Één Luxemburgse cent

Weet u het nog? Het is dit jaar alweer 20 jaar geleden, dat we begin 2002 ineens met euro`s gingen betalen. Jaren was er naar toe geleefd en vele mensen, die het zouden moeten weten, vertelden erover op de tv. En toen, op 1 januari 2002, een superonhandige minister de eerste euro`s uit de muur trok, was het een feit. Onze guldens waren historie en je kon er feitelijk niets meer mee. Ik vond het, in het begin, eigenlijk best interessant. Betalen met zowel Nederlands als buitenlands geld, hier in ons eigen land. Al snel kwam er een nieuwe verzamelwoede opzetten, om van alle betrokken landen, waar met euro`s werd betaald, de munten te gaan sparen en ik deed braaf mee. Om ons spaarders te helpen, verkocht bijna elke supermarkt een boekje met plastic hoesjes en wat info, waarin de munten per land konden worden ingestopt.

Sommige spaarders maakte het zichzelf nog een beetje lastiger door alleen munten te verzamelen vanuit het beginjaar 2002, maar ik was niet zo selectief en wilde alleen graag zien hoe ze eruit zagen. Of er nou 2002 of een volgend jaar op de munt stond, dat vond ik minder interessant. Sterker nog ik was eigenlijk al te lang bezig, toen ik van deze speciale manier van sparen hoorde en was het te laat om er alsnog mee te beginnen. Ik had al teveel munten en voor en deel opnieuw beginnen, dat zag ik niet zitten. Ik wilde eigenlijk maar een ding. De verzameling compleet krijgen. Dus keek ik iedere keer als ik wisselgeld in mijn handen gedrukt kreeg, uit welk land de munten afkomstig waren. Nederlandse munten had ik snel, want daarvoor verbrak ik het cadeautje van de Nederlandse regering, die alle Nederlanders een setje had gestuurd, maar ook de Franse, Duitse en Belgische hoesjes in het boek waren redelijk snel gevuld. Na de zomervakantie waren Italie, Spanje en Portugal ook wel binnen. De rest werd moeilijker. Finland en Malta kreeg ik via kennissen en vooral dat eerste land was bijzonder, want daar was de 1 en 2 cent, die ik erbij kreeg, al heel snel afgeschaft.

Uiteindelijk ging ik ver om mijn verzameling compleet te krijgen. Een doorn in mijn oog was het lege hoesje van de 1-cent van Luxemburg. Hoe ik ook mijn best deed, het lukte me niet om dit kleine muntje in mijn verzameling te krijgen. Daar intussen ook in Nederland de 1 [en 2] cent steeds minder werd gebruikt, was de kans dat ik die Luxemburgse cent ooit nog in handen zou krijgen via de boodschappen, bijna nihil. Eigenlijk was er, als ik hem perse wilde hebben, [en dat wilde ik] maar één oplossing. Op een dag zelf in de auto stappen, naar Luxemburg rijden, daar een boodschap doen en zorgen dat ik een cent in handen kreeg en weer terug naar huis.

Iedereen lag natuurlijk in een deuk over dat plan, maar ik zette door. Op 8 augustus 2006 ben ik samen met dochter Ingrid, via Vaals, Malmedy, Houffalize, Bastenaken naar het grote Knauff winkelcentrum in Pommerloch [net over de grens bij Bastenaken] Luxemburg in gereden.

Wat ik gekocht heb voor het verkrijgen van die ene cent, weet ik niet meer, maar na te hebben getankt [toen ook al lekker goedkoop en nodig] zijn we met een klein omweggetje weer bijna dezelfde weg terug gegaan. Alleen hebben we, om de trip toch nog een klein beetje toeristisch te maken, een bliksembezoekje aan het schattige plaatsje Esch-sur-Sûre gemaakt.

Toch kwamen we "terug naar huis", nog voor een onaangename verrassing te staan. Bij Malmedy kwam een dame uit een zijweg, die mij niet zag. Ik probeerde haar nog te ontwijken, maar ik kon niet voorkomen dat ze me raakte. Gelukkig was zij volledig overtuigd van haar schuld en de hele affaire is later via haar verzekering, zonder problemen weer goed gekome n. Alleen was een schadeformulier invullen in het frans was wel even een dingetje en kwam ik, die avond, na de ruim 900 km lange rit, met een behoorlijk zielige achterkant thuis. En dat allemaal voor die ene cent!

