Belfast, de stad en de film

Ik kijk niet zo vaak films, om het simpele feit, dat, ik me niet langer dan anderhalf of langer achter elkaar kan concentreren. Natuurlijk zou ik in delen kunnen kijken, maar dat lijkt me eerlijk gezegd, helemaal niets. "Hoe dat komt?". Vraag het me niet, want ik heb geen flauw idee. Gisterenavond lukte het echter wonderwel. Afgaande op de titel, had ik deze film een paar avonden terug al opgenomen en ik was er die avond dus eens goed voor gaan zitten. Toen ik hem gezien had, zat ik diep onder de indruk en nasnotterend op de bank, maar al tijdens de film, was ik in gedachte helemaal terug in Belfast. We liepen met z`n viertjes [Karel, Suzanne, Arie en mijn persoontje] op Donegall Place en later in de “Royal Ave”, een drukke winkelstraat in Belfast. 

Het begon al donker te worden en de verlichte etalages en straatverlichting weerspiegelden in het natte wegdek, waardoor het meer leek op een winkelstraat tijdens de kerstinkopen in december, dan op een druilerige zaterdagmiddag, half maart 1999, de tijd dat wij er waren. Er heerste een ontspannen sfeer. De onderhandelingen over vrede waren al een tijdje aan de gang en er was nauwelijks iets te merken van ”The Troubles”, zoals de Engelsen het zo fijntjes uitdrukken, die helaas al jaren aan de gang waren. Het enige wat we zagen, dat deed denken aan die verschrikkelijke gevechten, was één militair pantservoertuig, dat, ondanks, dat het ding me bijna van de sokken reed, een voertuig was, wat er op een drukke zaterdagmiddag in een winkelstraat, niet zou moeten zijn. Aan de andere kant, deed dat me natuurlijk wel weer realiseren, dat die rust niet zo vanzelfsprekend was.

Maar dan die film, die me teruggezogen heeft in die tijd. Hij heette, zoals ik al schreef, "Belfast" [uit 2021] en begint [ in kleur] met opnames vanuit een drone, die boven de grote “Titanic-scheepswerf” van Harland and Wolff hangt, waarbij die karakteristieke gele ijzeren stellages met de vermelding H & W erop, onder je door glijden. . Daarna wordt de film zwart-wit en zoomt in op een een straatje in een volkswijk in 1969, waarin Buddy als 9-jarig jongetje met zijn ouders, broer en zus, in een klein huisje woont. Het is 1969 en de onenigheid tussen de protestanten en katholieken begint serieuzere vormen aan te nemen. Buddy`s ouders zijn protestant, maar willen van de onenigheid liever niets te maken hebben. Zijn vader werkt ergens in de buurt van Londen en komt alleen in de weekenden thuis.

Schrijver van het verhaal en regisseur van de film is Kenneth Branagh, die ik eerder al zag in de fantastische rol van Wallander, en hij heeft in deze film, via de 11-jarige Buddy, zijn eigen jeugdherinneringen verwerkt. Een blik in de IMDB levert me nog een verrassing op. Ik zie dat zijn moeder wordt gespeeld door Caitriona Balfe, een naam, waarbij me ineens een lichtje ging branden. Ja, natuurlijk, Claire Beauchamp van de serie Outlander, waarvan ik vijf seizoen had gezien. Al kijkende zag ik nog een bekend gezicht en ik vroeg ik me ineens af, wie toch "Ma" was. Aarzelend dacht ik "Het lijkt Judy Dench wel" en dan meteen: “ Maar zo`n topactrice in een zo`n [toen nog voor mij] onbekende film, dat kan ik me nauwelijks voorstellen?”. Toch was ze het. Zo knap om toch nog te spelen, omdat ik weet hoe hard haar gezichtsvermogen achteruit is gegaan, op haar hoge leeftijd. 

Maar de absolute topper voor mij is Jude Hill, die op 11 jarige leeftijd Buddy speelt. Die kende ik uiteraard nog niet, want daar was hij nog veel te jong voor, maar ik zal hem nu niet snel meer vergeten. Wat een acteur, die jongen, daar zullen we vast nog meer van gaan zien en horen. Maar goed, natuurlijk ook alle eer aan alle anderen, die er met z`n allen zo`n schitterende film van hebben gemaakt. Het laatste wat ik nog wil vermelden, is het gebruik van de sfeervolle overgangen van kleur- [heden] naar zwart-wit opnames [1969], die de film nog een extra tijdsbepalende dimensie geven. Wat ik al schreef, ik was helemaal onder de indruk, zowel door de film, als door het "even terug”, naar een stad, waarvan ik het nog steeds heel bijzonder vind, dat ik er eens ben geweest. Dat wilde ik even kwijt, want het werd een Iers avondje, dat ik niet snel zal vergeten.

