Ik schreef het al toen ik mijn origami-modellen file aan het "pdffen" was, [zie: Origami] "Zou ik het nog kunnen?" Uiteindelijk kwam ik in dat eerste stukje tot de conclusie dat het leuk was om het weer eens te doen, maar ik niet doorging omdat ik eigenlijk geen hobby meer wilde hebben, waarmee ik iets maak, waar ik eigenlijk niets mee kan. Aan de andere kant was wel het zo, dat ik los van de muizentrap sterretjes, die ik toen vouwde, omdat ik ze nodig had voor een foto, ik nog niet zoveel had uitgeprobeerd. Daarbij komt ook nog, dat ik nog steeds geen vierkante papiertjes in handen heb gehad, want die sterretjes maakte ik van stroken.
Wel was ik intussen in mijn spullen op zoek gegaan naar papier, maar behalve een een dikke map met vouwblaadjes van de maat 15x15cm vond ik niets. Met die grote blaadjes kon ik niet zoveel en het papier in vieren snijden, daar had ik even geen zin in. Na die zoekactie, herinnerde ik me ook ineens, , dat ik alle kleinere blaadjes aan dochter Ingrid gegeven had, omdat zij 1000 kraanvogels wilde gaan vouwen. Hoe dat project van haar is is afgelopen, weet ik niet, laat staan, dat ik weet, of zij nog van die kleine papiertjes over heeft. Natuurlijk had ik haar daar naar kunnen vragen, maar zoals dat gewoonlijk gaat, heb ik haar intussen al minstens drie keer gezien of gesproken, maar vergat het steeds te vragen. Ook een zoektocht op internet leverde weinig mogelijkheden op om papier te bestellen. Alles bij elkaar is het duidelijk. De tijd, dat er veel met origamipapier werd gevouwen was een beetje over.
Hoe het zo kwam, dat ik een paar dagen terug, bij Action was, weet ik niet meer, meer, maar daar zag ik ineens een kubus staan met losse gekleurde notitieblaadjes, die ook nog eens redelijk vierkant leken te zijn. Ik dacht meteen; "Hee, zal ik?" en daarna: "Voor die anderhalve euro kan ik natuurlijk de gok wel nemen". En dat deed ik dan ook.
Nu ben ik lekker bezig en zowaar, het lukt nog best. Ik maakte het bolletje helemaal uit mijn hoofd. Het werpsterretje niet. Voor dat model moest ik eerst even een blik werpen in mijn diagrammenfile, dus startte ik de laptop op. En nu ik hier zo zit te vouwen, realiseer ik me dat ik op een manier bezig ben wat ik nog nooit eerder heb gedaan. Ik gebruik de ruimte naast mijn touchpad als plaats om te vouwen, een plek die in mijn origami tijd nog helemaal niet bestond. Toen had nog niemand van het bestaan van een laptop gehoord.
Maar terug naar de vouwsels. Het was leuk om dit weer eens te doen, maar toch blijft mijn standpunt over een "maakhobby" nog steeds overeind en ga ik dus niet oeverloos weer aan de gang. Hoewel, dat zeggende, is er nog steeds één "origami-los eindje", wat eindelijk eens dient te worden vastgeknoopt. Zo`n voornemen, dat, als ik een bucketlist zou hebben gehad, er ongetwijfeld op zou hebben gestaan.
Wat is het geval? Tijdens de verhuizing stond ik voor een enorm dillemma. Er stonden dozen vol origamispullen al jaren stof te verzamelen op de zolder in Opperdoes. Wat moest ik nu? Alles meenemen en het probleem domweg verplaatsen, was in mijn ogen geen optie, dus deed ik heel resoluut een groot gedeelte weg en heb wat kleine bolletjes en wat strokenvouwsels bewaard. Tot slot bleef ik zitten met een hele grote bol, die ik uiteindelijk met heel veel moeite en hartzeer ook heb weggedaan. Deze "five intersecting tetrahedra" van Thomas Hull is in mijn origamileven de grootste vouwuitdaging geweest, die ik ooit ben aangegaan. Het was een enorme lastige unitbol, bestaande uit vijf in elkaar gevlochten tetraheders [piramides]. De 6 units [bouwstenen] waarmee één tetraheder is gemaakt, zijn zijn niet zo moeilijk te vouwen, maar het is een enorme puzzel, om die vijf tetraheders in elkaar te vlechten tot een bol. Zo moeilijk zelfs, dat ik niet dacht het voor elkaar te krijgen. Uit voorzorg had ik voor die units nogal groot papier gepakt[18x18], zodat het misschien iets eenvoudiger zou worden, die piramides in elkaar te zetten. Dat was wel uiteindelijk wel mijn redding, maar ik had niet in de gaten dat de bol daarmee wel heel erg groot zou worden. Uiteindelijk had ik een spectaculaire en gigantische bol van meer dan 50 cm hoog en breed, waarvoor ik zelfs een speciale doos voor moeten knutselen om hem op te ruimen.
Meeverhuizen was natuurlijk een optie, maar dan stond hij opnieuw alleen maar op zolder te staan, en keek ik er net zo min naar om, net zoals ik in de afgelopen 30 jaar had gedaan. Nee, dan pakte ik liever de resolute weg. Voordat ik hem in elkaar trapte in 2017, heb ik er wat foto`s van gemaakt en me voorgenomen, het ding ooit nog eens met wat kleiner papier te maken.
Dat tijdstip leek me in eerste instantie te zijn aangebroken, maar nu ik het diagram weer voor me heb liggen zakt de moed me in de schoenen. Na het doorlezen ervan krijg ik de bibbers. Ik snap er helemaal geen klap meer van. Hoe is me dat toen ooit gelukt? En dan nu nog eens overmaken van kleiner papier????? Oeff, dat is wel even een dingetje.
En over dingetjes gesproken. Een ding weet ik wel. Dat gaat zeker niet lukken met die kleine blaadjes van Action, want die scheuren al, als ik er alleen maar naar kijk. Dus voordat ik begin, zal ik toch eerst op zoek moeten gaan, naar wat degelijker origamipapier.
Wordt [misschien] vervolgd.......
