Mijn digidagboek
Terwijl ik hier op mijn bed zomaar wat van mijn stukjes zit door te lezen, realiseer ik me ineens, dat ik deze zomer al 20 jaar bezig ben, om [ af en toe] stukjes te schrijven. Los van twee tussengevoegd stukje van een vroegere datum, die ik nog had liggen, begin ik op 5 augustus 2005 in mijn eerste verhaaltje, met de toepasselijke titel "Geboren", over het voornemen om te starten met een digitaal "plakboek", maar na een jaartje, de woorden "plakboek" en het spontaan opduikende "dagboek" door elkaar heen te hebben gebruikt,verdween het eerste woord en is het digitale "dagboek" , ondanks het feit, dat de naam niet letterlijk klopt en uiteindelijk is afgekort tot digidagboek, tot op de dag van vandaag de naam geworden en bleef ook alleen het stukjes schrijven over. Dat is eigenlijk wel zo leuk, want die stukjes komen natuurlijk echt helemaal van mij.
Soms schrijf ik drie verhaaltjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn; heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit; herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden; vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven.
Hoewel ik er in mijn gedachte vanuit ga, dat mijn herinneringen en de dagelijkse gebeurtenissen de reden zijn om te schrijven, is mijn enorm uitgebreide fotocollectie vaak de werkelijke basis waar de ideeën vandaan komen. Bizar eigenlijk, dat het fotograferen van alles wat los en vast zat in ons en mijn leven, mij later zo'n enorme dienst zou bewijzen. Dat had ik natuurlijk nooit kunnen vermoeden.
De aantallen stukjes, die ik per jaar schreef, zijn enorm wisselend, want ik schrijf alleen maar wanneer mijn pet er naar staat, maar het is intussen een een respectabel aantal van ruim 300 verhaaltjes geworden, die ik in nu 20 pdf boekjes [waarvan er 18 op de foto staan], op onderwerp verzameld heb. De meeste stukjes maakte ik in 2006 en in de coronatijd, terwijl ik er in 2010 slechts 10 schreef.
Ik schrijf de verhaaltjes in een word/doc bestand en voeg daar ook de eventuele foto's toe. Als het klaar is sla het ook op in een pdf bestand en bewaar beiden. Groot voordeel van deze handelwijze is, dat ik in het word/doc bestand snel even iets kan veranderen of verbeteren .Denk alleen maar aan tik- of spelfouten, waar ik veel later pas achter kom en ook nieuwe feiten of vervolgverhaaltjes zijn snel toegevoegd. Daarna maak ik ook weer een nieuwe pdf. In het verleden heb ik nog wel eens gedacht om de hele boel te printen, maar toen ik tot de ontdekking kwam dat ik daar niets meer mee kon, ben ik daar mee gestopt.
Deze ruim 10 gb aan bestanden zijn me enorm dierbaar. De meeste stukjes staan ook op mijn Avalonblog. Hier heb ik de stukjes verzameld, die ingedeeld zijn volgens dezelfde onderwerpen als de bovengenoemde pdfboekjes. Alleen enkele heel prive/persoonlijke verhaaltjes heb op de blog weggelaten. Met het publiceren op deze blog, zoek ik zeker niet het grote publiek en zie mij echt ook niet als schrijfster. Ik begon puur voor mijzelf, om dingen, die mij dierbaar zijn, vast te leggen en om dingen die mij dwars zitten heerlijk van mij af te kunnen te schrijven. Dus wie ze leest op die blog en het leuk vind, is voor mij een heerlijke bijkomstigheid waar ik blij van word.
Ik hoop er nog heel lang mee door te gaan. Onderwerpen zijn er in ieder geval genoeg, want hoewel ik leeftijdsgerelateerde dingen mijdt als de pest, is in dit geval oud worden (en zijn) voor de verandering, wel een voordeel. Mijn hersenen werken gelukkig nog goed en in samenwerking met die grote fotocollectie kan ik nog jaren door. Maar echt niet alleen dat. Ook wat er in het heden gebeurt ontgaat me niet, dat schreef ik al eerder. En, zeg nou zelf, wat is er niet leuker, om daar zo af en toe eens heerlijk commentaar op te leveren.
Soms schrijf ik drie verhaaltjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn; heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit; herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden; vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven.
Hoewel ik er in mijn gedachte vanuit ga, dat mijn herinneringen en de dagelijkse gebeurtenissen de reden zijn om te schrijven, is mijn enorm uitgebreide fotocollectie vaak de werkelijke basis waar de ideeën vandaan komen. Bizar eigenlijk, dat het fotograferen van alles wat los en vast zat in ons en mijn leven, mij later zo'n enorme dienst zou bewijzen. Dat had ik natuurlijk nooit kunnen vermoeden.
De aantallen stukjes, die ik per jaar schreef, zijn enorm wisselend, want ik schrijf alleen maar wanneer mijn pet er naar staat, maar het is intussen een een respectabel aantal van ruim 300 verhaaltjes geworden, die ik in nu 20 pdf boekjes [waarvan er 18 op de foto staan], op onderwerp verzameld heb. De meeste stukjes maakte ik in 2006 en in de coronatijd, terwijl ik er in 2010 slechts 10 schreef.
Ik schrijf de verhaaltjes in een word/doc bestand en voeg daar ook de eventuele foto's toe. Als het klaar is sla het ook op in een pdf bestand en bewaar beiden. Groot voordeel van deze handelwijze is, dat ik in het word/doc bestand snel even iets kan veranderen of verbeteren .Denk alleen maar aan tik- of spelfouten, waar ik veel later pas achter kom en ook nieuwe feiten of vervolgverhaaltjes zijn snel toegevoegd. Daarna maak ik ook weer een nieuwe pdf. In het verleden heb ik nog wel eens gedacht om de hele boel te printen, maar toen ik tot de ontdekking kwam dat ik daar niets meer mee kon, ben ik daar mee gestopt.
Deze ruim 10 gb aan bestanden zijn me enorm dierbaar. De meeste stukjes staan ook op mijn Avalonblog. Hier heb ik de stukjes verzameld, die ingedeeld zijn volgens dezelfde onderwerpen als de bovengenoemde pdfboekjes. Alleen enkele heel prive/persoonlijke verhaaltjes heb op de blog weggelaten. Met het publiceren op deze blog, zoek ik zeker niet het grote publiek en zie mij echt ook niet als schrijfster. Ik begon puur voor mijzelf, om dingen, die mij dierbaar zijn, vast te leggen en om dingen die mij dwars zitten heerlijk van mij af te kunnen te schrijven. Dus wie ze leest op die blog en het leuk vind, is voor mij een heerlijke bijkomstigheid waar ik blij van word.
Ik hoop er nog heel lang mee door te gaan. Onderwerpen zijn er in ieder geval genoeg, want hoewel ik leeftijdsgerelateerde dingen mijdt als de pest, is in dit geval oud worden (en zijn) voor de verandering, wel een voordeel. Mijn hersenen werken gelukkig nog goed en in samenwerking met die grote fotocollectie kan ik nog jaren door. Maar echt niet alleen dat. Ook wat er in het heden gebeurt ontgaat me niet, dat schreef ik al eerder. En, zeg nou zelf, wat is er niet leuker, om daar zo af en toe eens heerlijk commentaar op te leveren.