Vanaf 2005 schrijf ik korte stukjes in dit digitale dagboek. Dat kunnen er drie per week zijn, maar soms ook, schrijf ik maanden niet. Waarover ik schrijf, dat kan vanalles zijn. Heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Op de foto hierboven sta ik, in de zomer van 1987 in de tuin van één van de grote herenhuizen in het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen. Daar stond een grote "spiegelbol", waarmee ik mezelf op de gevoelige plaat zette. Een selfie dus van ruim 35 jaar oud en ook van ver voordat dat het woord "selfie" werd uitgevonden. Erg scherp is de foto helaas niet, maar ja, wat kan verwachten van zo`n oude foto, die al heel wat heeft meegemaakt vanaf een opname op een 35 mm fotorolletje tot een computerbestandje in het digitale tijdperk. Toch vind ik hem nog steeds de moeite waard om hem eens in het zonnetje te zetten.

zaterdag 12 september 2020

Plat

Toen ik gisterenmiddag halverwege was, op weg naar de fruitstal in Zwaagdijk, schrok ik even. Ik herinnerde me ineens, dat ik bij Creamijn vier bolletjes wol besteld had, die op het moment dat ik zo rustig op weg was, bezorgd zouden worden. De kans was dus groot, dat de besteller weer eens voor een dichte deur zou staan. Oeffff......helemaal vergeten!

Mede ook, omdat ik er een hekel aan heb, de buren [die er zelf gelukkig niet moeilijk over doen] op te zadelen met mijn bestellingen, wist ik even niet wat ik moest doen. Doorrijden naar die fruitstal of rechtsomkeer? Intussen was ik natuurlijk wel doorgereden en daar ik er bijna was, besloot ik toch maar fruit te halen en dan zo snel mogelijk weer naar huis te gaan. Tot overmaat van ramp belandde ik daar voor een dichte deur of liever gezegd, voor een dichte kraam. "Ohhh, nee hè", dacht ik meteen, "Met de zenuwen in mijn lijf doorrijden, terwijl een pakketje niet bezorgd kan worden, en dan ook nog tot de ontdekking komen, dat de hele rit voor niets is geweest. Zo kan het wel weer!".

Ik ging de kortste weg weer terug naar huis om daar te ontdekken, dat er gelukkig, nog geen briefje in de brievenbus hing. Pffff, dat was goed gegaan en na even gegoogeld te hebben naar de openingstijden van de fruitkraam, las ik dat ze per 1 september de tijden was hadden verminderd. Niks mis mee natuurlijk, maar dat ik dat op een van de eerste dagen zó moest ondekken, was minder leuk.



Een kwartiertje later plofte er iets zwaars op de mat. Ik zag de rug van onze postbestelster, dus dacht, "Huh, wat is dat?". En ja hoor,helemaal geplet en vacuum getrokken, slechts 1 cm hoog, rolden mijn vier bolletjes wol zomaar door de brievenbus.




Toen ik van mijn verbazing bekomen was, bedacht ik me ineens: " Heb ik me daar nou zo voor gehaast? Vier bolletjes wol, zo door de brievenbus! De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Je trekt de boel vacuum en de postbode doet de rest".

Even later schoot ik onbedaarlijk in de lach. De associatie aan wat ik dacht was al te gek. Ze waren gelukkig niet vacuum getrokken, maar net zo geplet en in mijn gevoel ook slechts 1 cm hoog. Wie nog nooit een bevolkingsonderzoek naar borstkanker heeft meegemaakt zal niet weten waarover ik praat, maar wie dat wel onderging zal moeten toegeven, dat de vergelijking zo gek nog niet is. [https://avalon045-avalon.blogspot.com/search/label/2019--Bevolkinsonderzoek borstkanker]


Geschreven, 4 september 2020 
Dagtekening: 3 september 2020