Avalon`s blog: Deltavliegers

Op deze blog schrijf ik allerlei stukjes uit mijn jeugd, gezin en andere zaken, die mij op dat moment bezig hielden.

Op mijn tweede blog heb ik mijn creativiteit los gelaten. Was het eerst borduren en breien, nu is het bijna alleen nog maar haken wat me heerlijk van de straat houdt.

Avalon`s creablog: http://avalon022.blogspot.com/

Vanaf 2005 hou ik een digidagboek bij. Ik heb hierin over vanalles geschreven. Soms schrijf ik drie stukjes in een week en soms duurt het maanden voordat ik weer inspiratie krijg om iets op te schrijven. Dat kan dus vanalles zijn, heel persoonlijke dingen, wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, herinneringen uit mijn jeugd en de tijd dat we met onze kinderen als gezinnetje samenwoonden, vakantie- of dagtripverhaaltjes, maar ook gekke, droevige of gewoon dagelijkse dingen die ik om mij heen registreer en waarover ik het leuk vind iets te schrijven. Alle verhaaltjes staan sowieso in pdf formaat ergens prive op laptop of externe schijf, maar ik heb besloten om zo langzamerhand alle verhaaltjes alsnog te publiceren op deze blog. Veel leesplezier.

Ps-1. Al bladerend door de onderwerpen zie ik nu [1-8-2013] dat het een rommeltje is geworden met de lettertypes en grootte van letters. Hoe dat komt weet ik niet. Wel weet ik dat ik ze zo niet gepost heb. Nu [26-2-2021] is het nog steeds niet veel beter. Het is jammer, dat ik niet meer grip heb op de lay-out van de stukjes. Maar goed, ik heb me helaas te houden aan de beperkte mogelijkheden. Het zij het zo, maar een rommeltje blijft het.

Ps-2. De bovenstaande foto is door mij genomen in een goddelijk rustige omgeving in de buurt van Säffle [Midden Zweden] in juni 2012.

maandag 30 september 2024

Deltavliegers

Op 19 juli van dit jaar, zat ik, om een uurtje of zeven, in de achtertuin, nog even na te genieten van het mooie weer. Dat ik daar zat, was wel logisch, want aan de voorkant van het huis, was het zelfs op dit latere uur, nog steeds veel te warm. Ineens zie ik een paar stipjes in de lucht en dacht: "Hé, zie ik dat nou goed? Die zitten hoog! Zouden ze te zien zijn, als ik er een foto van neem?"

Toen pakte ik de telefoon, met de gedachte: "Nou ja, niet geschoten is altijd mis, dus laat ik het maar proberen" en maakte een stuk of wat opnames. Ik bekeek ze op de telefoon en dat ze daarop goed te zien waren, was voor mij niet echt een verrassing. Die apparaten zijn tegenwoordig technisch zo goed, dat je alleen maar twee vingers hoeft te gebruiken om een even flink in te zoomen. Maar verder? Kon het op de laptop ook? Ik zette de opnames over en bekeek ze daar. Alle foto`s hadden daar een heleboel vlekjes in de lucht. Ook dat was geen verrassing, want mijn scherm is wel eens schoner geweest. Maar dan ineens, zie ik het. Verhip!, er zitten toch echt twee vlekjes minder op mijn scherm dan ik dacht.