De Bossuhuizen

Van 1947 tot 1952 woonde ik in de Nassuastraat te Slikkerveer. Nu zijn deze huizen afgebroken, maar toen stond er links van ons huis een duplexwoning. Beneden woonde de familie Visser, met een dochter en een zoon. Als ik het goed heb heette de vader Bob en de dochter Zwanette, maar de voornamen van de rest ben ik kwijt. Boven woonde een echtpaar zonder kinderen, waarvan de naam me compleet ontschoten is. Aangezien mijn vader een meester was in het maken en ook onderhouden van contacten, zal het wel door hem gekomen zijn, dat we bij beiden, zelfs lang nadat we daar weg waren, nog wel eens op bezoek gingen. Ook nog toen ik al lang en breed getrouwd was, zijn we samen bij de familie Visser op de koffie geweest. .  

Van het echtpaar zonder kinderen kan ik me herinneren, dat ik deze, toen ik al in Amsterdam woonde, nog eens heb bezocht. Zij waren intussen ook uit Slikkerveer vertrokken, want de man had een baan gekregen bij de gemeente Hoorn en woonde op de Slapershaven, in één van de Bossu huizen. Welke van de drie het was, weet ik niet meer, maar met een "educated guess" mik ik op de middelste. Nu ik weet welke huizen dat zijn, is het geen wonder, dat mijn ouders daar op bezoek gingen, want dat was een kans die je niet vaak krijgt. Nog herinner ik me, hoe verbaasd ik was toen ik de auto uitstapte, terwijl mijn vader me vertelde over Admiraal Bossu en zijn zeeslagen, die ik, voor me op de huizen zag uitgebeeld. Van binnen herinner ik me niet veel meer, dan dat ik wegzakte in een grote leren bank en luisterde naar de gesprekken van de volwassenen, terwijl ik de grote ruimte boven mijn hoofd, de houten trap rechts en balustrade bekeek. In dat gesprek, vertelde mijn vroegere buurman dat hij iedere keer als hij op die trap liep, ongelofelijk hard zijn hoofd stootte aan een grote lage balk, die erboven hing. Daarover lanceerde hij waarschijnlijk nog een schuine mop, waana mijn vader en hij, als twee stoute jongetjes, vreselijk hard moesten lachen. Idioot eigenlijk dat ik dat nog steeds weet na al die jaren is, maar ik denk, dat het komt uit frustratie, omdat ik er helemaal niets van begreep en ik daar nogal beledigd over was. 

Maar ach, mop of niet,  wat me, achteraf, nog het meeste raakt, is het feit, dat ik daar toen was, in een regio, die me later zo ontzettend vertrouwd zou worden. En als ik er nu nog eens langs rij,  moet ik altijd weer denken, "Jee, hier was ik, dik 60 jaar geleden. En niet alleen maar buiten voor de deur, nee, ik was hier binnen, met mijn ouders en broer".  Zo bijzonder!