Op 27 maart postte ik deze foto en tekst op mijn tijdlijn van fb. Ik bewaar deze posts wel, maar ik vond dit eigenlijk een te leuk voorval om het wat uitgebreider, ook hier in mijn digidagboek te zetten.
"Toen ik gisterenmorgen omstreeks half 10 naar de auto liep trof ik deze jongen midden op straat aan. Allereerst maakte ik natuurlijk een foto en bedacht dat ik nog nooit een kikker [of pad?] van zo dichtbij had gezien,. Maar ook, dat het zonneklaar was, dat als hij daar bleef zitten, hij binnen de kortste keren plat zou worden gereden. Met zachte duwtjes dirigeerde ik hem naar de stoeprand, wat ook nog eens een onoverkomelijk obstakel bleek te zijn. Beetpakken vond ik toch een beetje eng, dus heb ik hem met een omweg, langs de rollator helling, de stoep op geleid. Een metertje of vijf verder, op het pad richting sloot, heb ik hem gedag gezegd. {Ps. ik spreek in het stukje over "hem", maar het had natuurlijk net zo goed een vrouwtje kunnen zijn. Haha.] "
Tot zover fb.
Zoals ik al schreef, zat het beest midden op de weg. Het was best een gekke gewaarwording, want ik had in eerste instantie helemaal niet door wat het was. Het leek op een afgewaaid blad, maar toen ik eenmaal doorhad wat het was en zijn grote heldere kraalogen heen en weer zag gaan, was mijn eerste reactie, dat hij van de straat af moest. Ik zag de platgereden kikker al voor me.
Maar sinds de "smartphonetijd" is er bij mij een aparte "klik" bijgekomen. Ik krijg soms de inval om in een bijzondere situatie eerst een foto te nemen en dan pas te handelen. Meestal bedenk ik dat pas achteraf, maar die ochtend kwam die inval op tijd. Ik haalde de telefoon uit mijn zak, boog me over over het beestje heen en tot mijn stomme verbazing bleef hij, terwijl ik met mijn voeten, maar 30 cm van hem af stond, rustig zitten.
Na de foto heb ik hem, heel voorzichtig met mijn voet een duwtje gegeven en toen hopste hij, zo karakteristiek en mooi, met die achterpoten gestrekt naar achteren, weg. Hem mankeerde dus niets. Ik leidde hem naar de stoeprand, waar hij, net als op straat, doodstil voor bleef zitten. Van kikkerstandpunt uit ook wel logisch ook, want die stoeprand was nog hoger dan hijzelf. Na een duwtje van mij probeerde hij nog wel omhoog te springen, maar helaas, het was en bleef een onoverkomelijk obstakel. Wat nu?. Beetpakken [zoals ik al schreef op fb] vond ik een beetje eng en keek om mij heen. Stilletjes begon ik inwendig een beetje te lachen, want de oplossing lag letterlijk op straat. In onze seniorenbuurt was de gemeente zo vriendelijk geweest, opritjes te maken, voor rollators en ander rollend materieel en hoewel die vast niet bedoeld waren voor hopsende kikkers, kwamen ze nu wel goed van pas. Het was een stukje om, maar uiteindelijk belandde de kikker op de stoep, waar ik hem, uit tijdnood, alleen nog maar een paar metertjes richting sloot heb geduwd, in de hoop dat het allemaal wel goed zou komen. Misschien een beetje slordig, maar ik troostte me met de gedachte, dat hij in ieder geval van de weg af was. En dat was het belangrijkste!
