Schotse stationnetjes

Ohhhh, ik was even verbluft..... Mijn ideeënlijstje bijwerkend kon ik me de naam van een klein en vooral mooi stationnetje in Schotland niet herinneren. Wat ik me nog wel wist, was, dat het station vlak bij Balmoral Castle lag en het voor Koningin Victoria`s persoonlijke gebruik, in 1866 was gebouwd. Er eindigde daar een lokaal lijntje wat in Aberdeen begon en in februari 1966 sloot als station voor de royals. Verder begon de naam met een B. Op Maps was het snel gevonden, Het heette Ballater en toen ik nog even googelde, of dat ook werkelijk het stationnetje was, waar dat mooie museum was, met die koninklijke wachtkamer, wachtte me wel een heel onaangename verrassing. De meest verschikkelijke foto`s vulden mijn scherm, want het brandde op 12 mei 2015 voor een groot deel af. Gelukkig konden ze het historische koninklijke rijtuig, wat daar langs het perron stond redden. Ook van de rest van het museum zijn delen bewaard gebleven, maar de stationsrestauratie, waar de brand was begonnen, is verloren gegaan. 

Auwww, dacht ik meteen, wij hadden het voor de brand gezien en ik had dus in 2003 onbewust, weer een stel historische foto`s gemaakt. Gelukkig kon men het herbouwen en is het in augustus 2018 heropend. Ik probeerde nog wat foto`s te vinden van hoe het nu is, maar, ondanks de vele foto`s, was het erg moeilijk er een voorstelling van te maken. Grappig is wel dat ik de hond, die vroeger op het perron stond, nu in het koninklijke rijtuig zag liggen, maar het koninklijke toilet is nergens meer terug te vinden. Ook krijg ik het idee dat het allemaal veel grootser is, maar dat kan natuurlijk ook aan mijn herinneringen liggen. Ik ga geen beschrijving geven van het station want daar zijn google en reisfolders voor, maar het was een toen een geweldige ervaring. Natuurlijk bleven we er hangen, bekeken het museum en genoten van de koffie met zelfgebakken koek.

We deden het vaker. Hoewel we per auto in Schotland rondtoerden, bleef het een gewoonte van ons, om in een plaats met een station, daar altijd even te gaan kijken. Verder is het verrassend, dat, van vele van die stationnetjes [nog open als station of niet], het restauratie gewoon is blijven bestaan. En niet alleen dat. Het was vaak een stap terug in de tijd, zodat het een ware belevenis werd, om daar even een bezoekje te brengen.

Van sommigen, was het bestaan ervan, bij ons bekend, maar meestal was het een pure verrassing. Één voorbeeld van het laatste was Rannoch Station. Midden in de Schotse Hooglanden, aan de lijn Forth William-Glasgow, ligt Rannoch Station. Op de kaart is het een stipje, midden in een groen vlak. Of ik er per auto kon komen was maar de vraag, want er liep geen weg naar dat stipje op de kaart en van een tomtom had ik toen nog niet gehoord. In Kinloch, zo`n 20 km voor ons einddoel, zag ik een bord, dat ernaar verwees. Ha, het kon dus toch. Hoewel, maar net, want even verder bleek dat de B846 wel ophield bij het station.

We reden door, en ja hoor, surprise, surprise, in "the middle of nowhere" stond de koffie klaar, en niet alleen dat, want getuige de foto is er een ongelofelijke hoeveelheid zelf gebakken koek en broodjes in de aanbieding. En het uitzicht was subliem!!

Het derde station waar we die ervaring hadden is Dingwall. Het ligt aan de hoofdlijn Inverness-Thurso/Wick en ook daar denderen de meeste treinen, op volle snelheid, zonder te stoppen, voorbij. Het is echter wel het enige station, waar ik ook daadwerkelijk een foto van het zitgedeelte van het restaurant heb gemaakt. Het ziet er gezellig uit en ik krijg het idee, dat het groepje dames, links op de foto, beslist niet op de trein zitten te wachten. 

Butterflies

Geschreven: 31 juli 2012
Dagtekening: half september 1997



Als ik in de huiskamer in "mijn" stoel zit zie ik voor mij op de muur boven de televisie onze grote uit Wales afkomstige muurvlinders. Eigenlijk horen ze buiten, maar om het historische karakter van ons huis niet te verstoren, hebben we ze toen, hoewel ze volledig weerbestendig zijn, gewoon binnen op de muur bevestigd. Ik vind ze ook na 15 jaar nog steeds heel erg mooi en heb zeker nooit spijt gehad dat we toen voor ons doen zoveel geld hebben uitgegeven aan deze "luxe uitspatting". Natuurlijk zit er een verhaaltje aan vast.

