Weet u het nog? Het is dit jaar alweer 20 jaar geleden, dat we begin 2002 ineens met euro`s gingen betalen. Jaren was er naar toe geleefd en vele mensen, die het zouden moeten weten, vertelden erover op de tv. En toen, op 1 januari 2002, een superonhandige minister de eerste euro`s uit de muur trok, was het een feit. Onze guldens waren historie en je kon er feitelijk niets meer mee. Ik vond het, in het begin, eigenlijk best interessant. Betalen met zowel Nederlands als buitenlands geld, hier in ons eigen land. Al snel kwam er een nieuwe verzamelwoede opzetten, om van alle betrokken landen, waar met euro`s werd betaald, de munten te gaan sparen en ik deed braaf mee. Om ons spaarders te helpen, verkocht bijna elke supermarkt een boekje met plastic hoesjes en wat info, waarin de munten per land konden worden ingestopt.
Sommige spaarders maakte het zichzelf nog een beetje lastiger door alleen munten te verzamelen vanuit het beginjaar 2002, maar ik was niet zo selectief en wilde alleen graag zien hoe ze eruit zagen. Of er nou 2002 of een volgend jaar op de munt stond, dat vond ik minder interessant. Sterker nog ik was eigenlijk al te lang bezig, toen ik van deze speciale manier van sparen hoorde en was het te laat om er alsnog mee te beginnen. Ik had al teveel munten en voor en deel opnieuw beginnen, dat zag ik niet zitten. Ik wilde eigenlijk maar een ding. De verzameling compleet krijgen. Dus keek ik iedere keer als ik wisselgeld in mijn handen gedrukt kreeg, uit welk land de munten afkomstig waren. Nederlandse munten had ik snel, want daarvoor verbrak ik het cadeautje van de Nederlandse regering, die alle Nederlanders een setje had gestuurd, maar ook de Franse, Duitse en Belgische hoesjes in het boek waren redelijk snel gevuld. Na de zomervakantie waren Italie, Spanje en Portugal ook wel binnen. De rest werd moeilijker. Finland en Malta kreeg ik via kennissen en vooral dat eerste land was bijzonder, want daar was de 1 en 2 cent, die ik erbij kreeg, al heel snel afgeschaft.
Uiteindelijk ging ik ver om mijn verzameling compleet te krijgen. Een doorn in mijn oog was het lege hoesje van de 1-cent van Luxemburg. Hoe ik ook mijn best deed, het lukte me niet om dit kleine muntje in mijn verzameling te krijgen. Daar intussen ook in Nederland de 1 [en 2] cent steeds minder werd gebruikt, was de kans dat ik die Luxemburgse cent ooit nog in handen zou krijgen via de boodschappen, bijna nihil. Eigenlijk was er, als ik hem perse wilde hebben, [en dat wilde ik] maar één oplossing. Op een dag zelf in de auto stappen, naar Luxemburg rijden, daar een boodschap doen en zorgen dat ik een cent in handen kreeg en weer terug naar huis.
Iedereen lag natuurlijk in een deuk over dat plan, maar ik zette door. Op 8 augustus 2006 ben ik samen met dochter Ingrid, via Vaals, Malmedy, Houffalize, Bastenaken naar het grote Knauff winkelcentrum in Pommerloch [net over de grens bij Bastenaken] Luxemburg in gereden.
Wat ik gekocht heb voor het verkrijgen van die ene cent, weet ik niet meer, maar na te hebben getankt [toen ook al lekker goedkoop en nodig] zijn we met een klein omweggetje weer bijna dezelfde weg terug gegaan. Alleen hebben we, om de trip toch nog een klein beetje toeristisch te maken, een bliksembezoekje aan het schattige plaatsje Esch-sur-Sûre gemaakt.
Toch kwamen we "terug naar huis", nog voor een onaangename verrassing te staan. Bij Malmedy kwam een dame uit een zijweg, die mij niet zag. Ik probeerde haar nog te ontwijken, maar ik kon niet voorkomen dat ze me raakte. Gelukkig was zij volledig overtuigd van haar schuld en de hele affaire is later via haar verzekering, zonder problemen weer goed gekome n. Alleen was een schadeformulier invullen in het frans was wel even een dingetje en kwam ik, die avond, na de ruim 900 km lange rit, met een behoorlijk zielige achterkant thuis. En dat allemaal voor die ene cent!
Uiteindelijk was de verzameling voor die tijd compleet en is het boekje in de kast beland. De eurozone ontwikkelde door en er zijn intussen heel veel landen bijgekomen. Of er ook landen zijn bijgekomen, waar men met euro`s is gaan betalen, weet ik niet. Ik heb het sindsdien niet meer gevolgd en en het boekje staat in de kast.
Tegenwoordig is het allemaal heel anders. Contant geld is bijna een vies woord en wisselgeld krijg je nauwelijks meer in je hand. Ook ik doe daar aan mee. Contactloos pinnen is de leus. Na jaren met mijn pinpas te hebben betaald, ga ik nu over op een nieuwe uitdaging, tw. betalen met mijn mobiel. Meestal lukt het, maar voor alle zekerheid heb ik mijn pinpas nog veilig in de buurt. Ik kan me niet heugen dat ik iets contant heb betaald en mijn kleine bedrag aan euromunten, dat standaard in de auto ligt, is alleen nog maar goed voor een hele kleine aankoop aan bij een verkoopstalletje langs de weg of een parkeermeter die de hedendaagse ontwikkeling heeft gemist.
Dat ik voor één 1-cents euromunt helemaal op een dag naar Luxemburg heen en weer heb willen rijden, heb ik tot op de dag van vandaag, nog heel vaak moeten horen en dat gaat dan altijd gepaard met hartelijk gelach. En ja, waarom ook niet, ik heb er net zoveel lol over, want waar het om ging, die ene Luxemburgse cent, daar had ik toch maar mooi mijn verzameling mee compleet gemaakt.
