Twee plekken in de regio, heb ik een speciale naam gegeven. Er is voor mij een “Sytse-weg” en een “Sytse-bult”. Sytse [met alpinopet], wiens achternaam me volledig is ontschoten, was één van de chauffeurs van het Noordelijk Busmuseum te Winschoten waarmee wij nogal veel contakt hebben gehad in de tijd, dat er door hen in de zomer een buslijn werd onderhouden tussen Twisk/Opperdoes en Medemblik. Deze rit, waarbij ook het Bijenmuseum in Opperdoes, het Stoommachinenumseum en kasteel Radboud, net buiten Medemblik werden aangedaan was een service aan de tramreizigers, die op deze manier de meeste toeristische plaatsen van Medemblik en omgeving konden verkennen.
Sytse was ook "inval"-chauffeur en woonde in Heerenveen. Dat was dus, in tegenstelling tot de meeste chauffeurs, die in het oosten van de provincie Groningen woonden, veel dichterbij de kop van Noordholland en daarom werd hij nogal eens opgeroepen voor speciale klussen, waarvoor het ondoenlijk was om iemand van zover te laten komen.
Op zijn weg naar Noord-Holland reed hij in zijn moderne volkwagen [een model, waaraan ik nooit zal wennen] over de Afsluitdijk en ging bij de afslag Den Helder altijd de A7 af, waarna hij dan via het Dijkgatbos en de Oude Zeug, over de Zuiderdijkweg naar Medemblik toerde. Op mijn vraag, waarom hij dat deed, was het antwoord: "Heerlijk rustig, zo door het bos en polder. Waarom zou ik via die jachtige A7 gaan?". Ach, er valt veel voor te zeggen, hij heeft gelijk, maar als je haast zou hebben, schiet het niet echt op. Maar goed, hij nam zijn tijd, en is daarvoor vast eerder van huis gegaan. Ook op de terugweg deed hij het vaak. De Zuiderdijkweg kreeg in mijn hoofd een nieuwe naam en de "Sytse-weg" was geboren.
Hij was een goede chauffeur maar had een ondeugd. Om naar de dijk te rijden waar zich het kasteel Radboud en het Stoommachinemuseum bevind, moet je, na het verlaten van de binnenstad van Medemblik, over de Ooster- en Vlietsingel rijden. Precies bij de naamwisseling van die singel, rij je over een duiker heen, waar het water onder de weg door gaat. Om de een of andere reden, is die duiker [hoewel op de foto`s niet zo goed te zien] nogal hoog uitgevallen en dat resulteert in een fikse bult op de wegdek. Kijk, en daar pakte Sytse zijn kans. Hij schatte wel even in, wie er op de achterbank van de bus zaten, maar kon in zijn ogen, het publiek ertegen, waren ze verzekerd, dat hun achterwerk ruim los kwam van de bank, men zich even gewichtloos waande, om even later weer met een plof op hun zitplaats te belanden. Ja, zo was Sytse en dat werd voor mij dus de "Sytse-bult".
Een keer was hij eens zonder vervoer in Opperdoes, omdat hij de toerbus zelf vanuit het museum naar Noordholland had gebracht. Toen hij s` avonds naar huis moest had hij een probleem, want de bus zou in Noord Holland blijven, en hij moest naar huis. Mijn aanbod om hem naar huis te brengen nam hij alleen aan, als wij met z`n drietjes op zijn kosten naar "De Chinees" zouden gaan in Heerenveen. Natuurlijk deden we dat, en net als hij wat in Noord Holland altijd deed, vroeg hij het mij ook in Friesland, ver voor de afslag Heerenveen van de A7 af te gaan. Daarna gidste hij ons door zijn geliefde provincie naar huis. Na het bewonderen van zijn enorme collectie modelbussen, die hij overal in zijn huis had staan, zijn we naar het Chinese restaurant gegaan.
Het leven is gemeen op zijn tijd. Ergens, begin jaren 2000 kregen wij te horen dat hij ernstig ziek was. Na krap een half jaar was hij er niet meer. Hoe oud hij precies was, weet ik niet meer, maar ik denk ergens begin 50. Zijn begrafenis, was er één die ik niet snel zal vergeten. Op zijn eigen wens, werd hij in één van zijn geliefde bussen van het Noordelijk Busmuseum, naar de begraafplaats gereden. Het was een emotionele en indrukwekkende ervaring. Via de middendeuren, waarbij de hoge tussenstang was verwijderd, had men de kist in het middenpad van de bus geplaatst. Zo reed hij, met nog een tussenstop bij de school waar hij had gewerkt, door Heerenveen, zijn laatste rit.
7 augustus 2022
Mag ik even voorstellen. Zijn naam was Sytse Kunst. Eindelijk weet ik zijn achternaam. Eddie Betten, die met hem heeft gewerkt in het busmuseum wist het nog, dus kan ik na ruim twee jaar na het schrijven van bovenstaand stukje die naam eindelijk invullen. Het verandert niets aan het verhaal, maar toch ben ik blij dat het nu compleet is. Ook blijkt, dat ik zijn naam verkeerd had geschreven, dus heb ik dat, en passant, ook maar even aangepast.
Helaas klopte ook mijn aanname, dat hij het alleenrecht had op die stunt op de "Sytse bult", niet. Blijkbaar hadden meerdere chauffeurs daar een handje van. En zeg nou zelf. Het is toch ook leuk!. Toch heb ik niet zoveel zin, het hele stukje op de schop te gooien, dus laat ik de rest maar zo.
