Toch heb ik één ding ervaren. Hoewel ik er totaal geen moeite mee heb om alleen te zijn, is het in sommige gevallen wel een beetje lastig. Zo ook gisteren. Ik kon eigenlijk met de beste wil van de wereld mijn ei niet kwijt. Maar gelukkig was Suzanne thuis en die begreep meteen dat ik er via de telefoon toch even over wilde kletsen. Want ja, ik was zo blij, ik mag weer vijf jaar en heb nog steeds alle vrijheid om te gaan en staan waar ik wil.
Een paar weken terug, had ik een bericht in mijn mailbox gehad, dat op mijn verjaardag in April mijn rijbewijs weer zou verlopen. Dan moest ik, gezien mijn leeftijd, voor de tweede keer een medische keuring ondergaan of ik nog wel geschikt bent om auto te rijden. Natuurlijk was ik daar absoluut niet blij mee, mede ook, omdat ik het vreselijk vind, dat een ander zo over je toekomst kan beslissen. Maar eerlijk is eerlijk, diep in mijn hart zie ik natuurlijk ook wel in, dat het een goede regeling is.
Hoe anders ging het de eerste keer in 2020. Ook toen verliep mijn rijbewijs op mijn verjaardag in april, maar door de berichten dat het een administratief zootje was bij het CBR, wachtte ik niet op de brief en startte al begin oktober 2019 met de keuring. Toen in maart, [dus ruim 5 maanden later] ook nog eens de coronapandemie uitbrak, was de chaos compleet en had ik nog steeds geen bericht. Uiteindelijk reed ik bijna nog een maand [legaal] met een verlopen rijbewijs, want begin mei 2020 kreeg ik de uitslag en kon ik mijn verlangde roze kaartje eindelijk ophalen.
Nu was het wel even anders. Nadat ik online, via de site van het CBR alles digitaal geregeld en betaald had, maakte ik een afspraak voor de keuring. Gisteren was het zover en ik stond even over half elf stijf van de spanning in Rigtershof, een ouderencomplex hier in het dorp.
Stom toevallig moest ik de dag ervoor naar de oogarts, vanwege een oogdruk controle en die stuurde mij met een "uitstekend" naar huis. Dat kon ik dus wel afvinken als onverwachte hobbel. In de gezondheidsverklaring van het CBR had ik mijn noodhulpje [de rollator, die standaard in de auto ligt voor onverwachte lange loopafstanden] niet ingevuld, maar dat heb ik tijdens de controle netjes opgebiecht en de diabetestest was, zoals verwachtte, gelukkig negatief. De enige echte hobbel, die vermoedde, was mijn bloeddruk die zoals ik al vreesde nogal aan de hoge kant bleek. Gelukkig kon ik aantonen, dat ik daarvoor continu bij de huisarts onder controle ben en zonder verwijzing naar een verdere arts kon ik, zonder uitslag, weer huiswaarts keren. Dat ik niet doorverwezen werd, stelde me natuurlijk wel gerust, maar ja, dat eeuwige "je weet maar nooit" was natuurlijk nog niet helemaal verdwenen.
Ik reed met een kleine omweg naar huis, terwijl de onzekere maanden, die voor me lagen, me door het hoofd spookten. In de brief stond, dat ik de uitslag van de keuring in ieder geval binnen vier weken zou ontvangen. Dat stond vijf jaar geleden ook in de brief, dus dat vertrouwde ik voor geen meter. Toen ik de voordeur binnenging, hoorde ik mijn telefoon. Een mailtje van het CBR. Huh, zou het?, dat kan toch niet? Vast een bevestiging dat ze het keuringsrapport hebben ontvangen?. Met knikkende knieën en bonkend hart opende ik de app, waarin de verlossende woorden mij allemaal toelachten. Wow, ik kon mijn rijbewijs gaan ophalen, maar het was verstandig even te wachten, zodat ik de bijna drie maanden op mijn oude rijbewijs niet zou verspelen.
Compleet ondersteboven zakte ik neer op de bank. Zo snel en jeetje, wat een verschil! Zes maanden of nog geen anderhalf uur. Maar goed, liever natuurlijk zo, dan nog maanden in de zenuwen zitten. Ik was superblij kon weer onbeperkt plannen maken voor de komende zomer.