Ik dwaal in gedachte terug naar september 1997 toen we voor de eerste keer met onze eigen auto tijdens de vakantie door Engeland en Wales toerden. Op een van die zwerftochten reden we door een klein plaatsje in Wales met de onuitsprekelijke naam Glyndyfrdwy. Ineens zag ik een kleine witte cottage, die helemaal overdekt was met felgekleurde aluminium vlinders en lieveheersbeestjes . Al gauw zag ik dat er in de uitbouw bij het huisje een werkplaats annex verkoop was van deze schitterende muurversieringen en natuurlijk moesten we daar eens even rond gaan kijken. Ook binnen zaten de vier muren van de uitbouw helemaal vol met vlinders en lieveheersbeesten, Wat een pracht! Dat ik daarvan iets mee naar huis zou nemen was meteen zonneklaar. Het probleem was alleen wat? Ik heb zeker een half uur lopen genieten en twijfelen welke ik wilde hebben. Ik kon niet kiezen, ze waren allemaal zo mooi. Uiteindelijk wonnen de vlinders, en daarvan bleven er twee over, waartussen ik ook geen keuze kon maken. Daarom zitten er nu dus twee vlinders bij ons op de muur.

Wat een geluk dat we met de auto waren, hoewel, voor de twee gammele dozen was door de al ruim aanwezige vakantiebagage, nauwelijks plaats. Met de trein hadden we ze echt nooit mee kunnen nemen. Een stomme gedachte natuurlijk, want als we een treinvakantie hadden gehouden, waren we daar nooit beland. Treintjes waren er genoeg in Wales, maar niet daar.

Nu 15 jaar later heb ik deze "vlinderman" via google nog eens opgezocht. De kleine cottage is nog redelijk hetzelfde maar de uitbouw is helemaal vernieuwd. Ook nieuw is de website, via welke de bestelde vlinders en lieveheersbeesten de hele wereld over gaan. Ook zie ik dat de collectie is uitgebreid met een mooie libelle. Toch blijft voor mij de vlinder nummer één.

Al rondtoerend in Nederland zie ik regelmatig vlinders op de huizen. Toch haal ik de "echte" er snel uit en met de echte bedoel ik die hele mooie felgekleurde vlinders, die gemaakt zijn door de "Original Butterfly Man" uit Glyndyfrdwy, uit dat kleine dorpje in Wales.

Aanvulling op 28 januari 2020

Dagtekening: zomer 2018

Na een heleboel toestanden in ons leven het afgelopen jaar, kom ik er nu eindelijk toe om mijn verhaal van de vlinders af te maken. Het was zomer 2018 en het zat me al tijden niet lekker, dat onze gekoesterde vlinders uit Wales, zomaar oneerbiedig in een bananendoos op zolder lagen. De voortuin was onderhanden genomen en we waren verlost van de in de weg staande vuurdoorn, tezamen met alle andere bomen. De tuin was bijna klaar, maar het liep allemaal niet zo lekker, en ik was bang, dat degene die de stenen had gelegd, er de brui aan zou geven. Hij was doof voor mijn smeekbedes, de boel op te ruimen en het verzoek om mijn vlinders even aan de muur te schroeven leek wel voor dovemansoren te zijn bestemd.

Ik wilde het zo graag. Na al die jaren, binnen in onze huiskamer te hebben gehangen, konden mijn vlinders, voor het eerst in hun leven, naar buiten en wel naast de voordeur van ons huis. Even een paar schroeven in de muur, moest toch niet zo moeilijk zijn, maar zelf de boormachine ter hand nemen, ging me eigenlijk ietsjes tever. Gelukkig heeft hij het uiteindelijk voor mij gedaan. Blij en zeer tevreden maakte ik dus onderstaande foto. Eindelijk! ons unieke souvenir aan de eerste zelfgereden rit door Wales, had een plekje buiten.

