Mijn digidagboek

Terwijl ik hier op mijn bed zomaar wat van mijn stukjes zit door te lezen, realiseer ik me ineens, dat ik deze zomer al 20 jaar bezig ben, om [ af en toe] stukjes te schrijven. Los van twee tussengevoegd stukje van een vroegere datum, die ik nog had liggen, begin ik op 5 augustus 2005 in mijn eerste verhaaltje, met de toepasselijke titel "Geboren", over het voornemen om te starten met een digitaal "plakboek", maar na een jaartje, de woorden "plakboek" en het spontaan opduikende "dagboek" door elkaar heen te hebben gebruikt,verdween het eerste woord en is het digitale "dagboek" , ondanks het feit, dat de naam niet letterlijk klopt en uiteindelijk is afgekort tot digidagboek, tot op de dag van vandaag de naam geworden en bleef ook alleen het stukjes schrijven over. Dat is eigenlijk wel zo leuk, want die stukjes komen natuurlijk echt helemaal van mij.

Soms schrijf ik drie verhaaltjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn; heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit; herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden; vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven.

Hoewel ik er in mijn gedachte vanuit ga, dat mijn herinneringen en de dagelijkse gebeurtenissen de reden zijn om te schrijven, is mijn enorm uitgebreide fotocollectie vaak de werkelijke basis waar de ideeën vandaan komen. Bizar eigenlijk, dat het fotograferen van alles wat los en vast zat in ons en mijn leven, mij later zo'n enorme dienst zou bewijzen. Dat had ik natuurlijk nooit kunnen vermoeden.

De aantallen stukjes, die ik per jaar schreef, zijn enorm wisselend, want ik schrijf alleen maar wanneer mijn pet er naar staat, maar het is intussen een een respectabel aantal van ruim 300 verhaaltjes geworden, die ik in nu 20 pdf boekjes [waarvan er 18 op de foto staan], op onderwerp verzameld heb. De meeste stukjes maakte ik in 2006 en in de coronatijd, terwijl ik er in 2010 slechts 10 schreef.



Ik schrijf de verhaaltjes in een word/doc bestand en voeg daar ook de eventuele foto's toe. Als het klaar is sla het ook op in een pdf bestand en bewaar beiden. Groot voordeel van deze handelwijze is, dat ik in het word/doc bestand snel even iets kan veranderen of verbeteren .Denk alleen maar aan tik- of spelfouten, waar ik veel later pas achter kom en ook nieuwe feiten of vervolgverhaaltjes zijn snel toegevoegd. Daarna maak ik ook weer een nieuwe pdf. In het verleden heb ik nog wel eens gedacht om de hele boel te printen, maar toen ik tot de ontdekking kwam dat ik daar niets meer mee kon, ben ik daar mee gestopt.

Deze ruim 10 gb aan bestanden zijn me enorm dierbaar. De meeste stukjes staan ook op mijn Avalonblog. Hier heb ik de stukjes verzameld, die ingedeeld zijn volgens dezelfde onderwerpen als de bovengenoemde pdfboekjes. Alleen enkele heel prive/persoonlijke verhaaltjes heb op de blog weggelaten. Met het publiceren op deze blog, zoek ik zeker niet het grote publiek en zie mij echt ook niet als schrijfster. Ik begon puur voor mijzelf, om dingen, die mij dierbaar zijn, vast te leggen en om dingen die mij dwars zitten heerlijk van mij af te kunnen te schrijven. Dus wie ze leest op die blog en het leuk vind, is voor mij een heerlijke bijkomstigheid waar ik blij van word.

Ik hoop er nog heel lang mee door te gaan. Onderwerpen zijn er in ieder geval genoeg, want hoewel ik leeftijdsgerelateerde dingen mijdt als de pest, is in dit geval oud worden (en zijn) voor de verandering, wel een voordeel. Mijn hersenen werken gelukkig nog goed en in samenwerking met die grote fotocollectie kan ik nog jaren door. Maar echt niet alleen dat. Ook wat er in het heden gebeurt ontgaat me niet, dat schreef ik al eerder. En, zeg nou zelf, wat is er niet leuker, om daar zo af en toe eens heerlijk commentaar op te leveren.

Geschreven: 13 mei 2025

Dagtekening: augustus 2005-mei 2025

Klimaattransitie

Wat betreft activiteiten van de nutsbedrijven was het vorig jaar [2024] het jaartje wel. Soms gebeurde dit onder de noemer van de klimaattransitie, maar soms ook niet. De straat ging open en weer dicht en soms kwamen er wat tegels ineens te liggen op plaatsen, waar ze eigenlijk niet hoorden. Maar ach, het lag weer dicht en dat was het belangrijkste.

Wanneer de werkzaamheden begonnen weet ik niet meer precies. Ergens in februari was er een glasvezelfirma die nieuwe kabels wilde gaan leggen en die probeerde iedereen over te halen zich dan bij zijn bedrijf aan te sluiten. En als nieuwe firma moet je dan wel aan de bak, want iedereen is, wat betreft zijn of haar kijk-, luister en internet behoeftes al voorzien. Doch men had een groot offensief ingezet tot een mega billboard aan toe.

