Op deze blog schrijf ik allerlei stukjes uit mijn jeugd, gezin en andere zaken, die mij op dat moment bezig hielden.
Op mijn tweede blog heb ik mijn creativiteit los gelaten. Was het eerst borduren en breien, nu is het bijna alleen nog maar haken wat me heerlijk van de straat houdt.
Avalon`s creablog: http://avalon022.blogspot.com/

Vanaf 2005 hou ik een digidagboek bij. Ik heb hierin over vanalles geschreven. Soms schrijf ik drie stukjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn, heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Alle verhaaltjes staan sowieso in pdf formaat ergens prive op laptop of externe schijf, maar ik heb besloten om zo langzamerhand alle verhaaltjes alsnog te publiceren op deze blog. Veel leesplezier.

Ps-1. Al bladerend door de onderwerpen zie ik nu [1-8-2013] dat het een rommeltje is geworden met de lettertypes en grootte van letters. Hoe dat komt weet ik niet. Wel weet ik dat ik ze zo niet gepost heb. Nu [26-2-2021] is het nog steeds niet veel beter. Het is jammer, dat ik niet meer grip heb op de lay-out van de stukjes. Maar goed, ik heb me helaas te houden aan de beperkte mogelijkheden. Het zij het zo, maar een rommeltje blijft het.

Ps-2. De bovenstaande foto is door mij genomen in een goddelijk rustige omgeving in de buurt van Säffle [Midden Zweden] in juni 2012.

vrijdag 18 november 2022

Boodschappen doen anno 2022


Hahahaha, dat het weeg/prijsbonnetjes van groente en fruit bij Appie niet aan die slimme klimaatvriendelijke verszakjes blijven plakken is vanmiddag bij mij weer eens overduidelijk gebleken. Ik had alle boodschappen met de app op mijn mobiel al in de winkel ingescand en met twee halfgevulde tassen reed ik naar de kassa. Na het intikken dat ik wilde afrekenen was het natuurlijk weer raak. Controle! Eigenlijk was het lachen, want ik had maar 2 zakken mandarijnen, een klimaatvriendelijk verszakje met zelf afgewogen appels, en twee pakken kaas, dus nauwelijks genoeg om een goede controle te doen. Toen begon de controledame ineeens diep in mijn tas te zoeken. Het beruchte weeg/prijsbonnetje van de appels was nergens te vinden. Na alles uit de tassen te hebben gehaald, was en bleef het bonnetje zoek. Natuurlijk was dat uitermate verdacht, maar ik was doodkalm, want ik wist [zelf met mijn overjarige en slechte korte termijngeheugen] absoluut zeker dat ik het beruchte bonnetje had ingescand. Volkomen ontspannen bleef ik wachten hoe die dame dat ging oplossen. Blijkbaar had ze het al vaker bij de hand gehad, want ze zei tegen mij: Reken de hele boel maar af, en voordat ik de kans kreeg een korte bon in te tikken [milieuvriendelijk], was zij er als de kippen bij om een grote kassabon uit te printen. En ja hoor, daarop stonden mijn appels overduidelijk vermeld. Toen ik mijn tassen buiten uit het winkelkarretje haalde, schoot ik nogmaals in de lach, want wat zat er aan de buiten aan de bodem van één van mijn tassen geplakt? Juist, ja, je raadt het al: het "appelenbonnetje".

[Foto: AHonline]