Prutsen met de hd-recorder
Na vanmorgen half 10 heb ik geen facebook of
haken meer gezien. De harddisk recorder hield me de hele dag bezig.
Twee programma`s die ik had opgenomen wilde ik naar de computer
hebben, maar dat was niet eenvoudig. Die hd-recorder is nog uit het
tijdperk dat de usb nog in zijn kinderschoenen stond, lijkt het wel, want
die gekke aansluiting heeft een éénrichting verkeer en natuurlijk
de verkeerde kant op. Dus niet even een stickie inpluggen en
kopieren, neeeee, de enige manier om iets op de computer te
krijgen is inbranden. Waarna je het schijfje handmatig van het ene
naar het andere apparaat transporteert. Jaja, je moet het een mens
niet te gemakkelijk maken om iets te kopieren, want je zou de
copyrights eens schenden!!!!
Na vier schijfjes te hebben verknald, want hij accepteerde alleen nieuwe Rweetjes [die ik niet in voorraad had] is het gelukt en staan beide programma`s op schijf. Helaas is één ding niet gelukt. Bij het afspelen ondekte ik dat de beeldverhouding op onverklaarbare wijze ineens is omgevormd. naar een plaatje van een ouderwetse tv uit de jaren 70, met hele lange, uitgerekte mensen en zwarte balken aan de beide zijkanten. Is dat een anti-kopieertruc van de BBC? Wie zal het zeggen, want het stukje opname voor en na het programma is normaal. Gelukkig heb ik een goede speler op de computer, die deze idiote beeldverhouding met één muisklik moeiteloos omzet naar 16:9. Het kostte allemaal moeite en tijd, maar dan heb je ook wat. Nog acht weken sparen en dan is de serie compleet. Kan ik in mijn eigen tijd genieten van Jenny Lee en de andere vroedvrouwen van Nonnatus House, die in 50er jaren zoveel kinderen ter wereld brachten in het hartje van East London. Een schitterende serie gemaakt naar het gelijknamige boek van Jennifer Worth, waarin zij haar eigen ervaringen en herinneringen uit die tijd heeft beschreven.
Na het plaatsen op facebook kreeg ik
prompt reaktie van dochter Suzanne. "Waarom ik toch zo moeilijk
deed en waarom ik geen geduld had om op haar te wachten. Om er nog
een schepje bovenop te doen besloot ze met de zin, dat geduld toch
echt een schone zaak is. Hahaha, ja natuurlijk had ze gelijk maar
toch wilde ik niet wachten, want er speelde meer mee. Toen de
programma`s eenmaal op de harddisk stonden, waren ze binnen mijn
bereik en bij het downloaden moest ik altijd nog maar afwachten of de bestanden ooit aangeboden zouden worden. Verder vond dat enkele exemplaar op de
harddisk een risico, want het zou beslist de eerste keer niet zijn
dat ik het per ongeluk een programma zou wissen. Ik ken mezelf. Vandaar!