=======================================================================================================

Ps.1 blijkbaar was mijn enthousiasme over de film zo gek nog niet, want velen zijn het er duidelijk mee eens. Na wat googelen ontdek ik dat deze film, vele malen in de prijzen is gevallen, waaronder een een Oscar voor het beste originele scenario en een Golden Globe voor beste Script.

Ps2. Mijn foto van Belfast is niet best, maar ik koester hem. Van de schamele drie, die ik heb, is dit de enige, die wat van de stad laat zien en ik heb geen idee, waarom ik er maar zo weinig heb gemaakt. 1999 was natuurlijk nog predigitaal, dus ik denk dat daar de oorzaak ligt.

Ps3. De "filmfoto" heb ik even "geleend" van de IMDB. Er waren zoveel dezelfde, dus ik dacht, dat moet kunnen. Bedankt hiervoor!

Het lokje in de spoortuin

Zomer 2010 stond er ineens een lokomotiefje bij ons in de spoortuin. Hoe hij daar is gekomen, daarvan had en heb ik nog steeds, geen flauw benul. Een speeltuin was de spoortuin zeker niet, dus wat dat betreft schoot het zijn doel compleet voorbij, maar natuurlijk riep het bij mij wel de nodige vragen op. Wilde iemand hem anoniem kwijt? Of was er een stoomtrammedewerker, die dacht ons er een "plezier" mee te doen. Vragen te over, maar het antwoorden kwamen er niet.

We wisten niet zo goed wat we er mee aan moesten, want er kwamen nauwelijks kinderen op het perron en of we die aanwezigheid van dat speelgeval nou leuk vonden, laat ik maar even in het midden. Sommige stoomtram medewerkers vonden dat zeker niet, dat hoorde ik wel in de wandelgangen. Zij vonden dat beslist niet "historisch verantwoord" was, aan de jaren 1920 van de vorige eeuw, welk tijdperk de tram tot doel had uit te beelden. De enige die er eens op heb zien spelen, was onze kleinzoon, die erbovenop ging staan.

Wanneer het noodlot toesloeg weet ik niet, maar ineens lag het lokje om. Natuurlijk stond er geen naamkaartje bij wie het had gedaan, want dat het niet vanzelf was omgegaan, dat was zonneklaar. Daar was hij veel te zwaar voor, maar het wakkerde mijn gevoel weer aan, dat het lokomotiefje maar nauwelijks werd gedoogd. Maar ja, zo op z`n kant was het natuurlijk helemaal geen gezicht. Toch gaf ik niet op. Ik maakte een foto en plaatste hem op facebook, met de opmerking, dat ik dit toch eigenlijk wel een erg zielig vond. Kijk en dan is fb toch wel erg leuk, want binnen een paar uur hadden we hulp en met z`n drietjes hadden ze het lokje in no-time weer overeind.

Het ding heeft nog een tijdje in de spoortuin gestaan, maar ging, door regen en wind, steeds verder achteruit, waardoor ik, mede door het ongemakkelijke gevoel wat ik erover had, niet meer wist, wat ik er verder mee moest doen. Ineens kwam er hulp opdagen. Iemand, die wilde het lokomotiefje heel graag opknappen en zou het dan in zijn tuin plaatsen. Een prachtoplossing, waar we heel blij mee waren. Geen boze gezichten meer en een mooie bestemming, win-win, beter kon het niet. We kenden de mensen niet, maar dat maakte ons niet uit. Twee dagen later haalden ze hem op en de spoortuin was weer leeg.

En wie denkt dat wij het lokje daarna nooit meer zouden zien, heeft het mis. Wat blijkt....toen ik, intussen weer verhuisd naar Grootebroek, eens door Bovenkarspel reed, zag ik hem tot mijn grote verrassing, zomaar ineens. Hij stond, in een voortuin, die maar twee huizen verder lag, dan het huis van een hele goede bekende van ons. Het was prachtig opgeknapt en weer heel goed bestand tegen weer en wind. Ik vond het reuze leuk het daar, zo goed op zijn plek, weer terug te zien.

 
Wie tegenwoordig langs station Opperdoes komt, ziet een schitterende spoortuin, met vanalles erop en eraan, wat je meteen terugbrengt naar de jaren 1920, maar een lokje, zal je er niet vinden. De huidige bewoners hebben het allemaal schitterend gedaan, maar bij het zien ervan, moet ik toch nog wel eens denken aan hoe het was. Een kale tuin met een lokomotiefje......... een beetje een zielig lokje, waarvan ik het gevoel had, dat het er niet mocht zijn.