Het labyrinth in de kathedraal van Chartres
Begin
oktober 2007 zijn wij met z`n tweetje er nog een weekje tussenuit
gegaan naar een Centerparcs in Noord Frankrijk. Het was geen bijster
interessante streek, maar aangezien we Frankrijk wel eens wilden
proberen en we geen zin hadden in een dure overtocht hebben we de gok
genoemen om die kant op te gaan. Het feit dat ik er nu pas toe kom om
er iets over te schrijven, is eigenlijk wel voldoende om er aan af te
leiden dat het nou niet zo`n vreselijk succes was. Het erheen rijden
was een ramp, vooral in de buurt van Rouen, waar ik volkomen het
spoor bijster raakte. Onze tomtom moest nog gekocht worden, dus daar
had ik ook niet veel aan. De omgeving was beslist rustig, maar wat
saai en het mooie stuk van Normandië of de kust was te ver om in een
dag te gaan bekijken. Echter één bezienswaardigheid was een
toppertje. We zaten in de buurt van Chartres en we hebben er
uiteraard een dag voor uitgetrokken om die stad te gaan bekijken. Het
was er heerlijk rustig en we zijn op ons gemak de oude stad
doorgeslenterd. De kathedraal, wat natuurlijk de grootste trekker is
van die stad, ligt boven op heuvel en eromheen was een pleintje met
een heleboel souvenirwinkeltjes, die voor een deel na het
zomerseizoen al gesloten waren. Alles even rustig en stil, want
behalve één bus vol Japanners was er praktisch geen toerist te
zien.
Later
thuis ben ik gaan googelen op labyrinth en las dat het niet de enige,
maar wel één van de beroemdste labyrinten was die in de kerken te
vinden zijn. Het doel zou zijn geweest dat de pelgrims het volledige
doolhof zouden doorlopen zodat ze de gebrandschilderde ramen vanuit
alle gezichtshoeken volledig zouden kunnen bekijken. Die uitleg viel
me eigenlijk een beetje tegen, want ik had er met mijn fantasie wel
een meer geheimzinnige reden voor willen horen. Maar goed dat deed
niets af aan mijn bewondering voor het labyrint en ik heb er van
genoten dit te zien.
Aan
het begin van dit jaar zag ik de serie van Ken Follett`s Pillars of
the Earth. Deze serie en boek vertelt het verhaal van de bouwers van
dit soort kathedralen in de 12 eeuw en de beelden herinnerden me
meteen weer aan de kerk met zijn enorme rust, flikkerende kaarsen,
prachtige gebrandschilderde ramen en zijn geheimzinnige labyrint. Het
bracht alles weer terug en met het kijken ervan was ik weer een
beetje terug geweest in de kathedraal van Chartres.
Hoewel
ik niet veel heb met het geloof vind ik die kerken schitterend. Wat
een kunstenaars moeten die bouwers geweest zijn. Ik had diep respect
voor de enorme vakkennis van de mensen, die in die tijd met eenvoudig
gereedschap zulke wonderen verrichtten . De vele beelden op het dak
en aan de gevel met daarbij de schitterende deurportalen, zijn enorm
indrukwekkend. Binnenin de kerk heerste de kenmerkende rust en
verspreidden de vele kaarsen een gelig licht. We bekeken op ons gemak
de veelkleurige en ongelofelijk knap gemaakte gebrandschilderde
ramen en het labyrinth op de vloer van de kerk, wat voor mij een
volkomen verrassing was. Ik had nog nooit van het bestaan ervan
gehoord. Met Dan Brown`s verhaal van de Da Vinci code nog vers in
mijn geheugen werd ik helemaal lyrisch om zoiets in werkelijkheid te
zien. Mijn fantasie gaat dan weer met me op de loop, en ik verplaats
mijn gedachten heel snel naar de middeleeuwen met zijn monikken en
geheimen, zoals ik al in vele boeken gelezen had. Dat ze het
labyrinth op de kerkvloer voor een groot gedeelte vol hadden gezet
met stoelen vond in heiligschennis, want ik had heel graag de hele
cirkel in zijn volle glorie willen zien.
Geschreven: 27 september 2011
Dagtekening: begin oktober 2007