Al
zolang als wij in Opperdoes wonen is de spoortuin een zoodje. Dat is
niet zo verwonderlijk want op het oog lijkt het nogal onduidelijk wie
er verantwoordelijk is voor het onderhoud. Echter ons huurcontract is
er duidelijk over. De tuin is niet bij de huur inbegrepen, dus is ga
ik ervan uit dat wij er in principe niets aan hoeven doen. Een goeie
zet van Jaap die ons hiermee beschermde voor een enorme taak. Dat
wordt helaas onder de medewerkers van de Stoomtram anders opgevat.
Logisch natuurlijk want zij weten niets van ons huurcontrakt en
daarom gaat daar dus het verhaal dat wij er niets aan willen doen.
Dat is niet helemaal onwaar, want vooral de eerste aanzet en het
onkruidvrij maken is een werk wat wij echt niet aan zouden kunnen.
Verder vergt het nogal wat investering om er iets redelijks van te
maken en dat zie ik ook niet echt als mijn taak. Echter een stukje
van die enorme tuin bijhouden zou ik best leuk vinden want dan zou ik
eindelijk eens een hoekje kunnen creëren waarin we misschien wat
vrijer buiten kunnen zitten. Dus met een goede samenwerking zouden
we er best iets moois van kunnen maken, huurcontract of niet.
Om
de boel toch een beetje op te leuken hang ik al jaren vijf bakken
geraniums aan de hekken en die doen het wonderbaarlijk. In mei als de
nachtvorst over is ga ik naar De Boet in Hoogwoud en haal voor twee
tientjes geraniums. Ik vul de bakken en alleen als het erg droog is
moet je ze even wat water geven. Verder doen ze alles zelf en ze
bloeien dan wondermooi door tot diep in de herfst. Daarbij zet ik,
als ik nog wat heb, enkele bloempotten bij de retirade en station
Opperdoes is weer een beetje netjes voor de zomer.
Op
één van de vaste maandagmiddagen bij mijn moeder kwam het gesprek
ook eens op die spoortuin. Op dat moment stond het gras zoals
gewoonlijk weer bijna tot aan mijn knieën, maar mijn geraniums waren
schitterend. Ik zong mijn lof over die bloemen en hoe goed ze het bij
mij in die bakken deden. Toen deed mijn moeder een duit in het zakje.
"Geraniums", zei ze, "die heb ik nooit gekocht hoor".
Op mijn vraag waarom dan wel niet, kwam het verbluffende antwoord.
"Nou dan kan ik er ook niet achter gaan zitten!" Ik was
sprakeloos, en nu ik er eens goed over nadenk klopt het echt. Ik kan
me niet heugen dat ik vroeger thuis ooit geraniums op de vensterbank heb
zien staan.
Geschreven: Opperdoes, 27 juli 2009
Dagtekening: Voorjaar 2009