Autospiegels

Geschreven: Opperdoes 7 mei 2009 en Grootebroek 24 maart 2023

De spiegels in de auto zijn essentiële onderdelen van een auto, want het verruimt je blikveld enorm. Sterker nog, ze kunnen van levensbelang zijn, want zeg nou zelf, spiegelen is een van de eerste dingen die je leerde tijdens de rijopleiding. Toch ben ik veel momenten tegengekomen, waarbij die spiegels gebruikt werden op een manier waarvoor de ontwerpers ze niet bepaald bedoeld hadden. Omdat ik meestal een fototoestel in de auto heb liggen kon ik verschillende ogenblikken vastleggen. Maar terug naar de spiegels; erin kijken is natuurlijk de hoofdzaak. Maar wat je ziet heeft niet altijd met autorijden te maken. De beelden kunnen het fotograferen waard zijn, dat is zeker.

Tijdens het nemen van de eerste foto reed ik heel langzaam, het was rustig op de Broerdijk en kon ik met de gewenste snelheid met de stoomtram meetuffen. Toch is het als het kan handiger om even te stoppen, want je bent beslist niet gefocust op het verkeer. Het plekje in Andijk is één van mijn favorieten. Toch stond ik niet altijd stil, getuige de foto's van de A7, want ja als er sneeuw ligt sla ik helemaal op tilt.

In de dierenwereld zijn de spiegels ook geliefd. Als je een patatje zit te nuttigen op een parkeerplaats van McDonalds zijn de vogels niet ver weg. Zo`n spiegel is voor hen dan een goede uitkijkpost om te kijken of er toevallig iets uit het raam gegooid wordt. Slim natuurlijk, want zo hebben ze een snelle uitgangspositie om aan te vallen. Ook is het best grappig om die beesten zowat het eten uit je mond te zien kijken. Minder leuk zijn de meeuwen. Die zijn ronduit aggressief. Als je dan iets uit het raam gooit ontketen je als het ware een explosie van vogels. Dat is behalve grappig ook heel handig, want het scheelt de jongste bediende van McDonalds een heleboel opruimen. Nadeel van al dat voeren is wel dat de vogels altijd op je zitten te loeren en je daarom de ramen tijdens het eten dicht moet houden. Mocht je dat niet doen, dan kan je via het open raam een aanval op je patatje verwachten.

Toch hebben de spiegels ook nadelen. Ze steken erg uit en de auto wordt een stuk breder. Slimme auto-ontwerpers bedachten de inklapbare spiegels. Dat lost de meeste problemen wel op bij het parkeren, maar als je rijdt is dat geen optie. Toch voorkomt het schade, want soms rijdt een tegenligger je spiegel wel eens "plat"; iets wat ik op de "single track" wegen in Schotland en Ierland een paar keer ervaren heb. Dat kan allemaal niet zoveel kwaad. Erger wordt het als ze je complete spiegel kapot rijden. Gelukkig kwam het zover niet vorig jaar in Schotland, maar de nurkse Schot die mijn spiegel uit de houder reed en versplinterde was "not amused". Hij raapte de spiegel op en klikte hem zonder één keer zijn mond open te doen weer in de houder. Hij had hier duidelijk ervaring mee, terwijl ik niet eens wist dat het " kliksystheem" bestond. Hoewel de spiegel toen weer in de houder zat, was hij wel kapot. Ik kon tussen de barsten door wel wat zien, maar optimaal was het zeker niet. Het was even schrikken en vervelender, vier dagen met zo'n gerimpelde rechterspiegel rijden was ook niet echt handig als je aan de linker kant van de weg moet rijden. Gelukkig konden ze in Inverness de juiste spiegel traceren en een nieuwe voor mij bestellen. Wat die nurkse Schot in één keer deed lukte mij voor geen meter en ik kreeg de nieuwe spiegel niet in de houder. Na vijf dagen wist Maurice dat klusje voor mij gelukkig vrij snel te klaren.

Dat waren mijn spiegelfoto`s tot nu toe. Hopelijk komen er nog veel bij, die wat mij betreft alleen maar komisch zullen zijn. Rest me dus voor nu te schrijven: To be continued........