Hugo de Grootsingel

Uit pure verveling en nog steeds hopeloos aan het zoeken naar een bezigheid die niet productief is, zat ik, zonder op te letten, wat oude foto`s aan te klikken uit mijn fotofile. Er verscheen een foto op het scherm van een zandhoop en huizen in aanbouw die genomen was in 1970. Ik herkende de huizenbouw, van de Hugo de Grootsingel in Bovenkarspel, maar kon niet goed zien, vanuit welke hoek de foto genomen was en stoorde me een beetje aan de witte auto die links op de foto stond. Wat stom van van mij, had ik die er niet af kunnen laten?. Ik bleef kijken om toch uiteindelijk te kunnen traceren vanaf welke plek die foto genomen was. Ik kwam er niet uit. Achteloos zoomde ik in op de auto. Huh, ehhh, is dat mijn vader?? Ja echt, dat kan niet missen, wat een verrassing. Zie ik daar zowaar het hoofd van mijn vader boven het stuur verschijnen. Ik wist echt niet meer, dat we ooit met mijn vader naar het voor ons, in aanbouw zijnde huis, op de Hugo de Grootsingel waren geweest. Ook de auto herkende ik niet, want die witte auto, die ik nergens anders op een foto kan terugvinden, heeft hij maar heel kort gehad. Grappig, dat ik dat pas na 50 jaar moet ontdekken. Hihihi.

Bij het doorkijken van de andere foto`s die ik daar ter plekke maakte, komen meer bewijzen bovendrijven, dat we daar inderdaad per auto moeten zijn geweest. We hebben geen jassen aan, ik zie geen tassen en natuurlijk zie ik Robbie, die toen echt nog niet in staat was geweest, dat hele eind, via de Broekerhavenweg, om te lopen vanaf het station. Ach, maakt niet uit, de plaatjes zijn historisch en leuk, en dat ik nu op één van die foto`s mijn vader ontdek maakt het nog veel leuker.

Maar nu de locaties, dat is een ander verhaal. Dat Karel met Robbie in onze toekomstige huiskamer zit is duidelijk, maar voor de rest beginnen sommige foto`s pas na pittig brainstormen iets van hun mystereuze locatie prijs te geven.

Op één van de foto`s zie ik aan de horizon, de toren van de katholieke kerk aan de Hoofdstraat in het dorp. Ook de Molensingel ervoor kan ik herkennen. Wat een uitzicht nog, dat is intussen helaas helemaal volgebouwd.

Toen werd het moeilijker, want behalve de plek van de sloot, die maakte dat Hugo de Groot de naam "singel" kreeg, ipv "straat", herkende ik niets. Er is nog geen Boerhaaveplein, geen Spar, geen bruggetje, geen La Reinelaan en geen gymzaal, met andere woorden, geen enkel ander herkenningspunt, waaraan ik me aan vast kon houden. Ik zou het dus met die sloot moeten doen, die ik helaas niet op elke foto zag. Soms stond hij er eenvoudigweg niet op en soms was hij onzichtbaar vanwege het hoge gras. 

Uiteindelijk kwam ik er toch uit. Helemaal zeker ben ik niet, maar zeker genoeg om mijn vermoedens hier op te schrijven. Mijn vader stond geparkeerd voor gymzaal de Helt op de Piet van Egmondweg. Achter hem en achter de gele bouwkeet is de Boerhaavestraat en de huizen rechts kijken op het Boerhaaveplein.

Op de volgende foto zie ik dezelfde gele bouwkeet als op de vorige foto. Vandaar dat het bijna niet anders kan dan dat ik op het Boerhaaveplein sta en richting Venhuizen kijk. Links weer hetzelfde blok huizen, en rechts het buurtje over de sloot met de Hugo de Grootsingel.

Van de laatste foto, die eigenlijk de eerste van de serie is, ben ik helemaal niet zo zeker. Het beeld is in ieder geval richting oude dorp en ik denk dat ik hier zelfs helemaal op de Prins Willem Alexanderlaan stond. Je vergist je gauw, want wat nu huizen zijn, was toen alleen maar een stukje grasland, waar ik zo doorheen liep. Ook hier vermoed ik rechts de huizen van het Boerhaaveplein en de Molensingel en links de huizen in aanbouw van de Willem Andriessen- of Gerard Boedijnweg.

Al met al was het een aardig middagje speuren, waarin ik op het allerlaatste moment nog een detail zag, waar ik eigenlijk niets meer mee kon. De toren van de katholieke kerk is ook te zien, helemaal linksboven op de foto, waar Karel en Robbie midden in de huiskamer zaten. Jammer dat hij niet op één van de andere foto`s stond, dat had de boel heel wat eenvoudiger gemaakt. Maar bij alle onzekerheden, is één ding wel zeker. Deze vijf foto`s, behoren voor mij tot een heel bijzondere serie. Foto`van plekken, die er niet meer zijn of met de best wil van de wereld bijna niet meer te herkennen zijn en foto`s, waarvan ik nu, in de huidige tijd denk, “Had ik er toen maar meer gemaakt”. Helaas, typisch een gevalletje van “Op het moment dat je ze maakt, sta je daar niet zo bij stil”