Vandaag zou ik mijn 1e coronaprik krijgen. Dat stond al een kleine maand op de agenda en hoe dichter ik bij deze datum kwam, des te zenuwachtiger dat ik werd. Niet voor de prik zelf, want dat was ik wel gewend, maar ik zag spoken en beren op de weg, ten aanzien van wat er allemaal nog fout zou kunnen gaan in de periode dat ik nog moest wachten. Het uitstel van Karel`s afspraak en de onzettend lange wachttijd aan de telefoon, plus de enorme frustratie dat wij niet beiden tegelijk konden komen, zaten nog vers in mijn geheugen.
En of de duvel er mee speelde, begon het alweer goed vannacht. Om 5 uur deed Karel het slaapkamerlicht aan, want zijn katheter was weer niet doorgelopen. "Nee hè", dacht ik meteen: "Niet weer een nat bed. Een keer per week vind ik wel voldoende". De beschermingsbroek die hij aan had, droop zowat van zijn lijf, maar het bed was nagenoeg droog. En eigenlijk was ik voor het eerst zowaar blij, dat hij dat licht [in mijn gevoel nog midden in de nacht] aandeed. Bij het aantrekken van een droge broek, heb ik maar geen verdere inspectie gedaan naar het bed en hebben we beiden weer geprobeerd nog wat te slapen. Dat lukte niet erg best en om half acht, zette ik het alarm van de wekker maar uit, en stapte uit bed. Toen was het; eerst de Buurtzorg bellen, broodklaarmaken, medicijnen klaar zetten, eigen medicijnen innemen, en dan daarma, even een rustpuntje met een kop koffie. Wat Karel intussen uitspookte, daar heb ik wijselijk maar niet naar gekeken. Als hij wat wilde moest hij zelf maar reageren. Hij was los en kon zo zijn bed uit.
Tegen negenen had ik het zowat niet meer van de zenuwen. Gelukkig kwam Inge van de Buurtzorg en was Karel even mijn probleem niet meer. Na kort overleg ben ik de deur uitgegaan en slaakte een zucht van verlichting dat de auto normaal startte. Daarna reed ik, veel te vroeg, want de afspraak was pas om 10.01 uur, de straat uit. Om vijf voor half 10 was ik al in Hoorn. Om nog wat tijd te overbruggen heb ik op de Tinnegieter, de auto stilgezet en heb nog een minuutje of 10 met mijn telefoon zitten spelen, zodat ik ongeveer 10 over half tien de parkeerplaats van De Westfries opdraaide. De gele hesjes, die ik een week geleden nog had zien staan bij de ingang van de parkeerplaats, hadden zich intussen verplaatst naar de stoep voor de IJsbaan en daar zag ik, en passant ook, dat het parkeren op deze dagen gratis was. [Toch aardig!]
Na de 1e controle splitste de het looppad zich; vaccinatie links en schaatsers rechts. Huh? werd er dan toch nog geschaatst? Dat vermoeden werd ook bevestigd toen ik binnen was, want ik hoorde nog een enorm geruis van apparaten. Zouden het dan werkelijk nog koelapparaten in werking zijn? Ik had geen idee. Bij de vierde en laatste controle begon het serieuzere werk, want toen moest ik alle papieren, waarnaar hun voorgangers alleen maar vroegen of ik ze bij me had, ook werkelijk laten zien. Alles was gelukkig in orde en ik werd verwezen naar een soort gang met een stuk of 20 hokjes. In hokje 11, waar ik, na eerst naar 5 te zijn verwezen, moest zijn, zaten twee dames. Een prikster en een administratrice. De laatste vroeg mijn geboortedatum en werd alsnog het BSN-nummer gecontroleerd. En toen was het snel gebeurd. Van de prik heb ik helemaal niets gevoeld en ik dacht alleen maar: "Yess, eindelijk.....!!!" Na nog een kwartiertje in een soort hokje te hebben gezeten, voor de nacontrole, waar ik meteen even tijd had het thuisfront te appen, ben ik "als op vleugeltjes" de deur uit gegaan. Ik voelde me als in een roes en dacht, wat een opluching. Het is nu toch werkelijk gebeurd, na zo lang boos, verontwaardingd, en ontzettend gefrustreerd te zijn geweest.
Toen ik eenmaal thuiskwam realiseerde ik me pas hoe gemakkelijk het uiteindelijk was gegaan. Niemand maakte een opmerking over het feit dat ik veel meer, dan de toegestane 10 minuten te vroeg was en niemand had meer naar mijn medicijnen gevraagd, terwijl mij tijdens de afspraak, met nadruk werd gevraagd die mee te nemen om te laten zien. En last but not least was het best wel grappig om om eens in De Westfries binnen te zijn geweest, al zag ik weinig en er ook niet heen ging om te schaatsen.
