Nu ik al zo`n negen jaar zelf de nederlandse wegen onveilig maak, denk ik nog wel eens met weemoed terug aan de “tochtjes” die wij als kind maakten bij mijn ouders in de auto. Mijn vader zal zo ongeveer in 1954 zijn rijbewijs hebben gehaald en toen gingen wij met de kever iedere zondag tochtjes maken. Dat was geweldig want op deze manier hebben mijn broer en ik het hele land van noord tot zuid en van west tot oost leren kennen. Vooral ik was daarin behoorlijk geinteresseerd en zat vaak met de kaart op mijn knieen de route te volgen. Mijn broer had een andere hobby in de auto. Omdat hij nog zo klein was kroop hij als grap nogal eens in de achterbak van de auto. Hij zat daar wel een beetje opgevouwen, maar ja voor even was dat wel te doen. Trouwens dat “tochtjes maken” laat je tegenwoordig wel uit je hoofd, want het hedendaagse verkeer is veel te druk en de benzineprijs wordt er ook niet leuker op.
Blijkbaar heb ik wel eens een keer met een fototoestel op de achterbank gezeten want deze twee klassiekers vind ik geweldig. Zijn zijn ca. 1966 gemaakt en zoals je ziet is het “klaverblad” Ouderijn nog gelijkvloers. Ook de agenten nemen het nog niet zo nauw. Ze staan doodgemoedereerd op de vluchtstrook, zich van geen enkel gevaar bewust en de benzinepomp staat pal langs de weg. Moet je tegenwoordig eens om komen.
De tweede foto is gemaakt, ook door de achterruit, op de brug bij Vianen en mijn eerste gedachte bij het zien van dit beeld is "wat een rust en dat is de A2? Toen bekeek ik de foto nog een goed. Het lijkt erop dat deze foto nog laat zien dat er in Nederland driebaanswegen zijn geweest. De middenbaan was toen voor beide richtingen als inhaalstrook te gebruiken. Je moet er met het huidige verkeer toch niet aan denken, maar, hoewel niet echt duidelijk, lijkt het er op deze foto wel verdacht veel op.
Trouwens autorijden toen, lijkt me heel wat leuker dan nu.. Geen snelheidscontroles en geen flitspalen. Mijn vader reed echt niet zachtjes en als hij nu zou hebben gereden, zou hij een bekende geworden zijn, bij het justitieel incasso bureau. De kever oftewel zijn volkwagen reed als de beste en snelheden van 140 km per uur waren geen uitzondering. Mijn moeder kan zich ook nog herinneren dat hij een avond 160 reed en ze heeft toen echt in angst gezeten. Zijn borrels telde hij ook niet, 160 km per uur of niet. Hoewel, ze tijdens datzelfde gesprek zei, dat ze hem nooit dronken heeft gezien. Eigenlijk is best een wonder dat er nooit iets is gebeurd.
Eerst hadden we een donkergrijze kever. Hij had een ovaalronde achterruit, helaas zonder spijltje en het nummer zit nog steeds in mijn geheugen gegrift. Hij heeft het jaren zonder noemenswaardige problemen uitgehouden. De tweede volkswagen was blauwe. Dat was volgens mijn moeder een maandagmorgenmodel. Altijd was er wat mee en zelfs in de vakanties hebben ze de binnenkant van menige garage gezien. Deze had een grotere achterruit, die iets rechthoekiger was. Daarna was het uit met de kevertjes. Een directeur, in de 60-er jaren, reed daar niet in. Drie vauxhalls kan ik me nog herinneren. Een grote rode waarmee we naar Wenen zijn geweest, een bruine en uiteindelijk een witte. Van die laatste twee kan ik me niet zoveel meer herinneren want ik toen was het huis al uit. Maar statussymbolen of niet, ook met deze auto`s ging het wel eens mis. Mocht ik van de laatste twee niet veel meer weten, de eerste herinner ik me maar al te goed. Die die grote rode bak heeft ervoor gezorgd, dat wij op de terugweg vanuit Wenen, halverwege Duitsland op de autobahn strandden en wij door collega`s van mijn vader, weer naar huis zijn gebracht. Wat er precies aan de hand was met die auto, weet ik niet meer, maar maar het was een enge belevenis om daar midden op te terugreis niet gewoon verder te kunnen.
11 september 2025
Dit stukje schreef ik dus al in 2006 en we zijn al vele jaren verder. Hoewel ik aan het eind van het eerste deel bleef twijfelen over mijn opmerking over die driestrooksweg, kon ik het me eigenlijk niet voorstellen dat het zo was. Nu, zoveel jaren later en ik dit ik dit stukje wil publiceren, wilde ik toch eigenlijk wel weten of mijn geheugen weer een spelletje met me speelde, of dat dit soort wegen echt heeft bestaan. Was ik in 2006 nog niet op de hoogte met “even googelen” nu wist ik dat wel. Wikipedia bracht uitkomst en ja, dus, ze hebben echt bestaan. Bloedjelink, dat zegt de uitleg ook wel en hun bestaan heeft dan ook niet lang geduurd, maar ik heb zekerheid, dat op deze foto een “traditionele driestrooksweg” te zien is. Bijzonder!
Geschreven: Opperdoes, vrijdag 5 augustus 2005
Dagtekening: ergens in 1966