Als ik een stukje schrijf, gebeurt het nogal eens, dat ik in herhalingen val. Soms, omdat ik stomweg niet zo snel in de gaten heb, dat ik er al over heb geschreven, maar vaker, omdat ik via een totaal andere invalshoek bij hetzelfde punt terecht kom. Neem nou het Oranjepark in Dordrecht. Daar staat mijn "eerste" huis, waar ik als baby woonde. In “55[3-21-20160404-Digiwandeling door mijn verleden” , beschrijf ik het huis en de omgeving en in "55[3-20200804-22-[j]Onderduiken", beschrijf ik het, als de plek waar mijn moeder, de eerste meidagen van 1940 meemaakte.
Het eerste deel van dit stukje komt uit "Digiwandeling door mijn verleden', waar ik tijdens het samenvoegen wel wat aan heb toegevoegd.
In het Oranjepark 41 [was in mijn tijd 35] in Dordrecht verknalt een overdadig groeiende struik het uitzicht op mijn allereerste woonhuis behoorlijk. In dit huis woonde ikzelf als baby, maar mijn grootouders en later mijn oom en tante woonden er tot diep in de jaren 70, zodat ik , doordat ik er nog wel eens kwam, toch heel wat herinneringen aan heb. Het is een prachtig huis, wat het tijdens de tweede wereldoorlog behoorlijk te verduren heeft gehad. Een nieuwe erker werd in de jaren 60 aangebouwd, wat het vooraanzicht totaal veranderde.
Helaas is van de omgeving weinig overgebleven. Het is een erg drukke eenrichtings weggeworden, die samen met de Toulonselaan een groot deel van het stadverkeer voor zijn rekening neemt. Het even kijken beperkte zich dus helaas tot snel even stoppen, fotootje nemen, en snel weer door, want anders belemmerde je het verkeer. Ook, en dat vind ik helemaal jammer, is het “hofje”, waarop wij toen keken verdwenen. Het zag eruit als een laaggelegen straatje en doorsteek naar dezelfde Toulonselaan, waarlangs allemaal hele kleine woninkjes stonden, die zo karakteristiek zijn voor de Dortse hofjes.
Ik kan me eigenlijk maar van één keer goed herinneren dat ik in de tuin zat. Het was bloedheet, en ik zat lezend en limonade drinkend in een ligstoel met een afdakje, waar ik een grote handdoek overheen had gehangen tegen de zon en luisterde naar de nooitstoppende machinegeluiden van de Verblifafabriek. O, ja, en dan natuurlijk, de foto, waar ik totaal verliefd op ben. Ook dat was in die achtertuin, maar dat kan ik me met de beste wil van de wereld niet meer herinneren.
Geschreven: 5 augustus 2020
Een paar dagen geleden, was ik in een nostalgische bui, en droomde ik weer weg naar het Oranjepark van weleer. Ineen was ik weer in het schattige hofje wat het Oranjepark en de Toulonse laan met elkaar verbond. Ons huis stond recht voor het hofje, zodat we er precies recht doorheen konden kijken. Ik droomde lekker door, maar in een vlaag van helderheid, schoot me ineens te binnen, dat ik nog altijd van plan was, om eens te gaan zoeken, of dat hofje ook een naam had, en zo ja, welke naam dan. In de huidige tijd is dat een eitje. Even googelen leverde meteen, ik weet niet hoeveel hits op en ik zag al gauw dat het de Spoorhof heette. Hoewel de spoorlijn inderdaad niet ver weg was, vond ik, die naam toch wel een beetje vreemd, want te zien was hij daar niet. Aan de andere kant zou het zo kunnen zijn, dat het oorsponkelijk wel het geval was.
Maar goed, toen ik er in de 90er jaren weer een terug kwam was alles weg. Waar het hofje was geweest, was een aaneengesloten huizenrij en zelfs aan de invullende huizen was niet te zien, dat er ooit een hofje was geweest. Het Oranjepark zelf was, zoals ik al schreef, een heel drukke eenrichtingsweg geworden, zodat ik weinig tijd had, om dat goed tot me door te laten dringen.
Daar ik vlak na het googelen naar de naam van het hofje, het hele verhaal van mijn tante Miep over de meidagen in 1940 vond, belandde het schrijven over de Spoorhof even in de wachtkamer. Wel had ik, na de vondst van het voornoemde stuk, via messenger, contact met mijn nicht Hetty, waarin ook de Spoorhof in ruime mate aan bod kwam. Haar moeder [tante Miep] bleef, nadat ik met mijn ouders 1948 vertrokken was naar Slikkerveer, met man en dochter, na het overlijden van haar ouders, nog lang daar
wonen en hebben de hele afbraak van het hofje meegemaakt. Hoewel ook zij een idyllische herinnering aan het straatje heeft, was er blijkbaar wel iets meer aan de hand, dan alleen maar kleine huisjes, die aan afbreken toe waren. Via messenger vertelt ze dat zelf:
Hetty: Met het hofje hebben we trouwens nog gekke dingen beleefd, toen het ging verpauperen en er een aantal verslaafden kwamen te wonen. Eentje hing er soms schietschijven op en ging dan oefenen met zijn geweer, onze richting op. Wij lagen dan op de grond van de woonkamer, voor de zekerheid. Mijn moeder heeft ook nog een keer een mes op haar hoofd gekregen toen ze over het hofje liep. Dat had iemand uit een bovenraam gegooid. En zo af en toe lag er iemand zijn roes uit te slapen in onze voortuin. Those were the days, haha.
Hetty:Het was een zootje op het laatst, maar ik vond het ook jammer dat het weg ging. Weg was toen ook ons leuke doorkijkje. Ik herinner me trouwens een keer dat ik een auto op zijn kop door de Toulonselaan zag schuiven. De bestuurder kroop er ongedeerd uit toen de auto tot stilstand kwam.
Hetty: Ik droom nog wel eens van het hofje, weet je dat? En dan zijn het altijd leuke huisjes en dan wil ik er graag wonen
Hetty: Oh leuk. Ja, toen het hofje weg was werd het dicht gebouwd. Die foto is prachtig! Ik word er helemaal sentimenteel van
Hetty: We hebben nog jaren een rozenstruik uit het hofje in de voortuin gehad, die hadden mijn ouders gepikt toen de boel werd afgebroken. Dat gestolen goed gedijde best! Van die mooie ouderwetse donkerrode fluweelachtige rozen, die zo lekker roken.
Net als Hetty wordt ik helemaal sentimenteel bij het zien van de schitterende bijgevoegde zwart-wit foto. Ik herinner mezelf dan nog, als klein meisje, lopend aan de hand van mijn opa, wandelend door de Spoorhof om in de achterliggende straten bij die kleine huisjes, de huur te gaan ophalen.
Foto's: Beeldbank Reginaal Archief Dordrecht
