“Toen
ik vanmorgen wakker werd, was ik meteen scherp. "Oh, jee, het is
mijn verjaardag vandaag. Een kroonjaar, ook dat nog!" Daarna
dringt opeens de complete werkelijkheid anno 22 april 2020 weer tot
mij door. "Oei, dat wordt dan een dag waarop ik mijn echtgenoot
amper zal durven omhelzen, laat staan zoenen, onze [klein]kinderen
zowat niet durf te ontvangen, mijn rijbewijs verloopt en er steeds
meer berichten komen, dat ze onze pensioenen niet meer kunnen
uitbetalen". Maar even zo goed, denk ik even later, grinnikend:
"Het kan ook veel erger!. Gelukkig heeft het coronavirus mij er
niet uitgepikt [afkloppen!!] en ben ik digitaal zeker zo slim als de
gemiddelde computerverslaafde, waardoor het me aan afleiding en
contacten absoluut niet ontbreekt. Dus ik zie de dag al helemaal voor
mij. Een vluchtige- en afstandelijke knuffel van mijn echtgenoot en
een "anderhalve-meter-afstand-felicitatie" of
"elleboog-boks" van mijn kinderen. Dat is weer eens iets
anders dan de verplichte drie zoenen, waar je de laatste jaren niet
meer aan ontkwam. Maar okee, zeker geen klachten, want op mijn
verzoek weliswaar apart, mogen ze hun jarige moeder toch nog komen
bezoeken en dat is op andere plekken en landen wel anders. Verder
moeten we helaas maar we even afzien van taart en verdere visite,
maar dat halen we een andere keer wel in. Gelukkig heeft de overheid
zich eindelijk gerealiseerd, dat ze zelf de veroorzakers zijn van de
rijbewijsellende en mag ik, weliswaar met het rare gevoel dat ik iets
doe wat niet mag, voorlopig doorrijden. En ja, die centen? Hopelijk
loopt het daarmee niet zo`vaart. Het wordt dus zeker een zeer aparte
dag, die ik niet gauw zal vergeten. Maar ach, wat geeft dat. We
houden vol en gaan ervoor. Op naar de 100!".
Bovenstaande
zette ik op 22 april om 7.00 uur `s morgens op mijn fb-tijdlijn en
hoewel mijn verjaardagsmelding heb uitgezet, vond ik het in deze
“Coronatijd” eigenlijk wel passend, om nu eens, als eerste, van
mijn kant te laten weten hoe ik denk dat ik deze dag zal ervaren.
En
inderdaad het werd een rare dag deze een rare tijd. Achteraf kwam ik
er zelfs achter, dat wij, de regels wel heel vrijblijvend hebben
toegepast. Vanwege onze leeftijd, mochten wij, hoewel we nog gewoon
thuiswonen, ook geen bezoek ontvangen. Dat had ik toen [gelukkig]
nog niet meegekregen en hebben zowel Suzanne als Ingrid, ons,
weliswaar apart, een kort bezoekje gebracht. Natuurlijk hebben we
daarbij alle veiligheidsmaatregelen nauwlettend in de gaten gehouden,
zodat het, als ik al voorspelde een een afstandelijke felicitatie
werd. Om toch verder nog iets feestelijks aan de dag toe te voegen,
hebben we in de middag met z`n tweetje een schitterend rondje
gemaakt, door de bollenvelden van Westfriesland. Terrasje pikken zat
er helaas niet, dus was de enige optie een superijsje bij de
MacDrive. Achteraf gezien ook niet slim, want [om
veiligheidsredenen?-beetje vaag vond ik] mochten we niet stil blijven
staan op de parkeerplaats om het even op te eten. Met een razende
vaart racete ik dus de A7 op, sloeg af naar de N307 en dook Ridam in,
om de auto even stil te zetten. Gelukkig was er nog wat ijs
overgebleven, dat viel dus mee. Ach ja Corona hè, niets gaat meer,
zoals het was, maar
na 75 jaar op deze aardbol ben ik wel wat gewend.
