Ik heb verschillende hobbies gehad, zoals iedereen trouwens, want je moet toch wat kunnen doen, om al je beslommeringen van kinderen opvoeden, huishouden en noem zo maar op, een beetje in de hand te houden. Vooral in de periode eind jaren 80 en beginjaren 90 was bij mij origami favoriet. Echt uit de hand lopen deed het niet, maar de kinderen waren er niet echt blij mee. Ze verkeerden blijkbaar in de veronderstelling dat ze hun moeder kwijt waren aan al diehobbyuitingen, en in alle eerlijkheid moet ik zeggen dat het lesgeven soms best wel intensief was. Fijn was het wel, want behalve het "eens lekker weg zijn" en "eens andere mensen preken", had ik daardoor ook een zeer schamel eigen zakcentje. Dat gaf me een reuzekick, want ik had er veel moeite mee dat ik geen eigen geld had. Heus ik kon echt alles doen wat ik wilde hoor, maar eigen geld dat is toch anders. Ik vouwde me inderdaad soms wezenloos, en het toppunt is geweest de grote tempel die ik samen met To Dierdorp heb gevouwen. Hierover zal ik het later nog wel eens hebben want ik wil nu mijn verhaal afmaken over het vouwen in de trein. Vooral tijdens de vouw en bouwperiode van de bovengenoemde tempel was ik druk met "dienstreizen” met de trein. Dat kon ook gemakkelijk want ik was toen in het bezit van een OV jaarkaart, zodat ik heel goedkoop vele origamitentoonstellingen kon bezoeken. Tijdens de lange trajecten was het best fijn om wat om handen te hebben, vandaar dus dat er heel wat bouwsteentjes van die tempel in de trein geproduceerd zijn. Het was schijnbaar ook het NS personeel opgevallen dat ik maar steeds met die papiertjes zat te prutsen. Ik heb ettelijke keren uitgelegd wat ik zat te doen, en het is me een keer gebeurd dat ik, moe van die dag toen eens niet zat te vouwen, de opmerking kreeg van een zeer adremme conducteur. “He moet je niet vouwen vandaag! “.
Geschreven: Oppperdoes,14 september 2005
Dagtekening: december 1991
