Suzanne en ik zaten te kletsen over tv series en Ziggo perikelen toen Suzanne ineens zei: "Weet je nog dat we in Roybridge ook zo`n kastje hadden en we geen flauw idee hadden wat we er mee aan moesten". Waarschijnlijk zag ze, toen ze dat zei, de Ziggo mediabox, onder onze tv staan en het resultaat van die opmerking was, dat we allebei in de lach schoten. Jazeker, ik wist precies wat ze bedoelde. Daar stonden we dan in het huisje in Schotland en wilden na het eten even van de Schotse BBC genieten. Er was echter één probleempje. Om ook maar iets te zien hadden we dat mysterieuze kastje nodig en zo`n ding hadden we nog nooit gezien. Tot overmaat van ramp moest er ook nog een soort creditcard in. De gleuf ervoor hadden we snel gevonden, maar de manier waarop hij erin moest was niet erg duidelijk. Tot slot lagen we alle drie [Suzanne, Arie en ik] languit op de grond voor de tv om te proberen, enig leven in dat apparaat te krijgen. Het lukte voor geen meter. het beeld van de tv was zwart en bleef zwart.
Suzanne wist nog, dat we uiteindelijk naar het receptie/kantoortje van de eigenaar van het park zijn gegaan. Toen zij over dat kantoortje begon, schoot het mij ineens allemaal weer te binnen. Nog nooit had ik in een receptie/kantoortje zo`n bende gezien. Toen ik er stond, bedacht ik, dat het me een volslagen raadsel was, hoe hij daar nog maar iets kon vinden, laat staan, enige werkzaamheden zou kunnen verrichten. Overal lagen stapels papieren en ik heb maar niet gevraagd hoe hij het klaarspeelde om daar nog enige wijs uit te worden. Maar okee, daar kwamen we niet voor, we wilden hulp met de tv. Waarschijnlijk heeft hij ons een goed advies gegeven, want als er nog meer trammelant was geweest, had ik me dat zeker herinnerd.
Dit hele verhaal speelde zich af in het jaar 2000, en dat is natuurlijk al een tijdje terug, maar het blijft voor mij nog steeds onvoorstelbaar, dat zo`n tv kastje, dat tegenwoordig zo gewoon is, voor ons toen iets raadselachtigs leek, waar we niets van begrepen en hoewel de digitale functie van dat ding veel beperkter was dan nu, was het zondermeer onze eerste kennismaking met betaal tv. Nu heten die kastjes "een box" en ze kunnen heel veel meer. Ook hoeft er allang geen kaartje meer in.
Toen we een beetje uitgelachen waren over het feit dat we toen zo onwetend waren, realiseerde ik me ineens iets totaal anders. Wat een herinneringen hebben wij met z`n tweetjes. Niet alleen de "gewone" herinneringen van moeder en kind, maar de herinneringen aan al die reizen met Karel en Arie, die zijn verjaardag [19 maart] altijd "ver weg" wilde vieren en erop stond dat Suzanne mee ging. Extra leuk is het, dat zij totaal andere dingen onthouden heeft dan ik en dat we samen zo af en toe eens heerlijk kunnen lachen, als er eentje van ons weer eens komt met doldwaze herinnering van één van die trips. Helaas is Karel daarbij bijna nooit van de partij. Ook hij weet nog veel, maar zoals wij tweetjes met die herinneringen omgaan, zal het bij Karel nooit gaan. Daar is hij veel te stil voor. Die trips, zijn helaas verleden tijd, want Arie is er niet meer en Karel is intussen te immobiel geworden om nog zo`n grote reis mee te maken, maar deze herinneringen vergoeden veel.
En nu, even na middernacht, in de tijd dat het stukjes schrijven bij mij het beste lukt, kijk ik ineens naar de linker onderhoek van mijn laptop. Ja, ik dacht het al, het is 19 maart 2021. Oei, dat is wel heel toevallig. Ja, Arie, je zou vandaag 73 zijn geworden en dat zouden we dan hebben gevierd ergens in verweggistan, uiteraard met Suzanne erbij.
