Uit pure verveling
en nog steeds hopeloos aan het zoeken naar een bezigheid die niet
productief is, zat ik, zonder op te letten, wat oude foto`s aan te
klikken uit mijn fotofile. Er verscheen een foto op het scherm van
een zandhoop en huizen in aanbouw die genomen was in 1970. Ik
herkende de huizenbouw, van de Hugo de Grootsingel in Bovenkarspel,
maar kon niet goed zien, vanuit welke hoek de foto genomen was en
stoorde me een beetje aan de witte auto die links op de foto stond.
Wat stom van van mij, had ik die er niet af kunnen laten?. Ik bleef
kijken om toch uiteindelijk te kunnen traceren vanaf welke plek die
foto genomen was. Ik kwam er niet uit. Achteloos zoomde ik in op de
auto. Huh, ehhh, is dat mijn vader?? Ja echt, dat kan niet missen,
wat een verrassing. Zie ik daar zowaar het hoofd van mijn vader boven
het stuur verschijnen. Ik wist echt niet meer, dat we ooit met mijn
vader naar het voor ons, in aanbouw zijnde huis, op de Hugo de
Grootsingel waren geweest. Ook de auto herkende ik niet, want die
witte auto, die ik nergens anders op een foto kan terugvinden, heeft
hij maar heel kort gehad. Grappig, dat ik dat pas na 50 jaar moet
ontdekken. Hihihi.
Bij het doorkijken
van de andere foto`s die ik daar ter plekke maakte, komen meer
bewijzen bovendrijven, dat we daar inderdaad per auto moeten zijn
geweest. We hebben geen jassen aan, ik zie geen tassen en natuurlijk
zie ik Robbie, die toen echt nog niet in staat was geweest, dat hele
eind, via de Broekerhavenweg, om te lopen vanaf het station. Ach,
maakt niet uit, de plaatjes zijn historisch en leuk, en dat ik nu op
één van die foto`s mijn vader ontdek maakt het nog veel leuker.
Maar nu de locaties, dat is een ander verhaal. Dat Karel met Robbie in onze toekomstige huiskamer zit is duidelijk, maar voor de rest beginnen sommige foto`s pas na pittig brainstormen iets van hun mystereuze locatie prijs te geven.
Op één van de foto`s zie ik aan de horizon, de toren van de katholieke kerk aan de Hoofdstraat in het dorp. Ook de Molensingel ervoor kan ik herkennen. Wat een uitzicht nog, dat is intussen helaas helemaal volgebouwd.
Toen werd het
moeilijker, want behalve de plek van de sloot, die maakte dat Hugo de
Groot de naam "singel" kreeg, ipv "straat", herkende ik niets. Er is nog
geen Boerhaaveplein, geen Spar, geen bruggetje, geen La Reinelaan en
geen gymzaal, met andere woorden, geen enkel ander herkenningspunt,
waaraan ik me aan vast kon houden. Ik zou het dus met die sloot
moeten doen, die ik helaas niet op elke foto zag. Soms stond hij er
eenvoudigweg niet op en soms was hij onzichtbaar vanwege het hoge
gras.
Uiteindelijk kwam ik
er toch uit. Helemaal zeker ben ik niet, maar zeker genoeg om mijn
vermoedens hier op te schrijven. Mijn vader stond geparkeerd voor
gymzaal de Helt op de Piet van Egmondweg. Achter hem en achter de
gele bouwkeet is de Boerhaavestraat en de huizen rechts kijken op het
Boerhaaveplein.
Op de volgende foto
zie ik dezelfde gele bouwkeet als op de vorige foto. Vandaar dat het
bijna niet anders kan dan dat ik op het Boerhaaveplein sta en
richting Venhuizen kijk. Links weer hetzelfde blok huizen, en rechts
het buurtje over de sloot met de Hugo de Grootsingel.
Van de laatste foto,
die eigenlijk de eerste van de serie is, ben ik helemaal niet zo
zeker. Het beeld is in ieder geval richting oude dorp en ik denk dat
ik hier zelfs helemaal op de Prins Willem Alexanderlaan stond. Je
vergist je gauw, want wat nu huizen zijn, was toen alleen maar een
stukje grasland, waar ik zo doorheen liep. Ook hier vermoed ik rechts
de huizen van het Boerhaaveplein en de Molensingel en links de huizen
in aanbouw van de Willem Andriessen- of Gerard Boedijnweg.
Al met al was het
een aardig middagje speuren, waarin ik op het allerlaatste moment nog
een detail zag, waar ik eigenlijk niets meer mee kon. De toren van de
katholieke kerk is ook te zien, helemaal linksboven op de foto, waar
Karel en Robbie midden in de huiskamer zaten. Jammer dat hij niet op
één van de andere foto`s stond, dat had de boel heel wat
eenvoudiger gemaakt. Maar bij alle onzekerheden, is één ding wel
zeker. Deze vijf foto`s, behoren voor mij tot een heel bijzondere
serie. Foto`van plekken, die er niet meer zijn of met de best wil van
de wereld bijna niet meer te herkennen zijn en foto`s, waarvan ik nu,
in de huidige tijd denk, “Had ik er toen maar meer gemaakt”.
Helaas, typisch een gevalletje van “Op het moment dat je ze maakt,
sta je daar niet zo bij stil”
