Ik begin steeds meer te genieten van de programma`s van Omroep MAX en niet alleen vanwege mijn leeftijd, maar over de gehele linie zijn het programma`s die zich het beste kunnen meten met mijn favoriete programma`s van de BBC. Maar nu dan gelukkig met Nederlandse onderwerpen, zodat ik eindelijk eens kan genieten van verhalen die betrekking hebben op mijn eigen land.
Een pareltje is het programma "In de voetsporen van de jaren `60", wat wordt gepresenteerd door Philip Freriks. Precies in de roos geschoten en helemaal mijn tijd, want in de beginjaren 60 liep en fietste ik als 16/17 jarige rond in de hoofdstad en begon zo`n beetje de wereld te ontdekken. Wel was het nog allemaal in het "nette" , dus zeker geen sex, drugs en rock en roll voor mij. Dat lag natuurlijk niet alleen aan mij, want zover mijn herinnering reikt, moest dat voor het grootste deel nog worden uitgevonden. Natuurlijk las ik over die ontwikkelingen in de krant, maar dat was voor mij, als schoolgaand MMS-ertje, nog ver van mijn bed.
Ik heb nu twee afleveringen van bovengenoemd programma gezien en begon het al snel te betreuren, dat ik dat programma niet eerder had ontdekt. De eerste aflevering, die ik zag, bracht me meteen al, op het puntje van mijn stoel, toen ze de beelden lieten zien van de triomftocht van de Beatles door de grachten van Amsterdam en ik moest me ervan weerhouden om de het beeld op pauze te zetten om te zoeken of ik mezelf nog ergens kon terugvinden. Dat was natuurlijk onbegonnen werk, gezien de aantallen mensen, die op de bruggen stonden, maar ik weet nog precies waar ik stond. [Zie: 1960-2006--The Beatles in Amsterdam]
De tweede aflevering was nog verrassender. Toen radio Veronica ter sprake werd gebracht, schoot me ineens in gedachte dat ik, samen met mijn broer, in de hoogtijdagen van de zender, eens bij hen in de Hilversumse studio was geweest. De precieze lokatie wist ik niet meer, ,maar toen de Zeedijk werd genoemd, ging er bij mij een lichtje branden. Ja, verhip, zo heette het daar, en toen ik. op tv, beelden zag, van de "studio" [wat wel een heel optimistische benaming was voor dat benauwde kamertje], wist ik het weer allemaal. Geen duur Gooisch pand, maar een normaal huis midden in Hilversum op de Zeedijk. Toen we er waren werd ons in het kort verteld, wat er daar allemaal werd gedaan en lieten ons zien hoe er aan de lopende band programma`s werden voorbereid, die dan op de boot werden uitgezonden.
Dat ik daar kwam is een verhaal apart en is te danken aan kennissen van mijn ouders, die in Dordrecht heel lang naast hen hadden gewoond. De familie Goedhart [als ik me de naam nog goed herinner], hadden een zoon, die, op één of andere manier in die studio werkzaam was, en hij had mijn ouders uitgenodigd, de studio eens te bezoeken. Zij zagen dat blijkbaar niet zitten, maar mijn broer en ik wel. Het was alleen al machtig interessant om daar "in het hol van de leeuw" te zijn en te zien hoe het allemaal in zijn werk ging.
De bedroevende ondergang van de zender is iedereen wel bekend en ook ik heb geluisterd toen op 31 augustus 1974 precies om middernacht de knop werd omgedraaid en de zender zweeg. Wat bleef was de boot, die ik nog jarenlang zag liggen als ik met de auto via vanaf Enkhuizen, via de dijk, naar Lelystad reed. Het aanzicht ervan werd steeds bedroevender, totdat hij uiteindelijk een keer verdwenen was. Wat er later met het schip is gebeurd, daar heb ik geen idee van en ik bleef zitten met de gedachte, waarom die hele affaire rond die "illegale"zender, die terecht zo enorm populair was in die tijd, niet wat sympathieker opgelost had kunnen worden. Daar komt nu nog bij, dat in de digitale wereld van 2023, het eigenlijk helemaal niet meer is voor te stellen, dat men toen, naar de internationale wateren moest varen, om muziek, die een groot deel van de mensen graag wilde horen, te gaan uitzenden.
[Foto: You Tube]
24 maart 2023
Ps. Ik was deze week [en nu echt voor de laatste keer] mijn hele digidagboek aan het doorlezen op fouten. Ineens kwam ik een, voor dit stukje, bekende naam tegen, nl. Hansje Goedhart. "Oh", dacht ik meteen, "Dat moet toch maar even bij het stukje over Radio Veronica, want dat kleine jongetje wat mij in het ziekenhuis in 1952] een kaart stuurde, was blijkbaar meer bekend met mij, dan ik dacht". Ha, zo leuk!!!
