In 1978 was het helaas uit met de rust, want na de herinrichting van polder Het Grootslag, kwamen er ineens plannen om op die plek een bos te gaan aanplanten. De werkzaamheden gingen in eerste instantie aan onze aandacht voorbij, totdat we in de gaten kregen, dat er ook een meertje en een recreatiestrandje in het bos werden aangelegd. Eenmaal klaar werd het op warme zomerdagen al snel ons favoriete uitje, want het was dichtbij en voor ons, als niet autobezitters, per fiets goed te bereiken. [zie ook: Fietsen]
Het is dan ook geen wonder, dat er op dat strandje heel wat "memories" zijn gemaakt. Zo herinner ik me die beruchte zwempartij op de dag voor mijn verjaardag [21 april] in 1984. Hoorde ik mijn moeder in die tijd geregeld zeggen dat het altijd zo koud was omstreeks mijn verjaardag; die dag was het zo warm dat Ingrid, Suzanne en Rob`s vriend Sander onder het filmend oog van Rob het water in doken. En dat allemaal zonder de hedendaagse paniek over klimaatverandering. Nee....... we genoten gewoon van het onverwachte mooie weer.
Een tweede herinnering, die me altijd bij zal blijven, was aan een gebeurtenis, die plaats vond in de zomer van 1983 toen ik keihard door mijn enkel ging. Het ging zo snel, dat ik nog steeds niet weet, wat er nou precies gebeurde, maar ik realiseerde me meteen, dat er van lopen de eerstkomende weken niet veel zou komen. We zaten met een grote groep op het strandje met Piet, Hilda, Rashida en Djamila [onze buren met hun twee vakantielogeetjes uit Marokko] en wij met z`n vijven en en blijkbaar maakte ik ineens een gekke beweging, die mijn enkel helemaal niet fijn vond. Hoe ik thuis ben gekomen, met die zwaar gekneusde enkel [bleek later na een doktersbezoek], weet ik niet meer, maar ik werd in de komende jaren nog vaak op pijnlijke wijze herinnerd aan dit chaotische strandbezoek.
Dit zijn echter twee uitzonderingen, die de regel bevestigen. Normaal was het gewoon leuk. We fietsten naar het strandje; zochten meestal een plekje op het grasgedeelte ervan; zwommen en lieten ons opdrogen in de zon; bliezen ons een slag in de rondte om op het luchtbed te drijven; stonden op blote voeten in de rij bij de snackbar voor een patatje of een druipend ijsje en lieten de heerlijke zomerdagen over ons heen komen. Ja,ja, het was een mooie tijd op een simpel graslandje, met aan de waterkant deels wat opgespoten zand en een houten vlonder om vanaf te duiken!
Toch was er iets wat me korte tijd nog meer trok dan het strandje. In een verborgen hoek van het bos was door een groep vrijwilligers, een bronstijdboerderij gebouwd. Ik vond het heel fijn, om daar even gewoon sfeertje te proeven. De kunstig gevlochten hekken, de hele constructie van het "gebouw",en even proberen om te voelen hoe het was, zo heel lang geleden. De omstandigheden leken ideaal. Ver weg van de bewoonde wereld, omgeven door bomen lag het daar net zo als het eruit zou hebben gezien, duizenden jaren geleden. Geen spoor van de wereld anno 1986. Ik vond het geweldig. Dat zoiets bijzonders, zomaar in "ons" Streekbos te bewonderen was. Helaas drong de harde buitenwereld ook hier door, toen door vandalisme, dit projekt op die mooie plek moest worden stopgezet. De boerderij werd herbouwd in het Zuiderzeemuseum en hoewel ik volkomen begrijp dat het nodig was, was voor mij de glans eraf. Even sfeerproeven was er niet meer bij en om daar steeds weer een museumbezoek van te maken, was mijn bedoeling niet. Ik ben er 1x geweest om te zien hoe het er was en dat was het dan.
Nu ruim 40 jaar later ziet het er totaal anders uit. Het bos is een echt bos geworden en als je vanaf de N505 het Streekbos nadert, laten twee grote blauwe "ANWB"borden je de locatie echt niet missen. "Ons" strandje is deels verplaatst; en de snackbar/douches annex locatie van de IVN is afgebroken. Op "ons" grasgedeelte van het strandje staat nu een groot gebouw, waarin het IVN bezoekerscentrum en een schitterend restaurant zijn ondergebracht. Toen ik het gebouw de eerste keer zag, was mijn eerste reactie: "Jeetje, dat is groot" en "Dat zomaar in ons dorp!", en het feit dat er een grote koepel op zit, waar de volkssterrenwacht Orion zijn telescopen heeft geplaatst, is voor mij de kers op de taart, die het hele gebeuren in "ons" voormalige zo knusse Streekbos toch wel heel bijzonder maakt.
Toch kan ik het niet nalaten om zo af en toe nog eens nostalgisch terug te denken aan hoe wij het in de jaren '80 hebben ervaren, een gras/zand-strandje met een meertje en een snackbar/douches en IVN lokaaltje .......en "O, ja", ook nog een volleybalnet; wat schommelende autobanden en een glijbaan, die zou ik nog bijna vergeten; daar moesten we het mee doen. En zeg nou zelf, daar was toen [en trouwens ook nu nog] echt niets mis mee.
