Frederiksoord
Ik schreef er al over in het stukje over mijn bijzondere lagere school; tw. het schoolkamp in 1956 naar Frederiksoord in Drenthe. Wie de foto`s maakte, weet ik natuurlijk niet meer, maar ik ben blij dat ik ze heb. Los van de foto`s, heb ik er twee herinneringen aan. De keiharde stromatten waarop wij sliepen en die lange weg, waaraan de hoeve lag, die we liepen om ergens te komen. Wat we er verder hebben gedaan, weet ik absoluut niet meer. In een dolle opwelling bedacht ik me, dat ik nog wel eens zou kunnen gaan kijken of de Hoeve Koning Willem III nog steeds zou bestaan.
Op 14 juli 2024 ging ik op pad. Niet helemaal onvoorbereid natuurlijk, want ik had al wel een beetje gezocht op het net. Veel kwam er niet uit. Ik had gedacht, dat het op zijn minst wel een soort vakantie-onderkomen zou zijn, maar uit niets bleek dat het zo was. Maar door dat gegoogel wist ik al wel de straatnaam en ook [via Streetview] dat het gebouw nog bestond. Maar van mijn ideaal beeld, een vakantie bestemming of boerenwinkeltje was al niet veel overgebleven. Laat staan, dat ik aan iemand zou kunnen vertellen over mijn verblijf van 68 jaar geleden.
Ik zag het gebouw al uit de verte. Het lag aan een drukke doorgaande weg [hihi, wel even anders als in mijn herinnering] en stoppen was geen optie. Dus ik reed heel brutaal het [naar het leek] particulaire erf op en zette de auto stil. Er was ruimte genoeg, want er was een grote betonnen oppervlakte. Het gebouw was nog goed te herkennen, maar gaf me zeker niet de illusie van een gezellige boerenhoeve. De vorm klopte en ook de naam was nog prominent aanwezig, maar het leek meer een schuur, waar zeker niet in werd gewoond. Ik stond op het punt even uit te stappen en wat foto`s te nemen, toen vanachter mij een boos en keihard blaffende hond een aanval op de auto deed. Ik schrok me lam en draaide heel snel het raam weer dicht. Op dat moment kwam er ook langs de zijkant van de hoeve een man op een trekker naar mij toe rijden, die zonder aandacht aan mij te schenken, voor me langs de weg op reed. Toen had ik het wel gehad. Gezellig was het zeker niet, en een dierbare illusie was totaal in de grond geboord. Ik nam wat foto`s vanuit de dichte auto en vluchtte het terrein af. In de haast zag ik ineens nog een heel klein toeristeninfo-bordje aan de linkerkant van het hek in de berm. Oei dat had ik, toen ik er aankwam niet gezien. Met vlinders in mijn buik heb ik toen toch maar even de auto op het fietspad gezet en er een foto van gemaakt. Helaas brengt de tekst hierop me ook niet echt in vervoering, want uit niets blijkt dat er een onderkomen moet zijn geweest voor een schoolkamp. Het enige bijzondere eraan is dat het gebouw een onderdeel is geweest van de Maatschappij van Weldadigheid; een project uit het verleden, waarin ik nu heel geinteresseerd in ben, maar waar ik toen, als 11 jarige, natuurlijk, geen weet van had.
Al met al, heeft de harde werkelijkheid mijn herinnering behoorlijk ingehaald en dit keer zal ik toch met de die teleurstelling moet leven. Toch kan een beetje wegdromen geen kwaad, en dan denk ik stilletjes; "Ik heb het lekker toch maar even heel anders gezien".
[Zie ook: Prof. H. Burgerschool]
Op 14 juli 2024 ging ik op pad. Niet helemaal onvoorbereid natuurlijk, want ik had al wel een beetje gezocht op het net. Veel kwam er niet uit. Ik had gedacht, dat het op zijn minst wel een soort vakantie-onderkomen zou zijn, maar uit niets bleek dat het zo was. Maar door dat gegoogel wist ik al wel de straatnaam en ook [via Streetview] dat het gebouw nog bestond. Maar van mijn ideaal beeld, een vakantie bestemming of boerenwinkeltje was al niet veel overgebleven. Laat staan, dat ik aan iemand zou kunnen vertellen over mijn verblijf van 68 jaar geleden.
Ik zag het gebouw al uit de verte. Het lag aan een drukke doorgaande weg [hihi, wel even anders als in mijn herinnering] en stoppen was geen optie. Dus ik reed heel brutaal het [naar het leek] particulaire erf op en zette de auto stil. Er was ruimte genoeg, want er was een grote betonnen oppervlakte. Het gebouw was nog goed te herkennen, maar gaf me zeker niet de illusie van een gezellige boerenhoeve. De vorm klopte en ook de naam was nog prominent aanwezig, maar het leek meer een schuur, waar zeker niet in werd gewoond. Ik stond op het punt even uit te stappen en wat foto`s te nemen, toen vanachter mij een boos en keihard blaffende hond een aanval op de auto deed. Ik schrok me lam en draaide heel snel het raam weer dicht. Op dat moment kwam er ook langs de zijkant van de hoeve een man op een trekker naar mij toe rijden, die zonder aandacht aan mij te schenken, voor me langs de weg op reed. Toen had ik het wel gehad. Gezellig was het zeker niet, en een dierbare illusie was totaal in de grond geboord. Ik nam wat foto`s vanuit de dichte auto en vluchtte het terrein af. In de haast zag ik ineens nog een heel klein toeristeninfo-bordje aan de linkerkant van het hek in de berm. Oei dat had ik, toen ik er aankwam niet gezien. Met vlinders in mijn buik heb ik toen toch maar even de auto op het fietspad gezet en er een foto van gemaakt. Helaas brengt de tekst hierop me ook niet echt in vervoering, want uit niets blijkt dat er een onderkomen moet zijn geweest voor een schoolkamp. Het enige bijzondere eraan is dat het gebouw een onderdeel is geweest van de Maatschappij van Weldadigheid; een project uit het verleden, waarin ik nu heel geinteresseerd in ben, maar waar ik toen, als 11 jarige, natuurlijk, geen weet van had.
Al met al, heeft de harde werkelijkheid mijn herinnering behoorlijk ingehaald en dit keer zal ik toch met de die teleurstelling moet leven. Toch kan een beetje wegdromen geen kwaad, en dan denk ik stilletjes; "Ik heb het lekker toch maar even heel anders gezien".
[Zie ook: Prof. H. Burgerschool]