Harde Lockdown! Alle niet-essentiele winkels dicht! Ohh....die heb ik toch niet nodig, dacht ik in al mijn onschuld. Zeker na de paniek met het lampje, en de dreigende heel donkere kerst, die ik nog net kon verhelpen, op die bewuste maandagmiddag voor de lockdown. Die gedachte duurde niet lang. Ik realiseerde me totaal niet, hoe dicht we al op de kerstdagen zaten, en ik had dus nog geen kerstkaart verstuurd. Oei, kerstkaarten, door het jaarlijkse dilemma van digitaal sturen of niet schoof ik deze actie, zo lang mogelijk voor mij uit en nu hadden ze me toch echt te pakken. Niet-essentieel noemen ze dat. Postzegels mocht wel, maar wat heb ik daaraan, als ik geen kaarten heb. De supermarkten? Ik gaf mezelf weinig kans en om eerlijk te zijn had ik vanwege de alsmaar dreigende besmetting, niet echt zin om alleen vanwege die kaarten en postzegels de winkels weer in te gaan. Mijn wekelijkse boodschappen had ik al gedaan.
Ik dook in de kast en haalde er nog 13 zielige kerstkaarten, 1 kerstzegel en 4 postzegels met het hoofd van Willem erop uit, en dat was het dan. Wow, daar kan ik wat mee. En..... of het door de corona komt of niet, waren veel meer buurtjes dan in de vorige jaren zo lief, om `s avonds, als het lekker donker is, stiekum een hele mooie kerstkaart door de brievenbus te schuiven.
Oei, dat werd even lastig. Wel eerst de buurtjes maar. Zielige kaarten of niet, ook ik ging even in het donker op pad. Toen heb ik iedereen die ik digitaal kon benaderen een mail, pb of whatsappje met de beste wensen gestuurd. Vier van de vijf postzegels heb ik gebruikt en uiteindelijk visten er helaas twee achter het net. Mijn kaarten waren op. Aan hen leg ik het later nog wel eens uit.
