Onrechtvaardig

Op het rtv-noordholland-journaal zag ik beelden van een zwemmer, die startte vanaf de plankier van het botenhuis onder de weg, vlak bij de Berlagebrug in Amsterdam. “Hee,ja”, dacht ik, “die plek ken ik, dat is lang geleden”, want het was begin 60er jaren, tijdens één van mijn laatste jaren van de MMS opleiding, dat ik daar met vijf medeklasgenoten, een jaar roeiles had, Geen idee meer, wie die medeklasgenoten waren, om over namen van hen, maar helemaal te zwijgen, ondanks de fotootjes, waarop we allemaal nauwelijks te zien zijn. 

Een keer per week gingen wij daarheen. haalden een boot uit het botenhuis en roeiden, onder begeleiding, richting Oudekerk, en keerden dan, ongeveer op de plek waar tegenwoordig het verkeer van de A2, over de brug van de Amstel, raast, weer naar het, tegenwoordig zo mooi "Roeicentrum Berlagebrug" genoemd, terug.

Ik ben nooit een echte sporter geweest, maar dit vond ik toch wel leuk. Heerlijk zo op het water en in mijn herinnering, was het ook altijd mooi weer. Een van ons werd opgeleid tot stuurvrouwe en wij vieren waren de roeisters. Dat was een protocol, waar nooit van werd afgeweken. Weer of geen weer, wij roeiden de Amstel af, richting Oudekerk en ik had geen idee, waarom we bijna nooit richting centrum voeren. Dat leek me toch eigenlijk veel leuker, dan zag je nog eens wat. Vragen, waarom niet, is blijkbaar nooit in ons opgekomen, hoewel, ik me achteraf van 1x herinner, dat we het Amstelkanaal zijn opgevaren.

Aan het eind van het jaar, moesten wij "afroeien". Of het zo heette, weet ik niet meer, maar wel weet ik dat je een soort van “proeve van bekwaamheid” moest afleggen, om een bewijs te krijgen, dat je het hele jaar had doorlopen. Of de duvel er mee speelde, was "onze" stuurvrouw, die dag ziek en werd ik aangewezen om haar taak over te nemen, hoewel ik dat natuurlijk nog nooit had gedaan.

Aan het eind van de vaart werd er dan ook geoordeeld, dat ik niets van bakte, en dus geen papiertje kreeg. Of ik kwaad was, of alleen maar vreselijk teleurgesteld, weet ik niet meer, maar, mezelf kennende ben ik zeker huilend naar huis gefietst. Tot op de dag van vandaag zit het me dwars. Ik kom niet vaak over de Berlagebrug, maar altijd als ik er ben, moet ik denken aan de grove onrechtvaardigheid, die mij toen werd aangedaan. Een onrecht, dat erin resulteerde, dat het enige bewijs, dat ik een jaar lang, wekelijks, op de Amstel heb ger
oeid, bestaat uit twee kleine fotootjes, waarop nauwelijks te zien is, dat ik er deel van uit maakte. Waarvan akte!