Op deze blog schrijf ik allerlei stukjes uit mijn jeugd, gezin en andere zaken, die mij op dat moment bezig hielden.
Op mijn tweede blog heb ik mijn creativiteit los gelaten. Was het eerst borduren en breien, nu is het bijna alleen nog maar haken wat me heerlijk van de straat houdt.
Avalon`s creablog: http://avalon022.blogspot.com/

Vanaf 2005 hou ik een digidagboek bij. Ik heb hierin over vanalles geschreven. Soms schrijf ik drie stukjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn, heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Alle verhaaltjes staan sowieso in pdf formaat ergens prive op laptop of externe schijf, maar ik heb besloten om zo langzamerhand alle verhaaltjes alsnog te publiceren op deze blog. Veel leesplezier.

Ps-1. Al bladerend door de onderwerpen zie ik nu [1-8-2013] dat het een rommeltje is geworden met de lettertypes en grootte van letters. Hoe dat komt weet ik niet. Wel weet ik dat ik ze zo niet gepost heb. Nu [26-2-2021] is het nog steeds niet veel beter. Het is jammer, dat ik niet meer grip heb op de lay-out van de stukjes. Maar goed, ik heb me helaas te houden aan de beperkte mogelijkheden. Het zij het zo, maar een rommeltje blijft het.

Ps-2. De bovenstaande foto is door mij genomen in een goddelijk rustige omgeving in de buurt van Säffle [Midden Zweden] in juni 2012.

dinsdag 22 november 2022

Jigidi




Het soms verguisde, maar niet meer uit de maatschappij weg te denken, internet, helpt me nog steeds door de soms moeilijke en eenzame tijden. Allereerst is daar de zware mantelzorg voor echtgenoot Karel en daarbij de nog steeds aanwezige corona, waardoor ik me nogal voorzichtig in de buitenwereld waag, zijn allebei situaties, waar ik helaas niet al te best mee om kan gaan. Dit schrijf ik niet om te klagen hoor want ik realiseer me terdege, dat ik beslist de enige niet ben, en diep in mijn hart, voel ik me eigenlijk alleen maar schuldig en een verwend kind, die zijn eigen zaakjes allemaal niet zo best meer aan kan. Op de momenten dat het me echt allemaal teveel wordt zet ik dus de laptop aan of pak de tablet. Niet alleen heb dan via de social media alle gewenste contact met de buitenwereld, ook kan ik via mijn stukjesschrijvrij, alles lekker van mij afschrijven en de niet al te persoonlijke verhaaltjes op mijn blog plaatsen. 

 Toch is er één plekje op het net, dat mij het meeste bezig houdt; "Jigidi"  [https://www.jigidi.com/] is de naam van een legpuzzelsite waar ik volkomen verslaafd aan ben. Als kind was ik al dol op legpuzzels. Van de kleinste kinderpuzzeltjes tot nu liefst, 2000 of 3000 stukjes. En neem dan daarbij die heerlijke Jan van Haasteren`s of de Wasgij puzzels, die ik een paar jaar terug leerde kennen. Heerlijk! Toch is er iets wat mijn puzzelliefde aardig verknalt. De angst een stukje kwijt te zijn of erger er inderdaad eentje missen. Perfectionist als ik ben, is de lol er dan helemaal af en is de hele puzzel in mijn ogen dan meteen waardeloos en zou ik hem het liefst in de kliko willen gooien. Dat doe ik natuurlijk bij die hele grote dure puzzels niet, maar ja, wat moet ik er mee? Weggeven of wegdoen is ook geen optie meer. Jammer gewoon. 



Dat is zo fijn van jigidi. Geen modern [lees dure] app, maar je puzzelt gewoon in de browser en dat is meer dan genoeg. Even een account aanmaken en de puzzel wordt automatisch opgeslagen, zodat je er later weer verder aan kunt werken. Ook handig van dat account is, dat je je puzzel meteen op al je apparaten terugvindt. Zelf speel ik het meest op de tablet, want dat puzzelt zo lekker in bed, [hihi, maar volgens de wetenschappers helemaal fout]. 

Weliswaar vind ik bij Jigidi geen puzzels van 3000 stukjes, maar de max van 600 stukjes is zeker een stap in de goede richting en meer dan ik in een andere legpuzzel app heb gezien. Alle stukjes komen in één keer op het "werkveld", maar er is ruimte genoeg om de puzzel heel confortabel op te lossen. Ook de [wat mij betreft] irriterende tijdklok, is van het werkvlak te verwijderen naar de achtergrond en er is geen beperking van tijd.



En als ik de aangeboden puzzels zat zou zijn [wat me zeer onwaarschijnlijk lijkt] dan kan ik altijd nog mijn eigen legpuzzels maken. Dat heb ik, om het eens uit te proberen 1x gedaan. Het resultaat was niet echt geslaagd, want de afbeelding was zo moeilijk, dat ik zelf niet meer uit de puzzel kwam. 


Hij staat er nog steeds op, want ik weet niet hoe ik hem moet wissen, maar ben van plan dat ding ooit nog eens onder handen te nemen. Voor nu, heb ik meer dan genoeg aan de puzzels die erop staan en waarvan ik gelukkig nooit een stukje kwijt zal zijn. [ehh...of het zou een programmeerfoutje moeten zijn]. Dus bij deze........Dank je wel, makers van Jigidi. 

Een dag later..........

Toen ik het stukje geschreven en gepost had, dacht ik ineens. "Oei, ik heb zoveel haast om het stukje op fb te zetten, terwijl de puzzel nog niet eens af is, dat kan eigenlijk niet". Nu is hij dus wel af en maak ik daarbij het verhaaltje compleet. Wel zo netjes, al zeg ik het zelf, hoewel "af". Helemaal afgemaakt is hij niet, want als ik dat laatste stukje, wat ik op het plaatje net naast het gat heb geplaatst, erin zou zetten, floept de afbeelding meteen weg en komt er een "plat" plaatje tevoorschijn, zonder de lijntjes van de puzzelstukjes. Dat vond ik een beetje jammer, dus doen ik het maar zo.



O, ja, en deze wil ik eigenlijk ook nog wel even kwijt. Zomaar een puzzel, die ik tegen kwam met een
bestandsnaam waar mijn laptop het een beetje moeilijk mee had.