Grootebroek, 24 maart 2023

Oei, bovenstaand verhaaltje is al van bijna 14 jaar geleden. Intussen heb ik op autorijgebied zeker niet stilgezeten en ook heb ik 2020 nog een stukje, genaamd "Auto vs dieren" geschreven. Dit ging niet alleen over spiegels, maar was meer algemeen over het samentreffen van auto en dier, waarbij de laatste het helaas bijna altijd moet afleggen. Verder haal ik in dat stukje, nog één klimgraag dier aan, die op weg was naar de spiegel. Helaas kwam de dappere slak niet verder dan de ruitenwisser. https://avalon045-avalon.blogspot.com/2020/02/auto-versus-dieren.html

Nu terug naar de autozijspiegels. Hier nog twee figuren, dat ding, blijkbaar "the place to be" vonden.

De eerste was een brutale manntjesputter uit Lemmer. Evenals zijn/haar rasgenoten in Hoorn, ziet hij/zij het als de ultieme plek, om een patatje te verschalken. Of het nou in Hoorn is of in Lemmer. Het scenario is hetzelfde en het "restaurant" trouwens ook. Ik zat heerlijk te lezen op de parkeerplaats onder het genot van een patatje, maar had duidelijk vergeten het raam dicht te doen. Dom natuurlijk, vooral ook omdat ik beter wist. Ineens voelde ik een grote windvlaag en er viel een schaduw over mij heen.

En voor wat er verder gebeurde citeer ik fb:

"Die was op mijn patatje uit. Ik schrok me rot. Mijn raam stond open en hij was bijna binnen. Ik verkocht hem een mep en deed snel het raam dicht Even later was hij terug. Blijkbaar niet onder de indruk van mijn geweld".

Het tweede dier was er eentje die je niet snel zou verwachten op de spiegel. Ik was net weggereden en bijna onze straat uit, toen ik me ineens bedacht, dat ik niet precies wist hoe ik moest rijden. Ik zette de auto dus nog even stil in een parkeervak en niet echt happy om op dat kleine scherm van de telefoon, iets op Google Maps uit te zoeken, was ik met volle aandacht bezig. Tot slot kijk ik op en weet in eerste instantie niet goed, wat ik voor me zie. Huh?, ik schiet in de lacht en denk "Hoe komt zo`n beest erbij, om hier even te pauzeren?". Blijkbaar vond hij [ik ga er maar even vanuit dat het een mannetje is] het allemaal best, want als een volleerd fotomodel bleef rustig poseren, toen ik in alle rust wat foto`s nam. Op fb zette ik mijn volgende gedachte erbij: "Ja, een beetje lastig als je net weg wil rijden".

Geschreven: Opperdoes 7 mei 2009

Dagtekening: 1996-2008

De bakfiets

Het was een dag met een goud randje in liever gezegd het was niet alleen een dag, maar het waren gouden tijden voor ons daar in Opperdoes. Maar die bewuste dag was het nog even een tikkeltje meer en de foto getuigt dan ook van het plezier, die de drie mannen daar hadden, zo midden in Opperdoes met die ook voor mij zo herinneringsvolle bakfiets.  

Hoe de stoomtram aan die bakfiets kwam, is mij niet bekend, en hoe die uiteindelijk in Opperdoes terecht kwam, ook niet. Hoewel, ik denk dat hij een keer op een tram is gezet op verzoek van Arie van der Spek. Wel weet ik dat het ding in een dusdanig deplorabele toestand verkeerde, dat Arie het waarschijnlijk niet langer kon aanzien en resoluut het besluit nam, hem naar Opperdoes te halen. Hij zag het wel zitten, zo elk weekend lekker te gaan klussen bij ons, want na de werkzaamheden, van het opknappen van een grote handkar, beschouwde hij station Opperdoes, en daarmee onze woonplek, steeds meer als een prachtige uitvlucht uit de eenzaamheid van zijn kleine flatje in Den Helder. Daarbij had hij natuurlijk dan nog altijd zijn willig klushulpje in de buurt, in de vorm van mijn echtgenoot Karel. Ik vond alles best, zolang ik me er niet mee hoefde te bemoeien en was allang blij, dat de heren wat te doen hadden. Waren die in ieder geval weer een poosje van de straat.