De eerste tekenen van echte werkzaamheden bij ons in de straat waren parkeerverbodsborden met een heuse wegsleepregeling. Een raar gezicht hoor zomaar langs de stoep in ons kleine straatje. Toch was dit onvermijdelijk, want als je iets in de grond wil stoppen, moet je graven en maak je de straat open. Dan staat al dat blik alleen maar in de weg. De glasvezelkabels werden gelegd door een bedrijf, wiens medewerkers een taal spraken, die ik niet thuis kon brengen. Dat is natuurlijk niet erg, totdat er onderhandeld moest worden over een aansluiting in de voortuin. Maar met wat handen en voetenwerk is dit allemaal prima gelukt en de straat ging weer dicht. Toch bleef het rond die glasvezelfirma nog lang onrustig. De hele zomer waren ze door heel Westfriesland in de weer. Zo erg zelfs, dat als ik onderweg was, ik deze jongens van elke omleiding of wegversmalling de schuld gaf. Toch is van dat glasvezelverhaal het eind helaas nog niet in zicht, want op het moment van schrijven heeft een volgend bedrijf zich alweer aangemeld. Ik snap er eigenlijk niets van. Gaat die nou ook weer kabels leggen en moet die straat dan weer open of gebruiken ze de kabel die er al ligt? Nou ja, de tijd zal het leren.

Maar terug naar het voorjaar van 2024. Na de glasvezelkabelaar, meldde de volgende firma zich. Van die mensen had ik al gigantische vrachtwagens in de straat gezien, maar uit de aankondigingsbrief begreep ik alleen dat er geisoleerd moest worden. Hoe het allemaal in zijn werk ging, was me niet precies duidelijk, maar in deze tijd van klimaatverandering kon het volgens mij beslist geen kwaad. Kosten zouden niet in de huur worden doorberekend, dus liet ik het allemaal maar over mij heenkomen.  

    

Op 11 april stond die voorruitvullende vrachtwagen met een evenzogrote aanhanger voor het huis. De werkers, waarbij de voertaal een Oosteuropees tintje had, begonnen dikke pijpen te voorschijn te halen en door het huis uit te rollen. Via het luik in ons inpandige schuurtje werden de kruipruimte,en de ruimte tussen de spauwmuren volgeblazen met kleine achtvormige stukjes isolatiemateriaal. Wat precies de samenstelling van die troep was, weet ik niet, maar voor het gemak noem ik het maar even piepschuim. Die klus was eigenlijk zo geklaard; maakte weinig troep en beter, de straat hoefde niet open.

Hoewel.....deze actie had nog wel een ander staartje. Nietsvermoedend vroeg ik aan dochter Ingrid begin 2025 even de watermeterstand op te nemen. Nou dat heb ik geweten! Toen ze het deksel van de put bij de voordeur haalde, stond ze perplex. Het hele gat zat vol met piepschuim en de meter was in geen velden of wegen te zien. Ja, ergens onder al die troep, zou hij wel zitten, maar waar? Languit liggend in het halletje probeerde ze hem, met haar armen in dat gat, te vinden. Dat lukte dus niet, want de ruimte die ze met haar handen maakte, werd meteen weer opgevuld door piepschuim, wat overal vandaan kwam. Nadat ze heel veel materiaal uit die put had gehaald en om haar heen op de vloer van het halletje had verzameld, vond ze boos en gefrustreerd eindelijk die gewraakte meter. Weer overeind gekomen en om zich heen kijkend naar het piepschuim op de grond, loog haar commentaar er niet om: "Dat gaat er niet meer in", zei ze kwaad, waarop ik kalm (en ook wel een beetje schuldig voelend) zei: "Nou... als we het eens in een vuilniszak doen en die bovenop de zooi in die put leggen?"

En zo geschiedde....

Toch waren we nog niet van onze persoonlijke klimaattransitie af. In 2023 waren we door de woningbouwvereniging er al via een brief op gewezen, dat ze tzt zonnepanelen op ons dak zouden komen leggen. Op 19 juli 2024 was die "tzt" gekomen en werden de zonnepanelen op het dak gelegd. Hoewel er veel discussies over de financiële afhandeling van die dingen zijn losgebarsten, ben ik er toch wel een voorstander van, want elke vermindering in het gebruik van fossiele brandstoffen, is belangrijk voor de toekomst, daar ben ik echt wel van overtuigd.

Conclusie: Ook in Grootebroek is de klimaattransitie "hot". Alles is en moet duurzaam en groen. Maar toch, bij alles wat er op dat gebied gebeurd, moet ik soms toch wel even grinnikend terugdenken aan mijn jeugd. Toen was er [met andere hoofdrolspelers] iets gelijkwaardigs aan de gang. In die tijd was steenkool de boosdoener en ironisch genoeg, moesten we toen overschakelen op hetzelfde (aard)gas, waar we nu anno 2025 zo snel mogelijk weer vanaf moeten.

18 mei 2025

En ja hoor, twee dagen geleden stond er een mannetje voor de deur van de volgende glasvezelfirma. Ook deze gaat in juli de straat weer open breken en ook deze firma vraagt om toestemming om een aansluiting in je huis te plaatsen. De geschiedenis herhaalt zich. In de begeleidende brief werd al gezegd, "Heeft u al een aansluiting van een andere partij, dan plaatsen we hem er gewoon naast". Wel dat mogen ze in dit geval, want dit was de enige firma, die ik al eens heb overwogen, om naar over te stappen als het eens een keertje fout zou gaan. Maar het is wel de laatste, ik ben het zat. Wat een gedoe, terwijl ik in alle eenvoud dacht, dat alle providers wel gebruik konden maken van hetzelfde kabels, net als vroeger bij de telefoon. Nou niet dus. Het moet toch wel een enorm rotzooi worden daar onder de grond.

Geschreven: 2 mei 2025

Dagtekening: jaren `50 en eind 2023-begin 2025