hoor, het was weer zover. Ik had hem gisteren voor de zoveelste keer bij haar laten liggen. Oud worden, grrrrrrr.........

Ps:

Nu 23.55 uur krijgt het naaldenverhaal nog een andere wending. Het doosje van met mijn steekmarkeerders valt uit mijn handen en meteen zie ik mijn langgezochte naald tussen de scharnier uitvallen. Blijft het een raadsel dat ik dat helemaal niet gezien heb. Nou ja, het is opgelost met eigenlijk alleen maar winnaars. Ik heb mijn toetsenbord toetsje terug. Dat zou ik nooit gevonden hebben als ik niet die enorme zoekactie zou hebben ondernomen. Duhuh , ik weer. Voel me dom. !!!!!!. O, ja en van dat ouder worden, neem ik niets terug. Ik begin een hopeloze warhoofd te worden. Hahahahaha. 

Geschreven en gepost op fb: 11 december 2017

Dagtekening: 30 augustus 2017 en 11 december 2017