Dus na de komst van die zielige bakfiets was het weer vanouds en ieder weekend raak. Eerst werd de hele bakfiets uit elkaar gehaald en dan was het schuren, ontroesten, en nog een heleboel andere werkzaamheden meer, waar ik geen bal verstand van heb, totdat tenslotte, als kroon op het werk, de hele zaak netjes in historisch verantwoordde kleuren werd geschilderd en afgewerkt. Zo af en toe hadden zij eens een gastarbeider in de persoon van Tom, maar daar bleef het bij. Arie besliste, soms met wat deskundige hulp van mensen van de tram, wat er gedaan moest worden en Karel deed braaf wat hem opgedragen werd. Dat gebeurde al bij de handkar en later bij de bakfiets was dat niet anders.

Koninginnedag 2005 was hij klaar en er was blijkbaar van hogerhand besloten dat het ding in Twisk gestald moest worden. En dan ontstaat de vraag; hoe komt dat gevaarte dan in Twisk? Met een spoorlijn voor de deur was dat eigenlijk appeltje-eitje, maar veel leuker was het natuurlijk om het halve dorp proberen op stelten te zetten en over de weg naar Twisk te gaan. Ze reden dwars door het weliswaar versierde, maar ondanks alles, jammergenoeg stil dorp en halverwege was de energie op. Arie, die zo heldhaftig begonnen was met fietsen, kon niet meer en ook de poging van Tom om verder te fietsen was van korte duur. Gelukkig kwam er hulp opdagen in de persoon van Jan de Jong, die als bewoner van station Twisk, er blijkbaar lucht van had gekregen, wat er gaande was en hij, een tikkie jonger, fietste verder tot ze met z`n allen bij "zijn" station tot stilstand kwamen.

Ik zie de bakfiets helaas door omstandigheden niet zo vaak meer, maar hij is er nog steeds. Echter niet meer in Twisk, maar hij wordt nu in Wognum nog veel gebruikt. Soms alleen als decorstuk op het perron, maar gelukkig ook vaak, wordt hij gebruikt en staat de stationsarbeider in vol ornaat anno 1926, met de bakfiets, voor de overweg. Als ik dat zie, krijg ik een flash-back van Arie, die midden tussen allerlei ondefinieerbare attributen en gereedschap, met een tevreden blik om zich heen kijkt en daarbij trots nogal vaak de historische woorden uitsprak: "Geen slecht werk voor twee kantoorpikkies"

In herinnering:  Arie v.d. Spek [1948-2008] en Tom Kamstra [1929-2018]

Geschreven: 4 maart 2023
Dagtekening: 2001-2005

Linkshandig

15 augustus 2019

Twee dagen terug [13 augustus] was het linkshandigendag. Daar had ik, voordat ik een oproep van een krant zag, om ervaringen te delen, nog nooit van gehoord. Ik dacht nog even om er op te reageren, maar zoals het meestal gaat, verdwijnt zo`n voornemen op het moment dat ik weer wat anders ga doen en toen ik dat stukje weer tegen kwam, was het te laat.

Nou ja, niet zo erg hoor, dan wil ik op mijn blog er nog wel wat over kwijt. Linkshandig?. Nooit iets van gemerkt natuurlijk als kind. Hoewel..... Mijn schrijfpogingen om letters te fabriceren op 5-jarige leeftijd zetten mijn ouders voor raadsels, totdat ze ontdekten dat alles in spiegelschrift stond. Eenmaal op de lagere school werd daar niet moeilijk over gedaan. Dat was snel opgelost. De spartaanse tijd, dat je een met een rietje op je handen werd geslagen als je je verkeerde hand gebruikte was gelukkig over, maar fout was het anno 1951 nog wel. De oplossing was "kindvriendelijk" en simpel. Met potlood mocht ik links schrijven en met pen moest ik mijn goede hand gebruiken. Heel doeltreffend natuurlijk en binnen de kortste keren schreef ik rechts. Maar dat was dan ook het enige wat ik rechtshandig deed, want zelfs tekenen deed ik nog altijd met mijn linkerhand.

