Geschreven: 27 april 2011Dagtekening: eind 2010-begin 2011
Een jaartje geleden kwam mijn moeder, toen 89 jaar oud, met de vraag: "Weet jij wat twitteren precies is"? "Zo`n beetje", was toen mijn antwoord, want ik had me er op dat moment nog niet echt in verdiept. Toen ik doorvroeg wat ze precies bedoelde, gaf ze me echter een definitie van twitteren die ik haar niet kon verbeteren. Ze zei dat het kleine berichtjes waren, die Jan en Alleman op het internet plaatste. Wat ik daar voor haar nog aan toe kon voegen was dat twitteren, een vernederlandsd woord was en vertaald eigenlijk " kwetteren" betekende, en dat zo`n kort berichtje een " tweet" heette. Direct na deze uitleg gaf ze meteen ook haar bondige mening, dat ze het allemaal maar een beetje onzin vond. En ja, dat is best te begrijpen want 89 jaar communicatie via gesproken woord en de persoonlijke benadering is niet eventjes weg te vlakken.
Over twitteren is tussen ons nooit meer gesproken en ik had toentertijd ook niet de minste interesse om het zelf ook eens te gaan uitproberen. Dat veranderde een klein maandje geleden, toen ik eigenlijk pas goed in de gaten kreeg dat het toch wel verdraaid handig is. Het hele twittergebeuren heeft zich reuze snel door ontwikkeld en het is allang niet meer een berichtenstroom van Jan en Alleman, die zonodig iets kwijt moet, maar het twitteren wordt ook door bedrijven en media serieus genomen en is door hen ook volkomen geaccepteerd en geintegreerd in het internetverkeer. Ik begon het interessant te vinden, en maakte dus een account aan. De rest is simpel, ik krijg nu razend snel nieuws binnen en ik kan dingen lezen van mensen en media die mij interesseren. Het grappige is dat Msnnen hiermee vergeleken maar een stoffige bezigheid is, waarbij vooral de laatste tijd de software het meer dan eens liet afweten.
Ik moet nu echt gaan oppassen dat ik er niet aan verslingerd raak, want als je de berichten moet geloven is het behoorlijk verslavend. Een ding weet ik wel zeker, ik wil niet meer zonder internet op vakantie. Hopelijk kan ik zo af en toe bij een hotspot eens een berichtje doorsturen of wat dagboeknotities plaatsen op mijn tweede uitlaatklep, mijn blog, waar ik wat langere verhaaltjes kwijt kan.
Ach mam, je vond het twitteren een beetje onzin, en je zou ook mijn dagboekverhaaltjes via een blog in de vakantie wel niet zo nodig hebben gevonden. "Nodig" is ook inderdaad een groot woord, en ik weet ook dat ansichtkaarten nog steeds overal volop te koop zijn, maar ik vind het gewoon leuk om met mijn tijd mee te gaan en zelfs al leest niemand mijn verhaaltjes, dan heb ik toch altijd de lol gehad met het schrijven ervan.