Oh ironie. Ik was achteraf gezien toch wel wat optimistisch met het afsluiten van mijn merkwaardige jaren stukjes over 2020 en 2021. Toegegeven, het was wel de gemakkelijkste manier, om aan het eind van het jaar te zeggen, ik stop ermee, want dat sluit de boel aan het eind van het jaar netjes af. Natuurlijk, wist ook ik, dat de corona, nog lang niet weg was, en eigenlijk zeker ook niet meer weg zou gaan. Om er dus nog een speciaal item over te schrijven, had geen zin meer, en als er wat over te schrijven viel, kon dat altijd nog. Nou die tijd is dus nu gekomen.
Vorige week Woensdag, werd Karel hals over kop teruggebracht van de dagopvang. Hij was positief getest. Toen hij een flinke hoestbui kreeg, vertrouwde men het daar waarschijnlijk niet, en hebben ze hem een zelftest afgenomen. Ja, achteraf gedacht, liep hij wel een beetje te hoesten, maar nou te zeggen, dat ik daardoor gealarmeerd was, nee, dat deed hij wel eens meer. Logischerwijs waren ze bij de dagopvang dus wat meer op hun hoede en was dit het resultaat. Om helemaal zeker te zijn, ben ik de volgende dag met hem naar de GGD gereden, en is hij ook daar getest. Niet verrassend, was ook daar de uitslag positief. Gelukkig werd hij verder niet ziek en was alleen maar boos omdat hij niet meer kon doen wat hij wilde. Het kostte mij de nodige moeite om hem uit te leggen waarom hij zijn kleine wandelingetjes moest beperken tot het zitten in de voor- en achtertuin, maar verder bleef hij zijn gewone zelf. Stil en onbereikbaar. Ik hoorde hem in die komende vijf dagen nog wel zo heel af en toe hoesten, maar verder kon ik niet veel aan hem merken.
Die bewuste woensdag dat hij weer thuiskwam, paniekte ik wel een beetje, naar na de kinderen te hebben geinformeerd heb ik mezelf even bij elkaar geraapt, Buurtzorg geinformeerd, afspraken uitgesteld en nog wat meer praktische dingen geregeld. Daarna ben ik naar een drogist gegaan om een zoodje zelftests te gaan halen. Balen natuurlijk, want dat was nu juist, wat ik twee jaar had kunnen vermijden. Mijn test was die dag negatief, maar ik hield er al terdege rekening mee, dat dit waarschijnlijke niet zo zou blijven. Daarvoor was ik, omdat ik hem met alles moet verzorgen, veel te dicht bij hem in de buurt geweest. Ook had ik uiteraard geen voorzorgsmaatregelen genomen, om de domme reden, dat ik helemaal niet wist dat hij positief was.
Nu zit ik dus hoestend en snotterend op de bank dit stukje te tikken. Karel mag gelukkig weer naar de dagopvang, dus heb ik even de tijd aan mezelf. Het klinkt gek, maar eigenlijk ben ik wel een beetje tevreden met de situatie. Ja, ik weet het, het is nog even thuiszitten, maar de spanning en stress om alsnog het virus op te lopen, zijn er [voorlopig?] helemaal af . Maar daarbij realiseer ik me terdege, dat ik God op mijn blote knietjes mag danken, dat ik dit nu pas heb, met deze "mildere" variant en niet aan het begin van de pandemie. Toen zag het er wat dat betreft, allemaal heel wat donkerder uit!
UPDATE [de volgende dag]:
17 maart 2022
Na een hoesterige en snotterige nacht, waarin ik niet veel sliep, wil ik toch nog wel even terugkomen op gisteren. Of ze het bij de GGD konden voorzien, lag gisteren mijn oproep voor de 2e booster in de bus. Ja, ja, hoe kunnen ze het zo plannen. Beiden kregen we een oproep en allebei 1 dag na onze positieve tests. Dat wordt dus drie maandjes wachten, waarin ik hoop, dat het intussen anders zal zijn geregeld.
En.....tot slot nog even een bedankje aan Ingrid, die voor mij bij volmacht is gaan stemmen. Dat deden we zo: "Ingrid appte mij dat zij voor de deur stond, ik legde de stempas en ID kaart onder een bloempot en ging weer naar binnen; zij nam beide mee, ging stemmen en deed later mijn ID kaart weer in de brievenbus". Ach ja, je moet toch wat, maar het gaf me allemaal wel een idioot gevoel.