Uiteindelijk was de verzameling voor die tijd compleet en is het boekje in de kast beland. De eurozone ontwikkelde door en er zijn intussen heel veel landen bijgekomen. Of er ook landen zijn bijgekomen, waar men met euro`s is gaan betalen, weet ik niet. Ik heb het sindsdien niet meer gevolgd en en het boekje staat in de kast.

Tegenwoordig is het allemaal heel anders. Contant geld is bijna een vies woord en wisselgeld krijg je nauwelijks meer in je hand. Ook ik doe daar aan mee. Contactloos pinnen is de leus. Na jaren met mijn pinpas te hebben betaald, ga ik nu over op een nieuwe uitdaging, tw. betalen met mijn mobiel. Meestal lukt het, maar voor alle zekerheid heb ik mijn pinpas nog veilig in de buurt. Ik kan me niet heugen dat ik iets contant heb betaald en mijn kleine bedrag aan euromunten, dat standaard in de auto ligt, is alleen nog maar goed voor een hele kleine aankoop aan bij een verkoopstalletje langs de weg of een parkeermeter die de hedendaagse ontwikkeling heeft gemist.

Dat ik voor één 1-cents euromunt helemaal op een dag naar Luxemburg heen en weer heb willen rijden, heb ik tot op de dag van vandaag, nog heel vaak moeten horen en dat gaat dan altijd gepaard met hartelijk gelach. En ja, waarom ook niet, ik heb er net zoveel lol over, want waar het om ging, die ene Luxemburgse cent, daar had ik toch maar mooi mijn verzameling mee compleet gemaakt.

N241-Een hazenstunt [A.C. de Graafweg]

Heerlijk, ik was weer even een ritje maken en ik prijs het feit, dat ik dat ondanks de torenhoge benzine prijzen dit nog steeds kan doen. Ik had een boodschapje bedacht in Medemblik en reed met een boogje weer naar huis. Mijn doel was de A.C de Graafweg, omdat ik zo af en toe wel even wil zien, hoe het met de werkzaamheden gaat. Ook pikte ik nog even de twee nieuwe rotondes mee op de N239, waarvan de laatste [bij Aartswoud] afgelopen weekend pas was afgekomen.

Om op de A.C. de Graafweg, de frusterende maximum snelheid van 50 km per uur nog een beetje in de voet te houden, stelde ik de cruisecontrol in en tufte ik met een snelheidje van 50/60 vanaf de rotonde van de Verlaat, richting Wognum. Bij de beide stoplichten van Opmeer en Spanbroek stond ik vooraan en ik genoot een beetje gemeen van de enorme sliert die achter me hing toen ik met dat frusterende sukkeldrafje verder reed.

Ineens kwam er een haas van rechts uit de berm. Hij/zij rende voor mijn auto langs en terwijl ik in de remmen ging, besloot het beest, halverweg de linkerweghelft te stoppen, om daarna zo`n vijf meter links voor mij, op de "verkeerde weghelft" met mij mee te rennen. Het was een koddig gezicht, maar uiteraard levensgevaarlijk. Zijn kontje ging razendsnel bij iedere hups op een neer. Ik bleef er met dezelfde snelheid schuin achter rijden en hield mij hart vast, want hoewel er op dat moment geen tegenverkeer was, kon dat natuurlijk heel snel komen.

Toen zag ik ineens een onvermijdelijke tegenligger aankomen. Gelukkig was de chauffeur van de grote vrachtwagen, bij de les en zag mijn paniekerig en onophoudelijk seinen. Vlak voor de vrachtwagen, was het de haas zelf, die een levensreddend besluit nam. Waarschijnlijk toch bang geworden van het bakbeest dat hem naderde, sloeg hij af naar rechts, en weer voor mij langs, schoot hij de berm in. Toen de vrachtwagen mij passeerde, zag ik de chauffeur met een big smile zwaaien en ik ben er van overtuigd, dat wij beiden hetzelfde gevoel hadden een goede daad te hebben verricht.

Verder rijdend, en blij dat het platrijden van een haas vlak voor mijn ogen, me bespaard was gebleven, schoot me maar één ding te binnen. Nl.: "Oh wat jammer, dat ik geen foto of filmpje heb kunnen maken".

Songteksten

Gisteren zaten dochter Ingrid en ik in de auto te kletsen over muziek. Ingrid is op het moment helemaal weg van Anggun, een franse zangeres van Indonisische komaf, die enkele nummers heeft ingezongen bij Enigma. Ik moest er eigenlijk wel om lachen, dat zij zo onder de indruk is van teksten in het frans, want dit is vanaf de komst van popmuziek begin jaren `60, volkomen genegeerd. Sterker nog, ik kreeg persoonlijk het gevoel dat je met een liefde voor franse chansons, de laatste 50 jaar niet serieus genomen werd, totdat er sinds kort 2 prominente BN`ers er zich mee gingen bemoeien. 