Dat je "linkshandig" kon breien en haken heb ik me nooit gerealiseerd. Hoe kon het ook, want wie het me geleerd heeft [ik denk op school], leerde het me het "gewoon" op de enige manier die er volgens mij was. Dat het ook "linkshandig" kon, ontdekte ik toe ik als handwerkdocente les ging geven op de basisschool. Dat was helemaal te gek. Ik als doorgewinterd linkshandige, kon geen les geven in linkshandig breien. Met mijn nuchtere verstand kreeg ik toen al de indruk, dat de mensen door linkshandig te willen breien, meer problemen maken dan er zijn. Waarom moet het ineens andersom? Ik zag het nut er niet van in. Breien en haken hebben toch eigenlijk niets met links en rechts te maken. Of je de toevoerdraad nou in je linker- of rechterhand houdt maakt toch niet uit? Het is maar hoe je het vanaf het begin aanleert. Maar ja, dat is natuurlijk met schrijven ook, bedenk ik me ineens, dus ik zal dat wel helemaal fout beredeneren.

Ik heb er gedurende mijn verdere leven weinig last van gehad, hoewel ik natuurlijk tegen handelingen aanliep die een beetje lastig waren. Daar heb ik nooit een punt van gemaakt. Het hele leven is aanpassen en er was altijd wel een oplossing. Zelfs voor het "veters strikken". Mijn kinderen hebben toch echt aan hun vader te danken, dat zij dit "diploma" in hun bezit kregen, want dat is het enige wat ik me herinner dat echt niet lukte. Eigenlijk ben ik er wel een beetje trots op linkshandig te zijn, want ik vind het trouwens altijd wel leuk, om ergens "anders" in te zijn dan de grote massa. Helaas/Gelukkig, dat is maar hoe je het bekijkt, heb ik het niet doorgegeven. Kinderen noch kleinkinderen zijn links, dus blijf ik de enige binnen het gezin.

Nu er, ruim 60 jaar zijn verlopen na die bovenvermelde schrijfpogingen en er meer bewustzijn is gekomen voor het fenomeen "linkshandigheid", ben ik er nog steeds wel mee bezig. Ik geloof niet dat mijn mijn hersenen hebben geleden, door die rigoreuze ingreep op hun bestaan, daar op die lagere school in Slikkerveer. Toch ben ik er achteraf best wel kwaad om, want ik zie het nog steeds als een diefstal van mijn identiteit. Is dat overdreven? Ja, misschien wel, want ze wisten niet beter en ik ook niet. En dan nog wat. Vaak wordt er gesuggereerd, dat linkshandigen intelligenter zouden zijn. Geen idee, maar het zou wel leuk zijn!

28 februari 2023

Ieder nadeel heeft zijn voordeel, zei onze "meest legendarische" voetballer eens, en ja hoor hij heeft helemaal gelijk. Ik heb mijn hele leven al lopen mopperen op het feit, dat ze mijn identiteit hebben afgenomen toen ze me, als kind, vele handelingen rechtshandig hebben aangeleerd, terwijl ik tot diep in mijn genen, linkshandig ben. Zo diep zelfs dat ik er eigenlijk een beetje trots op ben en er op 15 augustus 2019 ook al een stukje over geschreven heb.

Maar vanmorgen ineens, toen ik bezig was, al Karel`s stomazakken, die met te kleine gaatjes [lees: fout] waren geleverd, zat goed te knippen, realiseerde ik me, dat het, ondanks mijn gezonde frustratie, toch nog wel eens een voordeel kan zijn, dat ze me bepaalde handelingen rechtshandig hebben aangeleerd. Ik vrees namelijk, dat ik door het vele fanatieke haken, mijn rechterhand behoorlijk overbelast heb, want die doet de laatste tijd, bij alles wat ik doe, behoorlijk veel pijn. Nu ik, zo achter elkaar die gaatjes groter zit te maken, door het wegknippen van heel dik en stug plastic, realiseer ik me ineens, dat mijn linkerhand, met de schaar het zware werk doet, en ik met mijn rechterhand alleen maar het niet al te zware zakje vasthoud.

Oei! Dat komt goed uit, want andersom had ik het never nooit kunnen doen. Komt er toch nog iets goeds van, dat ze me, toentertijd zo onder handen hebben genomen? Ik heb er natuurlijk nooit bij stilgestaan, maar achteraf gedacht, is het wel logisch, want haken is me rechtshandig aangeleerd en knippen doe ik automatisch, en uit mijzelf, met mijn linkerhand. En dan voor de slimme lezers nog even; jahoor, ik knip gewoon met een rechtshandige schaar, want die linkshandige scharen, zijn misschien handig voor anderen, maar daar kan ik niet mee overweg. En geloof me, ik heb het geprobeerd.