Wie kent het niet. Dat gevoel van intense opluchting, waardoor je ineens weer vrijelijk kan ademhalen. Het gebeurde me toen ik mijn rijbewijs haalde en nu dus weer. Het duurt helaas niet zo lang, maar op dat moment is een heel fijn gevoel. Het overkwam me maandagmorgen weer eens. Het was een feit. Ik had mijn tweede coronaprik ontvangen. Eindelijk, na een jaar in angst zitten, kon ik eindelijk weer wat opgeluchter ademhalen.
Met heel wat minder stress, dan de vorige keer reed ik, maandagmorgen 17 mei naar De Westfries. Het was er een stuk drukker, maar toen ik me eenmaal had gemeld, ging het net zo snel en relaxed als de vorige keer. Voor je in de gaten hebt, is het gebeurd. Yess, die zit erin.
We hebben nu gelukkig allebei twee injecties gehad. Voor het eerst in mijn leven was ik blij met mijn hogere leeftijd, anders had ik nog veel langer moeten wachten. Ook Suzanne heeft intussen haar langverwachte en versnelde oproep [vanwege haar astma] binnen en ze krijgt dan ook volgende week dinsdag haar eerste injectie. In mijn ogen gaat dat hele vaccineren niet echt snel, maar ja, ik weet er niet alles van, en eerlijk gezegd, wil ik het ook niet weten.
In heel het land gaan de besmettingsaantallen gelukkig wat omlaag en het ziet er naar uit dat ook de ziekenhuizen, iets meer lucht krijgen. Je zou bijna gaan geloven, dat ze met het vaccineren, eindelijk, de boel een beetje onder controle beginnen te krijgen. Laten we het hopen, want ik ben, net als de rest van de wereld er helemaal klaar mee