Maandag 6 december 2021
Zondag 27 juni schreef ik "Begin van het einde?", mijn laatste "officiële" stukje voor dit merkwaardige [corona]jaar dagboek. Op die dag, verkeerde ik nog in de zalige onwetendheid over wat er ging gebeuren en ik dacht zelfs: "Misschien, ja heel misschien, komt er binnenkort wel een einde aan de pandemie en daarmee dan ook het einde van dit [corona]dagboek. Begin september begon mijn stemming wat om te slaan en ik herinnerde me een boos stukje uit die tijd. Het was me uiteindelijk te scherp en ik besloot er niets mee te doen en hopende dat het dieptepunt van die zoveelste crisis, zo`n beetje was bereikt, heb ik het maar in de map "onafgemaakte stukjes" laten zitten. Maar nu we, drie maanden later, nog verder in de shit zitten, plaats ik het hier alsnog.
------Geschreven en dagtekening: 4 september 2021
"Ben ik nou zo dom of hoe zit dat nou?
Onrust in het bedrijfsleven. Werkgever zijn en niet mogen vragen of zijn/haar werknemers zijn gevaccineerd. Onrust in de horeca: Restauranthouders die geen mensen mogen weigeren, terwijl ze niet mogen vragen of ze zijn gevaccineerd. Onrust. over wel of niet gevaccineerd, het is overal en niemand weet meer waar hij/zij aan toen is. En dat, omdat er nog steeds een [helaas te grote] groep is, die het vertikt om zich te laten vaccineren. En ja, zo gaat het van de winter waarschijnlijk toch weer fout. Natuurlijk weet ik ook, dat volledig gevaccineerd zijn, niet zaligmakend is en er mensen zijn die om medische redenen geen injectie kunnen halen. Uitzonderingen zijn er overal en die moeten op een nette manier worden opgelost. Maar ik vond het meer dan genant, dat een minister in een interview, volledig in het nauw werd gedreven, om het woord "dwang" te omzeilen, terwijl het verder, zowat van de daken werd geschreeuwd.
Hoe het dan moet? Gelukkig ben ik geen politicus, maar ik blijf, ondanks dat ik volledig gevaccineerd ben, nog steeds met een grote boog om iedereen heen lopen. Maar snappen? Nee, dat is een gepasseerd station. Vrijheid en privacy zijn hier gelukkig een groot goed, dat begrijp en waardeer ik, maar sorry mensen, zoals ik het nu zie, zijn er grenzen aan die vrijheid"-----
Hoe het allemaal verder ging is intussen bekend. Mijn zienswijze, van "Ook voor de overheid, is de situatie nieuw en moeilijk", is na dit jaar helaas compleet verdwenen en denk alleen nog maar: "Wat een sukkels daar. Overal lopen ze achteraan te hollen en intussen gebeurt er helemaal niets". Ik ben helemaal niet blij, want het is weer alle hens aan dek met mondkapjes, anderhalve meter samenleving, en meer positieve testresultaten dan ooit. O, ja, en ook nog één of andere sukkelige lockdown, die aan alle kanten valt te omzeilen en erger, die door de beperking van de openingstijden, de groepen mensen die samenkomen, naar mijn bescheiden mening, alleen maar groter maakt. Hoewel met die lockdown heb ik persoonlijk trouwens het minste mee van doen. Alleen is het boodschappendoen weer een spannende aangelegenheid geworden, die is beperkt tot 1x in de week. Helaas was dat boodschappen doen, wel mijn enige kleine afleiding in het toch al zo moeilijke l
even op het moment, die niets met corona te maken heeft en dat is me dus weer afgenomen. Nou ja, liever dit, dan ziek worden, zullen we maar denken.
Toch is er iets in mijn houding positief veranderd. Wilde ik vorig jaar niets met kerst van doen hebben, dat is nu wel even anders. Ik heb schitterende sterren voor het raam gehangen en een klein kerstboompje gekocht. Verder hangt er sinds vandaag een mooie krans aan de slaapkamerdeur. Helaas niet buiten, want ik ben eigenlijk veel te bang dat hij gestolen wordt. Ook heb ik kerstkaarten ingeslagen. Niet zozeer om te versturen, maar mijn kerstadreslijst van de buren wordt steeds langer. Dat is leuk en dat wordt dus weer een avondje heerlijk in het donker langs de brievenbussen sluipen.