.Maar Anggun en Enigma, dat is wel andere koek. De enige aanleiding waarom ik over die chansons begon, was, omdat er in beiden,teksten in het frans gezongen worden, want de voor de rest hebben ze werkelijk niets met elkaar te maken.

Ons gesprek ging door en Ingrid zei op een gegeven moment dat ze in één van de nummers, de zin "Je ne dorme plus" zong. Oh zei ik meteen: "Dat betekent -Ik slaap niet meer-". Het kwam er zo automatisch uit, dat ik verbaasd was over mijzelf en bedacht, dat vier jaar "frans" op school, zelfs al is het ruim 60 jaar geleden, zich behoorlijk in mijn hersens heeft genesteld. En helemaal vanwege die "ne....plus" ontkenning in die zin, wat wil zeggen, dat het geen gewone ontkenning is, maar betekent "niet meer". Jeee, en zoiets rolde er bij mij zomaar uit. Bizar!

Maar goed, eens waren er tijden, dat ik helemaal weg was van de franse taal in de muziek. Nu moet ik er wel bijzeggen dat er in die tijd [eind jaren `50-begin `60] niet veel anders was, want, los van een heleboel nederlandstalige en duitse muziek, vulden Gilbert Becaud, Charles Aznavour, Jaques Brel , Edith Piaf en nog velen meer van hun landgenoten, voor een groot deel de ether. En daar was ik dan, in mijn MMS tijd en les in de franse taal. Frans was één van de zes grote hoofdvakken op school en we waren als de dood voor Mevr. Visser, onze franse lerares en onderdirectrice van de school. Dus deed je wel je best. Alles bijelkaar genomen was ik toen dus druk bezig met die franse chansons.

Daar zat ik dan, gewapend met pen en papier, op de plek waar op de foto mijn opa zit, om te proberen zoveel mogelijk van de tekst te achterhalen. Het werd een oeverloos draaien van de [in het begin] drie kleine grammofoonplaatjes die ik had. Ik weet het nog. Gilbert Becaud met "Et Maintenant", Jaques Brel met "Ne me quitte pas" en Edith Piaf met "Non je ne regrette rien". Later werd mijn smaak wat populairder met o.a. Adamo en Mireille Mattheu. Meestal was ik er alleen mee bezig, maar soms luisterde mijn moeder ook wel eens mee.

Toch lukte dat "songteksten opschrijven" maar deels, want er bleven altijd stukken in zitten die echt niet te verstaan waren, hoe vaak je het ook hoorde en bijna nooit kreeg ik de tekst compleet. Toch vond ik het spelletje blijkbaar leuk, want ook later, toen mijn liefde voor de franse chansons aardig was gesneuveld, moesten engels/amerikaanse songteksten er aan geloven. Dat ging wel iets beter, maar leverde in de praktijk ook niet veel meer op dan halve songteksten en een oeverloos draaien van plaatjes, waar natuurlijk ook niets mis mee was.

Met een glimlacht kijk ik naar het heden. Een liedje? Neem You Tube, Spotify of een andere streamingsdienst. En songteksten? Die zijn er ook te kust en te keur, want het internet staat er vol mee. En als ik dan weer eens heerlijk in de weer ben met mijn grote [gedownloade] verzameling muzieknummers, dan, moet toch altijd nog wel even terugdenken, aan die dagen, dat het krijgen van een songtekst niet zo eenvoudig was, en ik reuze trots was, als ik, na tig keren hetzelfde stuk luisteren, weer een zinnetje uit het liedje begrepen had.

En dan dat bruine kastje, waar mijn vader, achter de glazen ruitjes, de platenspeler had ingebouwd. Op de foto is het allemaal vrij duidelijk te zien. Het was een bijzonderheid voor die tijd. De "pickup", want zo werd de platenspeler bij ons thuis genoemd, was met een serie snoeren verbonden met een knoert van een radio die bovenop het kastje stond. Ik heb heel wat uren in zijn nabijheid doorgebracht, maar als ik de boel eens bekijk met een anno 2022-blik realiseer ik me plotseling, dat de hele constructie, tegenwoordig is te vervangen door een mp3 speler op miniluciferdoosformaat.