En bedankt maar weer !

Om toch maar veel van ons mooie Westfriesland te genieten, rijden wij bij het naar huis gaan vaak een ommetje. Zo ook gisterenmiddag toen ons schone dorp Opperdoes aan de beurt was. De kern van het dorp bestaat uit smalle weggetjes die beslist niet gebouwd zijn als doorgaande wegen voor het autoverkeer. Druk is het zelden, dus met een beetje medewerking van je medeweggebruikers leveren ze dan ook geen problemen op.

Het volgende speelde zich gisteren af op het Oosteinde. Dit is een heel smal weggetje, waar je met een beetje creatief "de zijkant induiken", een tegenligger in een normale personen wagen zou kunnen passeren, zij het niet dat deze als extra attractie een bocht heeft, waardoor je je tegenligger niet ziet aankomen. Gisteren was het raak en ik stond neus aan neus met een grote SUV met daarachter een nog grotere en bredere caravan. Oeps wat nu? Terwijl mijn hersens nog koortsachtig aan het werk waren om de situatie in te schatten, kwam er een opgefokte vrouw van de bijrijderskant uit de auto, die me luidkeels sommeerde: "U moet achteruit!". Helaas weet ik in zulke situaties pas een half uur later wat ik had moeten zeggen, dus het antwoord "Ik moet helemaal niets", bleef achterwege en met veel vijven en zessen manoevreerde ik in die rottige smalle ruime achteruit. Zo`n 100 meter naar achteren was blijkbaar genoeg en zonder boe of bah te zeggen beende de dame met met de auto in haar kielzog linksafbuigend voor me langs hun garagepad op. Toen ontwaakte ik waarschijnlijk uit mijn lethargie en met open ramen riep ik haar toe, "Hallo zeg, een bedankje kan er ook wel af!"

Of ze het gehoord heeft valt te betwijfelen, maar pas toen ik thuis was begon ik bij te komen van de verregaande onbeschoftheid die ik zojuist had ervaren.   

Geschreven: 19 mei 2013

Dagtekening: 18 mei 2013

In het voetspoor van mijn moeder

Ze kwam vorig jaar april, toen zoon Rob haar meebracht voor mijn verjaardag, mijn leven binnen. Tot onze vakantie bleef ze prachtig bloeien en dat kwam echt niet door mijn goede zorgen. Ik vergat haar regelmatig, maar toen we met vakantie gingen was het me toch te bar om deze schitterende bloemenpracht drie weken zonder verzorging achter te laten. Dus mocht ze gaan logeren bij dochter Suzanne. Met 12 bloemen ging ze heen en met 2 kwam ze terug. Suzanne zat helemaal in de put toen we de plant bij haar kwamen halen en begreep niet wat ze fout had gedaan. Mijn antwoord was resoluut. Ze had helemaal niets fout gedaan, integendeel, waarschijnlijk wist de plant niet wat haar overkwam met al die goede zorgen, en liet ze spontaan al haar bloemen vallen. De resterende twee bloemetjes bleven bij mij nog een paar weken zitten totdat er uiteindelijk drie hoge kale takken overbleven. Droog en lelijk stond ze daar maandenlang op de vensterbank in de keuken. Weggooien? Nee dat toch maar niet. Uiteindelijk heb ik de stoute schoenen aangetrokken en knipte ik de takken kort en liet haar op de vensterbank overwinteren. Ik lette er nauwelijks op, gaf haar zo af en toe een beetje water, maar er gebeurde niets. Totdat er een week of wat geleden aan de kale takken hele kleine groene bolletjes verschenen. Zou het? Jahoor, er verschenen steeds meer bolletjes, en nu zit ze vol met knoppen.

Uiteindelijk begon ik iets te begrijpen. Dat moet dus dat gevoel van voldoening zijn geweest wat mijn moeder altijd had, als ze voor haar raam stond, want zij had niet één, maar ze had een vensterbank vol met deze bloemen, waarvan ze heel veel plezier had en die ze jaren achtereen in leven wist te houden.

29 juli 2013

[op facebook]

Toen ik in mei helemaal enthousiast was over twee bloemetjes in de volledig afgeknipte en in de winter overgehouden orchidee, kon ik me niet voorstellen hoe hij eind juli zou zijn. Nou dat is onvoorstelbaar mooi !!!!!!!!

Geschreven: 2 mei 2013 

Dagtekening: 2 mei 2013