Op deze blog schrijf ik allerlei stukjes uit mijn jeugd, gezin en andere zaken, die mij op dat moment bezig hielden.
Op mijn tweede blog heb ik mijn creativiteit los gelaten. Was het eerst borduren en breien, nu is het bijna alleen nog maar haken wat me heerlijk van de straat houdt.
Avalon`s creablog: http://avalon022.blogspot.com/

Vanaf 2005 hou ik een digidagboek bij. Ik heb hierin over vanalles geschreven. Soms schrijf ik drie stukjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn, heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Alle verhaaltjes staan sowieso in pdf formaat ergens prive op laptop of externe schijf, maar ik heb besloten om zo langzamerhand alle verhaaltjes alsnog te publiceren op deze blog. Veel leesplezier.

Ps-1. Al bladerend door de onderwerpen zie ik nu [1-8-2013] dat het een rommeltje is geworden met de lettertypes en grootte van letters. Hoe dat komt weet ik niet. Wel weet ik dat ik ze zo niet gepost heb. Nu [26-2-2021] is het nog steeds niet veel beter. Het is jammer, dat ik niet meer grip heb op de lay-out van de stukjes. Maar goed, ik heb me helaas te houden aan de beperkte mogelijkheden. Het zij het zo, maar een rommeltje blijft het.

Ps-2. De bovenstaande foto is door mij genomen in een goddelijk rustige omgeving in de buurt van Säffle [Midden Zweden] in juni 2012.

maandag 21 januari 2019

Mijn Kick-2

[Ondanks, dat er op de foto een haakwerkje staat, heeft dit verhaaltje eigenlijk weinig met haken te maken. Vandaar dat ik het hier post.]

“Als je de bijgaande foto`s ziet, zou je het niet zeggen, maar ik heb helemaal niets met voetballen. Erger nog, ik vind het ronduit vreselijk. Toch moet ik heel erg lachen om al die toestanden erom heen. Dat is echt leuk. Een heel land in oranje gehuld, voor 11 mannen die achter een bal aan rennen. Maar okee, terug naar Kick; toen ik hem zag, klikte het meteen. Die uit zijn krachten gegroeide wup, die ook nog eens in mijn momenteel favoriete techniek gemaakt was, wilde ik maken. Gelukkig had Cees van Tol, de ontwerpster, beloofd het patroon tzt ook te publiceren [in de facebookgroep Dutch Amigurumi], dus konden de plannen niet meer stuk. Een weekje later kon ik het patroon downloaden en stond niets meer in de weg om te beginnen. 12 rood-wit-blauwe vijhoeken, 20 oranje zeshoeken, 2 poten, 2 sprietenbolletjes, 2 zelf bedachte ogen maken was het probleem niet, dat kwam pas met het inelkaar zetten van die bal. Daar zit ik toch altijd tegenaan te hikken hoor. Maar zoals je ziet, is het weer gelukt. Misschien nog een klodder lijm voor de sprieten, maar zolang ze zonder dat, zich netjes gedragen, laat ik het zo. Cees van Tol, superbedankt voor het leuke patroon!!!”

Tot zover had ik het verhaal, in mei 2014, geschreven in ook gepost in op mijn creablog. Nu ik het begin 2019 nog eens doorlees, zie ik dat het eigenlijk een beetje incompleet is. Wat er niet in vermeld stond, dat dochter Suzanne en ik een tweede bol hebben gehaakt voor een vriend van haar. Dus dat was nog een keertje de bovenvermelde aantallen vijf- en zeshoeken. Gelukkig had ik nog sprieten genoeg, want je weet hoe dat gaat. Je hebt er twee nodig en bent dan verplicht een zak van minstens 10 van die dingen te kopen. Nou in dit geval, kwam het toevallig eens een keertje goed uit. Ja, ja, dat voetbal weet wat! Hoewel....volgens mij heeft die vriend ook helemaal niets met voetbal en is die bol alleen maar erg leuk. Dat kan natuurlijk ook.

En mijn bol? Die is waarschijnlijk een roemloos einde gestorven. Op een zondagmiddag kwam kleinzoon Silver op bezoek en vond de bol wel heel erg leuk. Helaas nam hij Kick`s uiterlijk wel heel erg letterlijk en voetbalde er de kamer mee door. Aan het eind van het bezoek was de lol er nog steeds niet af en wilde hij hem mee naar huis nemen. En wat doe je dan? Ja, precies. Ik heb hem daarna helaas nooit meer gezien en wat er van hem is geworden, daar heb ik geen idee van. Maar ja, dat maakt allemaal niet uit, als hij er maar lol mee heeft gehad, dat is het belangrijkste. Tot slot nog een ding. Mocht ik me in deze laatste aanname hebben vergist en Kick nog steeds in het land der levenden zijn, dan verexcuseer ik me bij deze.