Schotse stationnetjes
Ohhhh,
ik was even verbluft..... Mijn ideeënlijstje bijwerkend kon ik me de
naam van een klein en vooral mooi stationnetje in Schotland niet
herinneren. Wat ik me nog wel wist, was, dat het station vlak bij
Balmoral Castle lag en het voor Koningin Victoria`s persoonlijke
gebruik, in 1866 was gebouwd. Er eindigde daar een lokaal lijntje wat
in Aberdeen begon en in februari 1966 sloot als station voor de
royals. Verder begon de naam met een B. Op Maps was het snel
gevonden, Het heette Ballater en toen ik nog even googelde, of dat
ook werkelijk het stationnetje was, waar dat mooie museum was, met
die koninklijke wachtkamer, wachtte me wel een heel onaangename
verrassing. De meest verschikkelijke foto`s vulden mijn scherm, want
het brandde op 12 mei 2015 voor een groot deel af. Gelukkig konden ze
het historische koninklijke rijtuig, wat daar langs het perron stond
redden. Ook van de rest van het museum zijn delen bewaard gebleven,
maar de stationsrestauratie, waar de brand was begonnen, is verloren
gegaan.
Auwww,
dacht ik meteen, wij hadden het voor de brand gezien en ik had dus
in 2003 onbewust, weer een stel historische foto`s gemaakt. Gelukkig
kon men het herbouwen en is het in augustus 2018 heropend. Ik
probeerde nog wat foto`s te vinden van hoe het nu is, maar, ondanks
de vele foto`s, was het erg moeilijk er een voorstelling van te
maken. Grappig is wel dat ik de hond, die vroeger op het perron
stond, nu in het koninklijke rijtuig zag liggen, maar het koninklijke
toilet is nergens meer terug te vinden. Ook krijg ik het idee dat het
allemaal veel grootser is, maar dat kan natuurlijk ook aan mijn
herinneringen liggen. Ik ga geen beschrijving geven van het station
want daar zijn google en reisfolders voor, maar het was een toen een
geweldige ervaring. Natuurlijk bleven we er hangen, bekeken het
museum en genoten van de koffie met zelfgebakken koek.
We
deden het vaker. Hoewel we per auto in Schotland rondtoerden, bleef
het een gewoonte van ons, om in een plaats met een station, daar
altijd even te gaan kijken. Verder is het verrassend, dat, van vele
van die stationnetjes [nog open als station of niet], het restauratie
gewoon is blijven bestaan. En niet alleen dat. Het was vaak een stap
terug in de tijd, zodat het een ware belevenis werd, om daar even een
bezoekje te brengen.
Van
sommigen, was het bestaan ervan, bij ons bekend, maar meestal was het
een pure verrassing. Één voorbeeld van het laatste was Rannoch
Station. Midden in de Schotse Hooglanden, aan de lijn Forth
William-Glasgow, ligt Rannoch Station. Op de kaart is het een stipje,
midden in een groen vlak. Of ik er per auto kon komen was maar de
vraag, want er liep geen weg naar dat stipje op de kaart en van een
tomtom had ik toen nog niet gehoord. In Kinloch, zo`n 20 km voor ons
einddoel, zag ik een bord, dat ernaar verwees. Ha, het kon dus toch.
Hoewel, maar net, want even verder bleek dat de B846 wel ophield bij
het station.
We
reden door, en ja hoor, surprise, surprise, in "the middle of
nowhere" stond de koffie klaar, en niet alleen dat, want getuige
de foto is er een ongelofelijke hoeveelheid zelf gebakken koek en
broodjes in de aanbieding. En het uitzicht was subliem!!
Het
derde station waar we die ervaring hadden is Dingwall. Het ligt aan
de hoofdlijn Inverness-Thurso/Wick en ook daar denderen de meeste
treinen, op volle snelheid, zonder te stoppen, voorbij. Het is echter
wel het enige station, waar ik ook daadwerkelijk een foto van het
zitgedeelte van het restaurant heb gemaakt. Het ziet er gezellig uit
en ik krijg het idee, dat het groepje dames, links op de foto,
beslist niet op de trein zitten te wachten. 