Ergens in april 2018
rij ik via de A7 terug van Amsterdam naar huis. Volgens mij kwamen
wij van Rob vandaan, maar zeker weet ik dat niet. Het spitsuur begon
al aardig op gang te komen en het was pittig druk.
Ik rij met een
snelheid van ongeveer 90 km per uur, mannetje aan mannetje in de
linkerbaan de bocht van Purmerend door. Even zie ik op de toerit
vanuit Purmerend ZO-Beemster, die halverwege de bocht, aansluit op de
A7, een politiewagen op de vluchtstrook geparkeerd staan, maar ik
laat me niet afleiden en volg de stroom, nog steeds in de linkerbaan,
want invoegen naar rechts is geen optie. Het is veel te druk.
Dan zie ik in mijn
achteruitkijkspiegel, een politiewagen achter mij zitten. Ik heb geen
idee, waar die zo snel vandaan gekomen was, maar, omdat hij geen
licht- of geluidssignalen voert, blijf ik rijden waar ik rij. Dat
duurde niet lang. Plotseling begint de sirene achter mij te loeien en
zetten ze ook de blauwe lichten aan. Natuurlijk schrik ik me rot en
dring me met een gevaarlijke manoevre in de bomvolle rechterbaan. Hij
passeert mij en even later, zie ik een tweede politiewagen, eveneens
met blauwe lichten, vlak voor mij rijden. Die was waarschijnlijk via
de vluchtstrook ineens die baan in gedrongen.
Beiden proberen ze
zo snel mogelijk door het drukke spitsverkeer komen. Dat lukt alleen
maar op een manier, waarop een gewone burger, met bekeuringen
overladen zou zijn. Vlak voor de afslag Purmerend-Noord zie ik de
eerste politieauto op de vluchtstrook achter een gewone auto rijden.
Daarna verschijnt de tweede politieauto vanaf de rechterbaan en rijdt
de auto klem, door er dwars voor te gaan staan. Daarmee staat hij met
zijn achterwielen nog steeds op de rijbaan en mijn voorganger kan hem
slechts met moeite ontwijken. Uit beide wagens komen politieagenten
met getrokken pistool en rennen naar de personenauto. Twee mannen
stappen uit en dan ben ik de hele scene gepasseerd.
Oef, aan de
gedragingen van mijn medeweggebruikers, kan ik zien dat ook zij,
behoorlijk verward, waren door het optreden van die agenten en de
manier waarop zij zich door het verkeer drongen. Sommige stonden
bijna stil en er vielen gaten in de rij. Het was op z`n zachts gezegd
een behoorlijk gevaarlijke actie, waarvan je als gewoon burger moet
afvragen of dat wel nodig was, zo in het spitsverkeer. Maar de auto`s
rolden door en iedereen was ineens, of er helemaal niets was gebeurd,
weer gewoon op weg naar huis. In mijn achteruitkijkspiegel, zie ik de
blauwe zwaailichten steeds kleiner worden en toen begon ik me nu pas
af te vragen, wat er in vredesnaam aan de hand was. O, jee, dat heb
ik weer, midden in de spits, kom ik terecht in echte achtervolging.
10 kilometer verder bij het tankstation heb ik de auto aan de kant
gezet en de telefoon gepakt. Dat was waarschijnlijk te vroeg, want
welke nieuwsapp ik ook keek, geen een kon mijn nieuwsgierigheid
bevredigen.
Een dag later zag ik
dat wel. Wat blijkt? De auto die aan de kant gezet werd was gestolen
en de inzittenden werden er met getrokken pistool uitgehaald. Geen
wereldnieuws, maar ruim voldoende voor krant en regio-tv. Maar wat me
van het hele incident het beste is bijgebleven, is het optreden van
de politie geweest, dat zich in mijn ogen gedroegen als een stelletje
op hol geslagen olifanten, tussen de verwarde weggebruikers, die echt
niet wisten naar welke kant ze in die drukte moesten vluchten voor
die aanstormende politie-auto`s. Heus, geloof me, dit is iets, wat ik
echt niet iedere dag wil meemaken.
Geschreven: april 2018 en 5 januari 2019
Dagtekening: begin april 2018