De linker foto is gemaakt op 30 september 2002 in de Fizaeustraat vlak voor het huis waar we van 1952 totaan 1961 hebben gewoond. De rechter is uit 1961 en het eerste wat opvalt is dat toen ook de boom al in de weg stond. Grappig om weer op dat plekje te zijn, dat vond mijn moeder ook. In “onze” dagen was de winkel aan de overkant groenteboer. Dat was in de tijd dat je nog rustig groenteboer kon zeggen, zonder dat iemand zich daardoor beledigd voelde. Tegenwoordig zou het een groenteman zijn. Maar volgens mij heeft de winkel in de tussentijd nog de nodige verschillende doelen gediend, maar nu is het dus een kleine supermarkt, die zat in mijn tijd een links van de huidige winkel. Maar het plekje leeft in mijn herinnering het meeste voort alszijnde het stekkie waar pappa en mamma de auto in en uit laadde voor en na hun befaamde vakanties.
De derde foto van "onze auto" op dat bekende plekje is ouder. Op dit plaatje zitten Hans en ik in de auto en mijn moeder en An Capel, een huisvriendin van mijn ouders staan ernaast. Wat we hier gingen doen is echt niet meer te achterhalen, maar omdat deze foto wat schuiner is genomen zie je links op de foto een huis met een witte muur. Niet zo bijzonder, zij het dat daar de familie Valk woonde, vanwie de oudste dochter Ria Valk was. Zij is later bekend geworden als zangeres van o.a. Billy uit Tenesse en Ik wil een cowboy als man. Niet bepaald hoog culturele liedjes, maar toch best wel iemand die de hitlijsten haalde. Het is ook zo`n beetje de enige bekende Nederlander die ik in mijn buurt heb meegemaakt, of het zou Willeke Alberti moeten zijn, die ik tijdens mijn middelbare schooljaren over het sportveld heb zien hollen.
Het buurtje is verder niet zoveel veranderd. Het huis ook niet maar er is wel iets specifieks verdwenen, want het befaamde kolenhok heeft het loodje moeten leggen. Ik kan me nog goed herinneren dat je daar dan stond, in kou en duisternis, gebogen over de vieze rand van het kolenhok met je hoofd naar beneden, om vanuit de diepte, die kolen netjes in de kolenkit te mikken. Dat lukte natuurlijk nooit. De helft viel er altijd naast, want je schepte altijd teveel, om zo snel mogelijk klaar te zijn en de schep was eigenlijk te breed voor de kolenkit. Op de linker foto is uit 1956 en het kolenhok is goed te zien, links van de deur.
Anno 2002 is het wel een beetje anders. Frappant vind ik dat sommige “buren” zelfs nog de kans hebben gezien om op het kleine plaatsje een schuurtje te proppen. Met een beetje goede wil kan je op de foto van 2002 nog het huis herkennen.
De voorkant van het huis is nauwelijks veranderd. De oudste foto [links] is uit 1953 en de tuin was nog een klein grasveldje. Het fotootje is helaas niet best. De volgende is van 1956 en de tuin is er duidelijk ook beter aan toe.
.Anno 2002 is het tuintje beslist niet groter maar het is allemaal zo begroeid. Wat mij opviel was dat het uitzicht niet echt riant was. Je kijkt namelijk in de achtertuinen van de volgende rij huizen. Iets wat me toen ik er woonde nooit is opgevallen.
Anno 2002 is het wel een beetje anders. Frappant vind ik dat sommige “buren” zelfs nog de kans hebben gezien om op het kleine plaatsje een schuurtje te proppen. Met een beetje goede wil kan je op de foto van 2002 nog het huis herkennen.
De voorkant van het huis is nauwelijks veranderd. De oudste foto [links] is uit 1953 en de tuin was nog een klein grasveldje. Het fotootje is helaas niet best. De volgende is van 1956 en de tuin is er duidelijk ook beter aan toe.
.Anno 2002 is het tuintje beslist niet groter maar het is allemaal zo begroeid. Wat mij opviel was dat het uitzicht niet echt riant was. Je kijkt namelijk in de achtertuinen van de volgende rij huizen. Iets wat me toen ik er woonde nooit is opgevallen.
Nu is het zo dat toen ik daar liep te fotograferen ik weinig mensen zag. Niet erg hoor, maar ik wilde ook niet al te opvallend gaan lopen plaatjes schieten, want hedentendage wordt je zoiets nooit in dank afgenomen. Alleen de blik van een oud dametje al op het straatje sprak boekdelen. Zo keek ons nogal boos aan en ik wilde haar juist even aanspreken om te zeggen wat ik aan het doen was, maar voordat ik de kans kreeg was ze al verdwenen.
Toch was het leuk om daar weer eens te zijn. We hebben daar toch zo`n negen jaar gewoond en ik kan niet voor de anderen spreken, maar ik heb er een fijne tijd gehad. 30 juni 1964 werd door mijn vader het naambordje van de deur geschroefd en was het over. Mijn amsterdamse tijd was verleden tijd.
Geschreven: Opperdoes, 18 september 2005
Dagtekening: 1952-2003
