Ik kom al een tijdje tot de ontdekking dat ik helaas een beetje te vroeg geboren ben, want de digitale ontwikkeling die zich op het moment afspeelt, is iets wat me uitermate boeit!. En ja, als je dan al in 1945 geboren bent, sta je nu meteen met 1-0 achter, want het digitale tijdperk, startte voor mij, daardoor op vrij late leeftijd. Tel daarbij op dat ik een vrouwtje ben, die in de tijd pas een volwaardig persoon was, als je getrouwd was, huishouden deed en je met de kinderen bezig hield, wordt het een dikke 2-0 achterstand.
Blijkbaar waren in de beginjaren `90, mijn signalen, dat ik meer wilde, duidelijk en op advies van zoonlief, kocht ik mijn eerste [desktop] computer [met Norton en als ik het goed heb, vlak daarna, Windows 3.0]. De enige uitleg van hem was, Beschouw de mappen op je scherm maar als een kast met allemaal laatjes. In elk laatje zitten mappen en als je die opent, dan vind je wat je zoekt. Nou dat kwam aardig in de buurt van de werking van Norton, maar voor de rest was het nog steeds een "zoek het maar uit". Ik was als de dood om iets verkeerds te doen, zodat er een melding zou verschijnen, die ik ook niet begreep en ondanks de de geruststellende woorden van zoonlief, dat ik niets kon verprutsen, durfde ik nauwelijks iets te doen.
Die computer bestond, behalve uit de noodzakelijke muis en toetsenbord, uit een gigantische kast met nog niet eens 1 gigabite ruimte op de harde schijf en een floppy-disk gleuf. Niet meer voor te stellen! Voeg daarbij mijn diploma machineschrijven, dat het enige papiertje was, wat ik uit een geflopte secretaresse opleiding sleepte en dat waren de attributen, waarmee ik het het moest doen. Maar wat? Na het nodige denkwerk besloot ik het toch maar een beetje in de administratieve richting zoeken. Dat was oorspronkelijk mijn werk en ook had ik een paar jaren terug een verenigingsadministratie op mijn bordje gehad, waarbij ik op een kleine schrijfmachine, stencils tikte, die ik op een een vierdehands stencilmachine op mijn zolder met de hand [als een orgeldraaier] stond te produceren.
Toen de leverancier van de computer, met een cadeautje kwam, en Word Perfect op het apparaat installeerde, ging het pas echt de goede kant op. Ik ging wat teksten maken en begon de smaak te pakken te krijgen. De eerste pogingen waren nogal idioot. Ik tikte een tekst/brief/of weet ik veel wat en als ik het dan op papier moest hebben tikte ik het over op de schrijfmachine. Waarom? Geen idee! Ik weet echt niet of er nog geen printers waren [lijkt me sterk] of dat ik niet wist hoe dat allemaal in zijn werk ging [Veel aanemelijker]. Toch heeft dat niet lang geduurd. Ik kan me helaas met de beste wil van de wereld niet meer herinneren, wat voor teksten dat ik tikte, maar toen ik in 2001 een digitale fotocamera kocht, werden mijn werkzaamheden heel wat multifunctioneler. Ik kreeg er steeds meer lol en handigheid in en [helemaal slim, al zeg ik het zelf] abonneerde me op een computerblad [toen nog Computer Easy]. Hoewel ik voor 80% niets van de inhoud snapte, heb ik van de overige 20% veel geleerd.
In de volgende jaren zette ik zette mijn eigen CD-muziekbibliotheek om naar mp3 [wat mocht] en downloadde films, series, lees-, strip- en audioboeken, wat eigenlijk niet mocht en ook die werden omgezet, naar wat ik precies wilde hebben. Met mijn twee dochters, waren we een drie-eenheid en wat de ene niet wist, wist de andere wel. Een gouden tijd, waar we uit hebben gehaald, wat erin zat of liever gezegd, eraf hebben gehaald, wat er af te halen viel. En, het klinkt misschien idioot, van al die illegale troep heb ik een hoop geleerd. Mp3-tjes die het niet deden, audioboeken zonder geluid, films zonder/of met losse ondertiteling, eboeken die niet openden, incomplete of beschadigde bestanden, ik had het maar te accepteren, precies zoals het binnenkwam, en ik was altijd bezig om te proberen om iets wat niet werkte, werkend te krijgen. Ik leerde heel veel van formaten en extensies, wat de functie was van de vele programma`s die er zijn, en ga zo maar en zo langzamerhand, dacht ik met een glimlach terug aan mijn angst in het begin om iets fout te doen. Als ik nu een melding lees, dat ik iets niet mag veranderen, omdat het dan misschien niet meer werkt, probeer ik juist, om het resultaat ervan te zien. Maar dat doe ik dan altijd met een kopie. Nooit met het origineel. En bij problemen is mijn uiterste redmiddel, de foutmelding in Chrome intikken. Rolt er dan geen oplossing uit, dan is het waarschijnlijk echt wel "einde oefening".
Ik grinnik nog steeds over het feit, dat er een poosje geleden zelfs een tip van mij in een computerblad [Computer Idee] verscheen. Dat de tip helaas niet lang stand hield was, dacht ik, niet mijn schuld, maar kwam, ook volgens mij, door het eeuwige kat en muis spel tussen de slimme gebruikers van de app en de ontwikkelaars. Zodra die laatste groep in de gaten krijgt, dat hun app niet wordt gebruikt, zoals hij bedoeld is, en meer kan, dan dat zij zouden willen, passen ze hem weer aan. En ja, dan werkt de tip niet meer. Toch was het leuk, mijn naam zo tussen al die computermensen te zien staan.
Bij de opkomst van de mobiele telefoon en smartphone, stond ik voor de tweede keer voor de keus. Meegaan of niet? Ach ik wist het eigenlijk wel. Het was allemaal veel te interessant om het te negeren en ik ging mee. En daar ben ik nog steeds blij mee, want de social media sleepte me toch maar mooi door de coronacrisis heen en ik vind het nog steeds een wonder, dat ik met mijn mobieltje betalen kan.
Wie had dat ooit kunnen denken, toen ik daar, in de jaren `90, zo zat, met mijn desktop, floppy disc en Windows 3.0.
