Over rare bochten gesproken. Ik schreef er al over in mijn stukje over de Vereweg in Oostwoud, maar ik weet er nog eentje, die zeker die naam verdient. Deze bevindt zich echter niet op één van die kleine polderweggetjes, maar op de N506, de provinciale weg tussen Hoorn en Enkhuizen.
Komende vanuit Hoorn, zie je aan de rechterkant, vlak voor de afslag Blokdijk en het restaurant, dat het fietspad, wat naast de rijweg ligt, een slinger naar rechts maakt om even later weer netjes langs de weg terug te keren. Er ontstaat zo een halve cirkel grasberm tussen het pad en de weg, die geen enkel doel lijkt te hebben. Hier heb ik helaas geen droom van prehistorische nederzettingen of middeleeuwse karresporen, want hoe dat komt, weet ik precies. Op die brede berm stond vroeger een benzinepomp en het fietspad ging er achterlangs. Hoe is dat zo weet? Niet omdat we er vaak langs kwamen, want een auto was er toen nog niet in ons gezin. We gingen altijd per trein naar Hoorn en dan kon je deze plek niet zien, maar omdat zoon Rob er een een blauwe maandag heeft gewerkt. Hij moest, realiseer ik me nu, iedere keer dat eind fietsen om op zijn werk te komen en ik denk dat dit de reden is geweest dat die werkzaamheden niet zo lang hebben geduurd. Gelukkig maar, want ik herinner me goed, dat het me helemaal niet lekker zat. Hij, daar zo in zijn eentje, meestal in de vroege en rustige avonduren, eerst alleen het stuk fietsen en dan in zijn eentje het werk in de afgelegen benzinepomp doen, om daarna alleen weer naar huis terug te fietsen.
Vlakbij deze plek heeft ook nog een tijdje een heel bijzonder verkeersbord gestaan. Blijkbaar was hier de samengaan van auto en dier een beetje gevaarlijk aan het worden, zodat dit, voor de handliggende verkeersbord werd geplaatst. Het stond er niet lang. Geen wonder, want kleine pullen worden groot en ik zal er maar vanuit gaan, dat ze goed en gezond zijn uitgevlogen.
Maar ik heb veel meer herinneringen aan de N506. We woonden er heel dichtbij. Was ons eerste huis, op de Hugo de Grootsingel dichtbij, ons tweede huis op de Hertog Albrechtstraat stond er nog dichter op. Als je de schuurgang uitliep, had je alleen nog een klein stukje park en dan stond je, als er geen sloot tussen had gelegen, al bijna op de weg,. Door dat kleine strookje park met bomen zagen we hem [zeker in de zomer] niet, maar we hoorden hem wel.
De
kruising van de Florasingel naar de dijk is een verhaal apart. We
hebben hem heel wat keren zien veranderen. Toen het werd aangelegd,
was het een gewone kruising, zodat we, als we vanuit het dorp kwamen,
rechtdoor moesten om de dijk op te gaan. Je kon hem als voetganger en
fietsers gewoon en redelijk veilig oversteken. Toch bleek het een
gevaarlijk punt te zijn en men besloot er een “ovatonde” van te
maken, wat bij ons al snel “het ei” werd genoemd. Later werd het
een rotonde en nu dus een turborotonde. Dank zij al deze ingrepen
waarschijnlijk, gebeurde er gelukkig weinig ongelukken. Slecht van
één keer herinner ik me een ongeluk, waarbij een caravan zich
om een paal had gekruld. Gealarmeerd door de klap, gingen wij
natuurlijk even kijken. Er was veel blikschade, maar verder viel het
gelukkig mee. Dat de “bordenmakers” voor het kruispunt, het ook
niet altijd even gemakkelijk hadden, blijkt op deze foto, waar zo te
zien de letter “r” even niet voorhanden was.
De koudste herinnering was in 1979. We staken de kruising over om een wandelingetje op het totaal bevroren IJsselmeer te maken en op deze foto kan je ook heel goed zien, dat het toen nog een doodnormale kruising was. Ook heb ik nog ergens een filmpje dat Rob op zijn fiets, met een enorm grote en geleende videocamera op zijn schouder, zichzelf, zijn koplamp en zijn fietstochtje filmde op het fietspad langs de weg.
Nu ik er dus zelf met de auto rij, associeer ik de weg nog steeds met mijn rijlessen. Dat was in de jaren `90 en de benzinepomp was toen allang verdwenen. Omdat we in Hoorn moesten afrijden, reden we de weg bijna elke les en ik heb nog steeds goede herinneringen aan die gezellige, maar ook spannende ritjes die Suzanne en ik toen met Minco maakten.
In het voorjaar van 2018 heeft de sky-line bij de turbo-rotonde van de Florasingel een een wel heel duidelijke verandering ondergaan, door de plaatsing van een heus fietsers- en voetgangersviaduct. Dat was wel nodig ook, want konden wij anno 1979 redelijk veilig over de weg, was dit na de laatste opwaardering wel heel erg gevaarlijk geworden. Ook voor de bezoekers van het Europarcs vakantiepark, dat sinds kort, de wat vergane camping “Broekerhaven” verving, een veilige manier om aan de andere kant van de weg te komen.
Een ander markant deel van de weg, was de grote bocht tussen Venhuizen en Grootebroek. Nadat hij al een jaar of wat geleden al was beroofd van zijn bomen, moest nu de hele bocht het ontgelden. Zonder pardon werd de schop erin gezet en met het afsluiten en laten vervallen van de Raadhuislaan-kruising, werd de weg zonder pardon, met twee rotondes en twee grote opritten aangesloten op een nieuwe weg. Vanaf daar dus geen N506 meer, maar N307, die uiteindelijk via de dijk tot Kampen zal doornummeren. Het trace tot Enkhuizen bleef op dezelfde plek, inclusief de gevaarlijke en smalle doorgang bij de Kolk, maar daar was wel alles mee gezegd. Alles is verder anders en ik waan me beslist niet meer op dezelfde weg.
Toch, bedenk ik me ineens, is het voornamelijk het laatste stuk , dus bij Bovenkarspel-Grootebroek en Enkhuizen is geweest wat zo veranderd is. Vanuit Hoorn totaan dit punt, is het een mooie en rustige weg door De Streek gebleven, die nauwelijks veranderd is en zo af en toe dan ook eens model kon staan voor een heel mooi plaatje.
